Ολυμπιάδα Βιολογίας 2015 - Συγχαρητήρια στην ελληνική αποστολή!

Στις 13-19 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η 26η Ολυμπιάδα Βιολογίας 2015 στο Άαρχους της Δανίας. 
Στην Ελληνική αποστολή συμμετείχαν οι μαθητές Νικόλαος Καρβελάς του 1ου ΓΕΛ Παλλήνης, Μιχαήλ Δεληβοριάς του Π.Π. ΓΕΛ Πανεπιστημίου Πατρών, Δέσποινα Καλούση του Ιδιωτικού ΓΕΛ Μ.Ν. Ράπτου και Διονύσιος Γαζής του Π. ΓΕΛ Ιωνιδείου Σχολής. Συνοδοί τους ήταν ο Δημήτριος Αρβανίτης, Ερευνητής του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών Ακαδημίας Αθηνών και Ασημάκης Ταλαμάγκας, Εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Στην φετινή Ολυμπιάδα έλαβαν μέρος μαθητές από πάνω από 60 χώρες όλου του κόσμου, που διαγωνίστηκαν σε πειραματικό και θεωρητικό επίπεδο.

Η ελληνική αποστολή κατάφερε να γυρίσει με ένα χάλκινο μετάλλιο από το Νικόλαο Καρβελά.

Η προσπάθεια των Ελλήνων μαθητών είναι αξιέπαινη αν αναλογιστεί κανείς το φτωχό επίπεδο γνώσεων που προσφέρει η ελληνική εκπαίδευση λόγω της έλλειψης βασικού εξοπλισμού και εργαστηριακών τμημάτων στα σχολεία , ιδιαίτερα σε μαθήματα όπως η βιολογία.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και καλή συνέχεια σε ό,τι κάνουν! Μας κάνετε περήφανους!

Πίσω καλοκαίρι, μπρος σχολεία!

Πρώτη μέρα στα σχολεία, και όπως συνηθίζεται η καθηγήτρια, εννοώ, δασκάλα, μας έβαλε να γράψουμε μια έκθεση για το πώς περάσαμε το καλοκαίρι μας. Εγώ, ο μικρός ######, κάθισα και, αφού έφαγα δυο μπούφλες από τη μαμά μου επειδή δε ήθελα να την γράψω ("Μα ούτε ο Κωστάκης θα την κάνει!!!!"), έγραψα τα παρακάτω:

                         Το Καλοκαίρι μου
                                                του ##### ####$% (ουπς, αυτό ξέφυγε)


Το καλοκαίρι μου φέτος ξεκίνησε πιο αργά, γιατί "έτσι έπρεπε" είπε ο υπουργός της παιδείας. Αμέσως μόλις έκλεισε το σχολείο πήγα στην θάλασσα με τους φίλους μου και περάσαμε τέλεια. Παίξαμε μπάλα και πετύχαμε μια γιαγιά στο κεφάλι και αυτή έπεσε κάτω και γελάσαμε πολύ. Κολυμπούσαμε και παλεύαμε κάτω από το νερό και κρατούσαμε τον άλλο μέχρι να αλλάξει το χρώμα του. Μετά έβγαζε και αυτός το κεφάλι και όταν ξαναέπαιρνε το χρώμα του βάζαμε όλοι τα γέλια. Και μετά μόλις γυρίσαμε σπίτια είμασταν όλοι κόκκινοι και κανονίζαμε την επόμενη μέρα να παίξουμε τους Ινδιάνους.
 Όμως την επόμενη μέρα δεν έπαιξα τους Ινδιάνους με τους φίλους μου. Άλλωστε δε θα μπορούσαμε γιατί ξεφλουδίσαμε όλοι και θα ήμασταν μια φυλή με ξεφλουδισμένους Ινδιάνους, και οι κανονικοί κόκκινοι Ινδιάνοι θα μας σνόμπαραν. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος, αλλά ότι οι γονείς μου με έστειλαν σε ένα μέρος που λέγεται φροντιστήριο "για να μάθω πράγματα". Εγώ τους είπα ξέρω πολλάαααα πράγματα από το σχολείο, δεν χρειάζομαι και άλλα. Αυτοί μου είπαν ότι έπρεπε να τα μάθω πιο νωρίς από το σχολείο για να προλάβω δεν ξέρω και εγώ τι, το τρένο;; Και πήγα εκεί ένα μήνα και έμαθα ένα σκασμό πράγματα, αλλά αυτά δε θα σας τα πω γιατί εσείς οι δάσκαλοι τα ξέρετε και θα βαρεθείτε να τα ακούτε ξανά και ξανά. Πάντως εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα γιατί μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα.
  Τέλος πάντων τελείωσα στο τέλος του Ιουλίου, και το επόμενο πρωινό ρώτησα τους γονείς μου που θα πάμε φέτος και ήταν και η αδερφή μου εκεί που ξέχασα να σας την αναφέρω ήταν μαζί μου και στο "φρονηστίριο". Οι γονείς μου μου είπαν πουθενά, αλλά εγώ δεν τους πίστεψα και το επόμενο πρωί είχα ετοιμάσει με την αδερφή μου την μεγάλη τη βαλίτσα την μωβ γιατί λέγαμε ότι θα πάμε κάπου και μας το κρατάνε έκπληξη. Αλλά αυτοί μας έβαλαν τις φωνές, γιατί είπαν ότι κάναμε φασαρία και είχαμε ξυπνήσει όλη την γειτονιά (υπερβολές, μόνο 3 κατσαρόλες ρίξαμε κάτω και ένα βάζο, που έσπασε μόνο τόσο δα). Εμείς τότε βάλαμε τα κλάματα και φωνάζαμε ότι όλοι οι φίλοι μας θα πάνε κάπου και θα μείνουμε μόνοι και θα πρέπει να πάμε πάλι στο "φριντοστίριο" για να μη  χάσουμε το τρένο.Αλλά οι γονείς μας μας ηρέμησαν και μας είπαν ότι δε θα μας ξαναπάνε εκεί, και ότι δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να πάμε πολλές ημέρες διακοπές, όπως κάναμε κάθε χρόνο παλιά.
  Αφού σταματήσαμε τα κλάματα, πήγαμε έξω με τους φίλους μας, αλλά ήταν και αυτοί κλαμμένοι. Τους ρωτήσαμε "γιατί;" και λένε "γιατί δε θα πάμε διακοπές και θα μείνουμε μόνοι επειδή δεν έχουν λεφτά οι γονείς μας." Και τότε καταλάβαμε ότι και άλλοι, πολλοί γονείς δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάνε διακοπές, άρα δεν θα ήμασταν μόνοι! Γιούπι! 
  Έτσι τον Αύγουστο κάναμε άλλα πράγματα. Πήγαμε εκδρομές στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές, πήγαμε και στην Ακρόπολη και κάναμε τους τουρίστες και λέγαμε στους Κινέζους "τσιν τσον τσιν!". Πήγαμε και άλλες δύο τρεις φορές θάλασσα. Διαβάσαμε πολλά βιβλία, γιατί ξέρουμε ότι το βιβλίο είναι το πιο όμορφο ταξίδι. Και βέβαια συναντιόμασταν σχεδόν κάθε μέρα με τους φίλους μας και παίζαμε!! Έτσι, ακόμα και που δεν πήγαμε διακοπές (εκτός από δύο μέρες στο χωριό που πηγαίναμε μόνο σε μεγάλους συγγενείς, βαρετάα) περάσαμε τέλεια! 
  Δεν θα με πείραζε να ξαναπεράσω έτσι το καλοκαίρι μου, πέρασα πολύ ωραία και έμαθα ότι, πιο σημαντικοί από τα ταξίδια είναι οι άλλοι άνθρωποι και οι φίλοι μου. Το μόνο κακό ήταν ότι το τέλος του Αυγούστου μας ξαναπήγαν οι γονείς μας εμένα και την αδερφή μου στο "φραντριστέριο" για να μάθουμε και άλλα. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΑΛΛΑΑΑΑΑ!!!

                             ΤΕΛΟΣ
(κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εν μέρει συμπτωματική και εν μέρει σκόπιμη)


Και προχθές παρέδωσα την έκθεση στην δασκάλα, γεμάτος περηφάνια για το τρομερό μου κατόρθωμα και σίγουρος για το "Α με Τόνο!!"


Σήμερα πήραμε πίσω τις εκθέσεις. Εγώ ανυπομονούσα για τα διθυραμβικά σχόλια της δασκάλας που ήμουν σίγουρος ότι θα αντίκριζα στο κάτω μέρος της σελίδας. Αντί αυτού, με απογοήτευση συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σημειώσει τίποτα. Κρίμα.
Το απόγευμα οι γονείς μου έλαβαν ένα τηλεφώνημα από την δασκάλα. Ήταν πολύ ανήσυχη για την κατάσταση μου, και πρότεινε στους γονείς μου δύο τρεις ψυχολόγους, γιατί "ποτέ ξανά δεν είχε δει τέτοιο πράγμα από μαθητή τρίτης λυκείου".


.............................................................................


ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΦΤΑΙΝΕ!!!!!!

Εν μέσω του προεκλογικού πολέμου....

 Τι έχουμε σε 3, καλύτερα, σε 2 και 3/4 ημέρες;;;

Όποιος απάντησε Χριστούγεννα, ας μην κάνει τον κόπο να κοιτάξει παρακάτω. Όποιος δεν ξέρει, ζει σε άλλο πλανήτη. Όποιος ξέρει, δεν είναι σίγουρο ότι βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση να το αντιμετωπίσει από τους παραπάνω. Μιλάω φυσικά για τις Ευρωεκλογές. Χωρίς να υποβιβάζω τις δημοτικές εκλογές, για τις οποίες άλλωστε ισχύουν όσα παρακάτω γράψω, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, θεώρησα πως ήταν καιρός να εκθέσω τις απόψεις μου πάνω στο θέμα αυτό, για το οποίο καθημερινά πια βομβαρδιζόμαστε, αλλά και να μιλήσω γενικά για της εκλογές στην Ελλάδα.
 "Μα τόσοι και τόσοι έχουν αναφερθεί σε αυτό." 
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ(;) έχουμε, φίλε με τα εισαγωγικά!! Δεν θα επαναπαυτώ αν δεν είμαι σίγουρος ότι η δικιά μου άποψη υπάρχει διαθέσιμη στο διαδίκτυο, με την προοπτική ίσως - επαναλαμβάνω, ίσως (με τόσους αναγνώστες που έχουμε, μη σπρώχνεστε παρακαλώ!) -  να επηρεάσει κάποιον, να τον κάνει να αναρωτηθεί. 

Ως γνωστόν λοιπόν μέσω των Ευρωεκλογών θα αναδειχθούν οι 21 αντιπρόσωποι της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι, αν όχι ο μοναδικός, ένας από τους ελάχιστους, δυστυχώς, σχεδόν δημοκρατικούς θεσμούς της ΕΕ, και συνεπώς ένας από τους λίγους τρόπους να ακουστεί, άμεσα ή έμμεσα, η άποψη του πολίτη στο πολιτικό προσκήνιο (ένας άλλος είναι το διαδίκτυο, δηλαδή και το μπλόγκ στο οποίο γράφω, το οποίο αμφιβάλλω αν καλά καλά έχει αναγνώστες, πόσο μάλλον να ακουστεί στους πολιτικούς κύκλους). Οπότε, φαίνεται αμέσως η κατά ποσόν και ποιόν μεγαλύτερη σημασία τους από τις δημοτικές εκλογές. Ειδικά στην περίοδο της κρίσης που διανύουμε, οι ευρωβουλευτές πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτουν, πέρα από συναίσθηση για την κατάσταση του μέσου Έλληνα, και ένα σύνολο δυσεύρετων πια αξιών, όπως θα αναφέρω παρακάτω. Να μπορούν δηλαδή επαξίως να αντιπροσωπήσουν την χώρα μας στην ΕΕ και να καταστούν και οι ίδιοι καταλύτες στην εύρεση λύσεων για τα προβλήματα της χώρας μας και της ΕΕ.
   Αλλά, αντί να βλέπουμε, όπως θα έπρεπε, μια αντίληψη της κρισιμότητας της κατάστασης από το πολιτικό σκηνικό, αυτό που τελικά αντικρίζουμε συνεχώς τον τελευταίο καιρό είναι μια φαρσοκωμωδία, ένας τυπικός κομματικός "πετροπόλεμος". Οι παρατάξεις ανταγωνίζονται στο ποια θα κατορθώσει, με κάθε μέσο, να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή, και αυτό με κάθε μέσο: κατηγορίες έναντι των άλλων, διαφημίσεις τηλεοπτικές, έντυπες, ραδιοφωνικές, προεκλογικές εκστρατείες (που στοιχίζουν εκατομμύρια στον ελληνικό λαό), επίκληση ιδεολογιών, πατριωτική προπαγάνδα, ανακάλυψη σκανδάλων. Μέσα τα οποία ανέκαθεν αποτελούσαν την πολιτική ελληνική πραγματικότητα.
 Γιατί στην ελληνική πραγματικότητα δεν έλειψαν ποτέ  οι μεγάλες "υποσχέσεις", οι μεγάλοι "στόχοι", οι ηγέτες με "όραμα" και "ιδεολογία". Θεωρητικά δηλαδή, διότι πρακτικά τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά ένα πρόσχημα, ένα προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβεται η ανάγκη του μεγαλύτερου ποσοστού των πολιτικών για ΕΞΟΥΣΙΑ. Εξουσία στην Ελλάδα πάντα συνεπαγόταν συμφέρον, όφελος. Οι μισθοί παχυλοί, ο λόγος τους νόμος, οι ανέσεις προοικονομημένες. Συχνά αστειεύομαι λέγοντας  πως, αν καταργούνταν ο μισθός των πολιτικών, κανείς δεν θα ήθελε να αναμιχθεί στην πολιτική (αν και μάλλον αυτό ακούγεται σαν καλή ιδέα). 
Και ας μην ξεχνάμε και την υποδούλωση εκ μέρους των αγράμματων πολιτικά Ελλήνων πολιτών προς τους έχοντας την εξουσία   "Τα σέβη μου κύριε υπουργέ!" "Ό,τι πείτε κύριε βουλευτά!" (σαν να ήταν τίποτα παραπάνω από υψηλόβαθμους δημοσίους υπαλλήλους). Μια υποδούλωση που πάλι στο συμφέρον παραπέμπει, εκ μέρους των πολιτών αυτή την φορά, με την μορφή της "εξυπηρέτησης". Κάτι που ενισχύει ακόμα πιο πολύ το αίσθημα της εξουσίας στα μάτια του πολιτικού.

Και δικαίως θα ρωτήσετε : "Μα δεν υπήρξε κανείς που να μην έπεσε  θύμα του κέρδους στην πολιτική σκηνή;" 
Ελάχιστοι, που δεν τους γνωρίζω, και δυστυχώς όχι αρκετά ικανοί  να αλλάξουν την κατάσταση, αλλιώς θα ήταν γνωστοί. 
"Και δεν υπάρχει κανείς φιλότιμος για να ανέλθει στην εξουσία;;" 
 Πια οι φιλότιμοι αποφεύγουν την πολιτική, διότι φοβούνται την διαφθορά. Αλλά, και όταν υπάρχουν κάποιοι φιλότιμοι υποψήφιοι, αυτοί γρήγορα πέφτουν θύμα των ανήθικων μέσων των υπολοίπων και παραγκωνίζονται. Δεν διαθέτουν την έλλειψη ανθρωπισμού που είναι αναγκαία για να πατήσουν επί πτωμάτων και να ανέλθουν. 


Ιδού λοιπόν το πρόβλημα. Ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε, να βγάλουμε τις παρωπίδες οποιασδήποτε φύσεως και να γίνουμε ρεαλιστές.

ΠΟΤΕ δεν θα ανακάμψει το πολιτικό σκηνικό της χώρας αν συνεχίσει να υφίσταται η έλλειψη ανθρωπισμού που διαφαίνεται στα πολιτικά πρόσωπα της χώρας. Ανεξάρτητα αν την ηγεσία αναλάβει μια δεξιά, αριστερή, κεντροαριστερή, κεντροδεξιά, πάνω, κάτω, πέρα, δώθε παράταξη. Όσο ο ανθρωπισμός, και συνεπώς η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια, η λογική, το συναίσθημα, η φιλοπατρία εκλείπουν, όσο το κέρδος αποτελεί το προπύργιο πάνω στο οποίο χτίζεται η πολιτική καριέρα, δεν υπάρχει ελπίδα. 

Έχουμε την ευκαιρία να το ανατρέψουμε αυτό;
Ναι. Είτε οργανώνοντας μια επανάσταση που θα καταφέρει να ανατρέψει το καθεστώς είτε με εκλογές. Η πρώτη λύση την παρούσα φάση είναι άκρως αφελής. Ο ελληνικός λαός είναι ανώριμος πολιτικά, όπως αποδεικνύει η ανικανότητα του να αναδείξει πραγματικά άξιους βουλευτές. Επιπλέον, είναι διχασμένος ιδεολογικά, κάτι που είναι απόρροια των κομματικών διαμαχών. Αλλά και μια μεταρρύθμιση του καθεστώτος σε μια ήδη εξαιρετικά ασταθή περίοδο δεν φαντάζει σαν την ιδανική ιδέα. 
 Στις εκλογές όμως μας δίνετε η δυνατότητα να αποφασίσουμε για τους αντιπροσώπους μας, ή ακόμα και να θέσουμε οι ίδιοι υποψηφιότητα ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι.  Έχουμε την ευκαιρία να αναζητήσουμε ποιος από αυτούς διαθέτει τα ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω, ποιος είναι αδιάφθορος, ποιος δεν θα υποβληθεί εύκολα στην "φθορά της εξουσίας". Δυστυχώς, πιο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε ποιοι ΔΕΝ ανήκουν στους παραπάνω. Αυτοί συνήθως αποζητούν μανιωδώς την προβολή. Θα πρωτοστατήσουν στις κατηγορίες, θα ξεστομίσουν τα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια ή τα πιο επαναστατικά λόγια, διανθισμένα με κάθε είδους επίθετο που μπορεί να συγκινήσει την κοινή γνώμη. Οι αξίες που ανέφερα παραπάνω βρίσκονται πάντα στο στόμα τους, και τις προσφέρουν σαν καραμέλα στο κοινό, χωρίς καν να τις διαθέτουν.

Τίθεται λοιπόν μόνο ένα ζήτημα: Πώς ο κάθε ψηφοφόρος πρέπει να δράσει ώστε όχι μόνο να εκτελέσει το καθήκον του της ψήφου, αλλά να το εκτελέσει σωστά. Να δράσει δηλαδή αντικειμενικά και χωρίς να επηρεάζεται από τα ψέματα. Η πρόταση μου  για την ενεργοποίηση του ψηφοφόρου είναι η παρακάτω:

1) Συνειδητοποίηση: Βασικό πρόβλημα που ωθεί τους πολίτες στην λάθος επιλογή ή στην τυχαία επιλογή είναι η αδιαφορία. Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημασία θα έχει για το μέλλον η ενεργοποίηση μας; Τα αποτελέσματα της αδιαφορίας, εκούσιας ή ακούσιας και ο νοών νοείτω, είναι ήδη γνωστά εδώ και πολλά χρόνια. 
   Και αρκεί αυτό; Να ξυπνήσω ένα πρωί και να αναφωνήσω: "Ώπα, κάτσε, τι ρόλο βαράω εγώ τελικά στην κοινωνία;" (που είναι εκ φύσεως δύσκολο ούτως ή άλλως, εξ' ού πχ και η χρησιμότητα ενός τέτοιου άρθρου ); Εγώ το προσπάθησα ένα πρωί και δεν έγινε τίποτα. Το προσπάθησα και το επόμενο,το ίδιο αποτέλεσμα. Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο γιατί. Ξεκίνησε το δεύτερο στάδιο, η 
2) Ενημέρωση. Και ενώ η παραπάνω ιστοριούλα είχε σκοπό μόνο την ψυχαγωγία, η ενημέρωση έχει πια πράγματι καταστεί απαραίτητη την σημερινή εποχή, ώστε να μπορούμε να αναμιχθούμε έστω και ελάχιστα στην πολιτική. Ενημέρωση ως προς τι;; Ως προς τα πάντα. Τον ρόλο του βουλευτή, στην συγκεκριμένη περίπτωση του ευρωβουλευτή. Τις προτάσεις των κομμάτων. Τα σχέδια των υποψηφίων, το παρελθόν τους. Τα σκάνδαλα διαφθοράς. Τα έσοδα και τα έξοδα των κομμάτων. Τους τρόπους υλοποίησης των διάφορων υποσχέσεων. Τις ιδεολογίες, όλων των παρατάξεων, ακόμα αυτών που θεωρούμε ακραίες. 
 Και όλα αυτά προφανώς με μια κριτική - ρεαλιστική και ανθρωπιστική ματιά, που δεν θα λαμβάνει το μέρος κανενός πριν βρεθεί μέσα στο εκλογικό κέντρο, δηλαδή μέχρι την τελευταία στιγμή, όταν θα έχει ζυγίσει κάθε παράμετρο. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος του οπαδισμού, για να μην πω φανατισμού, ο οποίος τοποθετεί παρωπίδες και μας προδιαθέτει αρνητικά προς κάθε διαφορετική άποψη. 
 Με την έννοια της κριτικής - ρεαλιστικής ματιάς εννοώ αφενός την αφαιρετική λογική, η οποία θα διακρίνει, μέσα από βαρύγδουπους ενίοτε λόγους και λόγια, το βαθύτερο νόημα και στόχο των λόγων αυτών, και αφετέρου τον λογικό ρεαλισμό, που θα κρίνει αν οι υποσχέσεις και οι στόχοι που προτείνει ο κάθε υποψήφιος ή κάθε κόμμα είναι υλοποιήσιμοι, χωρίς να απειλούν σε ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια το κοινωνικό σύνολο. Με την έννοια ανθρωπιστική ματιά από την άλλη εννοώ το σύνολο της σκέψης και οι στόχοι των κομμάτων ή υποψηφίων αυτών να έχουν στο κέντρο τους τον άνθρωπο, και όχι το κέρδος, και να διαπνέονται επομένως από τις αξίες που παραπάνω ανέφερα.
 Παρατηρούμε λοιπόν ότι πρέπει οι βλέψεις των υποψηφίων να είναι άρτιες τόσο θεωρητικά (ανθρωπιστική λογική), όσο και πρακτικά             (ρεαλιστική λογική). Το παραπάνω δίπολο γενικά οδηγεί οποιοδήποτε σχέδιο στην επιτυχία. 
 Ενημερωμένοι λοιπόν για το οτιδήποτε μπορεί να αναδείξει στα μάτια μας έναν άξιο υποψήφιο, θα οδηγηθούμε στις κάλπες. Ή μήπως όχι;
3) Να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή. Όσο σίγουροι και να είμαστε ότι γνωρίζουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα διαψευσθούμε αν δεν έρθουμε σε επαφή με τα πρόσωπα που έχουμε επιλέξει. Αν και αυτό ακούγεται δύσκολο, και μάλλον ελάχιστοι το κάνουν πραγματικά. Και ιδού το αποτέλεσμα: έχουμε υποστεί πολιτική αλλοτρίωση από τους βουλευτές, και ειδικά από τους ευρωβουλευτές απέχουμε έτη φωτός. Πράγμα παράδοξο, διότι αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό έχουν ελάχιστη επαφή με αυτόν, και επομένως ελάχιστα γνωρίζουν για τις ανάγκες και την κατάσταση του, ώστε να πράξουν κατάλληλα.
 Τέλος πάντων, με την έννοια επαφή δεν εννοώ αναγκαστικά δια προσώπου. Το διαδίκτυο πια προσφέρει την δυνατότητα επικοινωνίας ακόμα και από τα πιο απομακρυσμένα μέρη. Έτσι, μπορεί ο καθένας μας, με τις κατάλληλες ερωτήσεις, να αντιληφθεί αν όντως έχει μια σωστή εικόνα για τον υποψήφιο ή ένα κόμμα, διότι ως γνωστόν τα ΜΜΕ δεν είναι εντελώς (καλύτερα, σχεδόν καθόλου) αξιόπιστα. Ούτε την ανάρτηση αυτή μην εμπιστεύεστε, αν δεν την αξιολογήσετε λογικά.
Αφού γίνουν όλα αυτά είμαστε πια έτοιμοι να προβούμε στο τελικό στάδιο (που για πολλούς ασυνείδητους είναι το πρώτο και τελευταίο), την 
4) ΨΗΦΟ! Λαμβάνουμε τα ψηφοδέλτια, και βουρρ στον εκλογικό θαλαμίσκο. Και κάνουμε ό,τι πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε.

Ίσως να σας κούρασα με αυτή την μακροσκελή ανάρτηση. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος με πνίγει όσο βλέπω τον παραλογισμό και την διχόνοια που μαστίζει τον ελληνικό λαό. Κάτι που με θλίβει αφάνταστα, αφού αντί να προσπαθούμε ενωμένοι να βρούμε λύσεις, οδηγούμαστε σε όλο και μεγαλύτερη διάσπαση υπό την ηγεσία "σωτήρων", με πρόσχημα ιδεολογίες, απειλές και ψεύτικες υποσχέσεις. Και ίσως για ένα τόσο σοβαρό θέμα το ύφος μου να σας φάνηκε λίγο απλοϊκό. Αλλά το νόημα έχει πιστεύω σημασία. Και το νόημα αυτό πρέπει να είναι βατό για ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων.

Για να κλείσω το θέμα (ναι, το άκουσα αυτό το "επιτέλους"!), πιστεύω ότι, σε έναν καιρό αστάθειας όπως η κρίση, είναι αναγκαία η στροφή στο αμετάκλητο της ανθρώπινης λογικής και των ανθρωπιστικών αξιών, με γνώμονα την αντικειμενικότητα και το θάρρος. Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία, μέσω εφαρμογής των παραπάνω, για μια αλλαγή, έστω και ανεπαίσθητης αρχικά, της εξουσίας, η οποία τελικά μπορεί να οδηγήσει σε εξυγίανση  του πολιτικού τομέα. Εξυγίανση με την έννοια της μεταστροφής στην γνήσια αξιοκρατία, και όχι στην "επηρροοκρατία", δηλαδή στην ανάδειξη κάποιων απλά επειδή έχουν δύναμη, οποιασδήποτε μορφής, και προσελκύουν τους ψηφοφόρους - ζόμπι με κούφιες υποσχέσεις και ανήθικα μέσα. Βασική προϋπόθεση είναι να συνειδητοποιηθούμε όλοι μας, κάτι που χρειάζεται είτε πολιτική παιδεία, ή ένα τυχαίο έναυσμα για σκέψη. Ευελπιστώ η ανάρτηση αυτή να είναι ένα τέτοιο.

Επίσης, παραπάνω από δεκτά, μάλλον απαραίτητα, τα σχόλια, οι αντιλογίες και κάθε είδους παρατήρηση, γιατί και εγώ βρίσκομαι στο στάδιο της αναζήτησης. Εξάλλου, η ανάρτηση μου πήρε τόσο πολύ να την γράψω, που ίσως να ξέχασα διάφορες σκέψεις στον δρόμο.....

Άλλη μια 25η Μαρτίου....(;)

  Η 25η Μαρτίου κάθε έτους αποτελεί μια ημέρα ορόσημο για τους Έλληνες μαθητές, από πολλές σκοπιές.
 Αρχικά, είναι μια ιδανική μέρα για spring break. Αυστηρά καθορισμένη να πέφτει μέσα στην άνοιξη, ημέρα καθημερινή με καλό καιρό, και συνεπώς κατάλληλη για αποχή από το σχολείο, χαλάρωση και βόλτα.
 Δεύτερον, συνοδεύεται από το πατροπαράδοτο έθιμο του μπακαλιάρου. Πιάτο γευστικό, ότι πρέπει για αποτοξίνωση από το καθημερινό πιάτο με κρέας και συνοδευόμενο από γερές δόσεις σκορδαλιάς, ενός δεύτερου γευστικού εδέσματος από σκόρδο και πουρέ πατάτας.
 Τρίτον, η παρέλαση. Ιδανική ευκαιρία για συνάντηση των συμμαθητών, για βόλτα στην πόλη και φυσικά, από την άποψη των αγοριών, η μοναδική περίσταση όπου επιτρέπεται δημόσια το κυνήγι συμμαθητών - διμοιριτών μετα ύβρεων του τύπου "ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΝ Μ@Λ@Κ@!!!"
 Γι' αυτό και πάντα αξίζει να θυμόμαστε την 25η Μαρτίου και να την σημειώνουμε με κεφαλαία γράμματα στο ημερολόγιο.

Χαχαχαχαχαχ προφανώς αστειεύομαι. Και τα παραπάνω δεν αποτελούν ούτε διασυρμό ούτε κατάκριση  (εξάλλου και εγώ είχα ψιλοαμελήσει τι γιορτή είχαμε σήμερα, όταν ξύπνησα το πρωί). Απλώς, αναφέρω ένα γεγονός. Ότι δηλαδή νοιαζόμαστε όλο και λιγότερο για την ταυτότητα μας, αλλά και γινόμαστε περισσότερο αγνώμονες για όσους πολέμησαν για την ελευθερία και για την υποστήριξη των ανθρωπιστικών ιδανικών μας (που μάλλον και εμείς σήμερα έχουμε ξεχάσει). Δεν έχω σκοπό να νουθετήσω κανέναν, βέβαια. Δεν θα πω "Πρέπει" ούτε θα ρωτήσω "Γιατί". Θα πω τα γεγονότα όπως είναι.

Σήμερα λοιπόν γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου, δηλαδή την νίκη του ελληνικού στρατού επί των περσικών στρατιών που είχε οργανώσει ο Μουσολίνι με τις ευλογίες του Χίτλερ στην ναυμαχία του Ακτίου. ΕΙΔΑΤΕ ΠΩΣ ΞΕΡΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ;;;
 Σήμερα λοιπόν γιορτάζουμε την επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους, έπειτα από 400 χρόνια σκλαβιάς και αρκετές αποτυχημένες μικροεπαναστάσεις. Όλα ξεκίνησαν από τις προσπάθειες κάποιων Ελλήνων του απόδημου ελληνισμού, καθαρά ανθρωπιστών και πατριωτών, οι οποίοι έδωσαν τις βάσεις, με την οργάνωση της Φιλικής Εταιρίας, για την συσπείρωση των Ελλήνων γύρω από έναν κοινό σκοπό: την απελευθέρωση από τον τούρκικο ζυγό. Συσπείρωση η οποία επιτεύχθηκε χάρη στο ψυχικό σθένος εξέχουσων προσωπικοτήτων με ονόματα όπως Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Νικηταράς, Μπουμπουλίνα, Διάκος, Μαυρογένους, Υψηλάντης, Ανδρούτσος, Μιαούλης, και δεκάδες ακόμα. Ονόματα που αντικρίζει η Ιστορία με δέος. Αλλά δεν ήταν μόνο οι παραπάνω προσωπικότητες χάρη στις οποίες το όνειρο της Απελευθέρωσης υλοποιήθηκε. Ο περίφημος "Άγνωστος Στρατιώτης" απέκτησε το πρόσωπο χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων που προτίμησαν να ζήσουν "μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή". Ψαριανοί, Καλαβριώτες, οι γυναίκες του Ζαλόγγου. Φιλέλληνες, κλέφτες, αρματολοί, άγνωστοι ήρωες. Και η αυτοθυσία τους αυτή ονομάστηκε μάχη των Δερβενακίων, της Αλαμάνας, του Χανιού της Γραβιάς. 
  Οι πιο προοδευτικοί ίσως θα βρείτε μπανάλ την αναφορά στα γεγονότα που έκανα παραπάνω. Έχετε εν μέρει δίκιο. Πολλοί νεοέλληνες γράφουν λόγους όπου εξιστορούν αναλυτικά κάθε λεπτομέρεια της Επανάστασης "στις 29 Μαρτίου 1823 ο Κολοκοτρώνης, ρουφώντας αποφασιστικά από το βαθύ πιάτο την φασολάδα του, ανεφώνησε "Μπρε Έλληνες!! Ωρε πολύ καυτή κάμνετε την φασολάδα!"". Χανόμαστε σε μια απλή τυπολατρική καταγραφή των γεγονότων και χάνουμε το νόημα. Το οποίο νόημα είναι ακριβώς το ψυχικό σθένος των Ελλήνων της επανάστασης. Τι ήταν οι άνθρωποι αυτοί;; Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, ολιγαρκείς και πραγματικοί βιοπαλαιστές. Παρόλα αυτά, όταν ήρθε η ώρα να υπερασπιστούν τις αξίες τους, δεν σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Δεν φοβήθηκαν για την ζωή τους. Δεν είπαν "Και εγώ τι μπορώ να κάνω;". Με κάθε τρόπο ενίσχυσαν τους συνανθρώπους τους. Από την οικονομική αλληλεγγύη και τις διανομές επαναστατικών προκηρύξεων, μέχρι την ίδια την αυτοθυσία. 
   Και σήμερα λοιπόν αντιμετωπίζουμε έναν άλλο εχθρό για τις αξίες μας, έναν αόρατο εχθρό χωρίς εθνικότητα, χωρίς στρατιές. Πιο ύπουλο από τις στρατιές των Τούρκων. Βρίσκεται παντού, ενίοτε και μέσα μας. Δεν μπορώ να τον περιγράψω ακριβώς, αλλά διακρίνεται από αρνητισμό, μισανθρωπία και μια ροπή προς τον κομφορμισμό (πςςςς τι λέξεις χρησιμοποιώ ο άτιμος).Όταν κυβερνάει την ψυχή μας, πετάει στο δρόμο τις αξίες της ελευθερίας και της αδελφοσύνης, την κληρονομιά των αγωνιστών του 21.  Έτσι, αν ρωτούσα κάποιον περαστικό αν θα προτιμούσε να πεθάνει ελεύθερος ή να ζήσει σκλαβωμένος, υπό την κατοχή του νέου αυτού "οχτρού", πιθανότατα να απαντούσε το δεύτερο. Τι λέω, ίσως και εγώ να απαντούσα το δεύτερο, για να μην είμαι υποκριτής.

 Μια ονομασία που έχει επινοηθεί για τον εχθρό αυτό είναι ο "εγώ". Ο Μακρυγιάννης μας είχε, σαν προφητικά, ήδη προειδοποιήσει από την εποχή της επανάστασης του 21:

"Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”."

Οπότε ελπίζω η σημερινή ημέρα να μην είναι άλλη μια 25η Μαρτίου... Σε μια εποχή που κάθε ψήγμα ανθρωπισμού πρέπει να συλλεχθεί και να μεταγγιστεί στην κοινωνία, η επανάσταση του 1821, ακόμα και οι συγκριτικά λίγες μελανές σελίδες της ως παραδείγματα προς αποφυγή, μπορούν να αποτελέσουν εξαιρετικό υλικό για επαναπροσδιορισμό του εαυτού μας και του ρόλου μας ως προς το "εμείς". Γιατί, πάνω από όλα, το 21 ήταν, και ακόμα είναι, μια επανάσταση ανθρώπινη και ανθρωπιστική.

-----------------------------------ανέκφραστος---------------------------------------------------

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι να πω πια. Πως να εκφραστώ. Τι να σκεφτώ. Έχω μείνει σαν άσχετος να κοιτάω την οθόνη.

Νιώθω τόσα πολλά. Μικρά θραύσματα από συναισθήματα. Μια χαρά, μια λύπη, μια κούραση, τελικά καταλήγω να περιδιαβαίνω σε μια Νιρβάνα.

Το συνειδητοποίησα όμως μόλις πριν λίγο, αφού είχα περάσει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο έτσι. Προσπερνούσα μια λίστα με τραγούδια σε ένα online περιοδικό, δεν συγκράτησα το όνομα του. Τυχαίνει να σταθώ σε ένα, 35 και λεπτά. Όχι, δεν στάθηκα 35 λεπτά να κοιτάζω το τραγούδι. Το τραγούδι ήταν 35 λεπτά. Ποιο τραγούδι ρωτάτε; Πού θέλετε να ξέρω, ήταν ένα τραγούδι τέλος πάντων. Και από κάτω σχόλιο του περιοδικού (με δικά μου λόγια): "Ένα τραγούδι που πάει αντίθετα από την εποχή του, που όλοι παραπονιούνται για την εύκολη διάσπαση προσοχής και την ερημοποίηση του μυαλού από το Διαδίκτυο. Μακρύ, έντονο, θα το εκτιμήσετε καλύτερα αν καθίσετε για δύο ώρες και εισχωρήσετε σε αυτό" ή κάτι τέτοιο (δεν είχα ανοιχτό δίπλα το tab, το υπόσχομαι με σταυρωμένα δάχτυλα).

Πόσο έντονα ένιωσα τότε ότι είχα πια ξεφύγει από τον εαυτό μου. Ακόμα, όσο γράφω αυτά, το νιώθω. Νιώθω ξεζουμισμένος από δημιουργικότητα. Ένα θύμα, ένα πλαστικό περιτύλιγμα. Είχα και εγώ υποστεί μια ερημοποίηση, και όχι μόνο από το Διαδίκτυο. Ο κακός ύπνος, η εφηβεία, το διάβασμα, ο εσωκλεισμός στο σπίτι, θυμίζουν έντονα τις απαρχές της "Λάμψης" (του θρίλερ, όχι της σειράς).

Και σκέφτηκα, "ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!! ΣΩΤΗΡΑ ΜΟΥ!". Πάντα νιώθω καλύτερα στο μπλόγκ, όταν γράφω τίποτα και ξεσκάω. Βγάζω από μέσα μου τον εσώκλειστο εαυτό μου, τον αφήνω ελεύθερο, ΕΛΕΥΘΕΡΟ!! Ανοίγω καρτέλα, πατάω, ΚΛΙΚ, και....

τζίφος. Τζάμπα. Τζατζίκι. Λέξεις από τζ-. 
Δεν είχα ιδέα. Δεν είχα έμπνευση. Μου ήρθε να γράψω ένα ενημερωτικό μύνημα για τους σεισμούς. (και είμαι και ανορθόγραφος, το μήνυμα πάντα λάθος το γράφω.) Εγώ και οι ειδήσεις πια, έχουν μετατρέψει τις τελευταίες ημέρες σε σεισμό την ζωή μας. Μετά λέω, ας γράψω καμιά κριτική. Τι να κριτικάρω; Είχα δει τίποτα το Σαββατοκύριακο, είχα διαβάσει κάτι, είχα ΕΣΤΩ ακούσει ένα ολόκληρο άλμπουμ; Και εκτός αυτού, να κριτικάρω εγώ ο ανέμπνευστος; Ο εντελώς μη δημιουργικός; "Που πας βρε Καραμήτρο;".

Σκέφτηκα να κάνω καμιά καλλιτεχνική απόπειρα. Πήρα μια εφημερίδα, έκοψα κάτι λέξεις και τις ένωσα πάλι φτιάχνοντας νέες φράσεις. Πρώτο αποτέλεσμα: "Τρομοκρατική" "Κυβέρνηση" "συλλαμβάνει" "Πεντάχρονο" "στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες" "για Φοροδιαφυγή" "με εξαιρετικό καστ από" "Η Σάρα και η....: 4 γράμματα". Εντυπωσιακό.
Εντάξει, γέλασα λίγο, αλλά.......ακόμα ένιωθα το μπέρδεμα. 

Μίλησα λίγο με τον Big Dami στο Skype. Εγώ μίλησα. Αυτός νόμιζε ότι είχα μεθύσει. Πάλι δεν βρήκα πουθενά τον εαυτό μου. 

Τέλος, γύρισα στον τόπο του εγκλήματος, το μπλόγκ. Τελευταία παρηγοριά. Να που τώρα τελειώνει το Σαββατοκύριακο, και εγώ ακόμη ψάχνομαι. Ίσως να μην κρατήσει αυτό για πολύ ακόμα. Ίσως η ανάρτηση αυτή να είναι το θαυματουργό φάρμακο.

Όπως και να έχει, μου λείπει ο ύπνος. Πάω να κοιμηθώ, με έναν ύπνο χαρούμενο, λυπημένο, θυμωμένο, τρελό, γαλήνιο, εκνευρισμένο, μελαγχολικό, επιθετικό, ειρηνικό, κωμικό, πάνω από όλα μπερδεμένο. Αύριο πάλι.

Βιβλιοπαρουσίαση: "RED"

Σπάνια ξεκινάω ανάρτηση με εικόνες. Όμως, όπως θα υποστήριζε ο πρωταγωνιστής του έργου, οι εικόνες είναι σαν ένα χώρο που πάλλεται, που είναι ζωντανός. Δηλαδή οι δικές του εικόνες, οι ζωγραφιές του. Να τος. Τις κοιτάζει, τις επεξεργάζεται ώρες ολόκληρες, έως ότου μπορεί να προσθέσει την παραμικρή πινελιά. Γιατί οι δημιουργίες του είναι μεν ζωντανές, αλλά εύθραυστες. Δεν μπορεί να τις μεταχειρίζεται άψυχα, σαν αντικείμενα προς πώληση, προς διακόσμηση-πάνω-από-το-τζάκι.

"Μας κοροϊδεύεις, έτσι;" Αυτό δεν είπατε; Gotcha.

Ο κύριος της φωτογραφίας ονομάζεται Mark Rothko. Είναι βέβαια ένας ηθοποιός που τον υποδύεται, αλλά και στο έργο Mark Rothko ονομάζεται. Αναφέρομαι βέβαια στο περίφημο θεατρικό έργο - αριστούργημα κατ' εμέ - "Red" του John Logan. Πολυβραβευμένο και δικαίως. Στο έργο αυτό πρωταγωνιστής ο - πραγματικός - ζωγράφος Mark Rothko. Ένας πρωτοπόρος του μεταπολεμικού αμερικάνικου αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Λιανά: Ένας εκπρόσωπος του ρεύματος, σύμφωνα με το οποίο η έκφραση του εσωτερικού κόσμου μπορεί να γίνει με οποιονδήποτε τρόπο. Με απλό χρώμα σε καμβά. Με τυχαίες πινελιές. Με οργισμένες μολυβιές. Με οτιδήποτε πάνω σε καμβά, αλλά να είναι έκφραση, συναίσθημα, αναπαράσταση της ψυχοσύνθεσης του ζωγράφου.
 Ο κύριος Rothko λοιπόν ζωγραφίζει με χρώμα, με συνδυασμούς χρωμάτων, ότι νιώθει. Και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Εδώ ξεκινάει το σενάριο του έργου μας. Του ζητάνε από ένα εστιατόριο να ζωγραφίσει πίνακες, με αμοιβή βέβαια. Και αυτός αποφασίζει να προσλάβει έναν βοηθό ονόματι Ken (φανταστικό πρόσωπο). Ο Ken είναι ζωγράφος νεαρής ηλικίας. Όταν μπαίνει για πρώτη φορά στο στούντιο του Rothko, αυτός του δείχνει έναν καμβά, έναν φανταστικό καμβά προς την μεριά του κοινού, και τον ρωτάει τι βλέπει. Απάντηση : Κόκκινο. Σαν αυτόν της εικόνας. "Σου αρέσει;" ξαναρωτάει ο Rothko. "Ναι" απαντάει. Και ο Rothko τα παίρνει. "Όλα αρέσουν σε όλους σήμερα!!". Η πρώτη επαφή, που λένε.
  Και όμως, ο Rothko αποτελεί έναν πραγματικό δάσκαλο για τον Ken. Δάσκαλο τέχνης πέραν της παραδοσιακής έννοιας, οι ιδιορρυθμίες του σίγουρα τον κάνουν έναν δάσκαλο ζωής, γιατί η τέχνη είναι για αυτόν συνώνυμη με την ζωή: πρέπει και τα δύο να τα ζεις. Την τέχνη του συγκεκριμένα, την θεωρεί ιερή. Αιώνια. Αθάνατη. Μια αναλαμπή της ανθρώπινης υπόστασης σε καμβά. Οι γραμμές του, η λογική, τοποθετούν το συναίσθημα, το χρώμα, σε τάξη. Και μόνο η θέα ενός πίνακα του προκαλεί δέος. Το είναι σου ανατριχιάζει.

 Παρόλα αυτά, ο Rothko είναι γέρος. Θυμάται τα παλιά, πώς οι αφηρημένοι εξπρεσιονιστές κατατρόπωσαν τους κυβιστές. Σιχαίνεται τους "πουλημένους" καλλιτέχνες, και την υψηλή τάξη που θεωρεί την τέχνη αντικείμενο πώλησης και επίδειξης. Σιχαίνεται την σύγχρονη ζωή, που όλα είναι "ωραία". Πού πήγαν όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα;;; Επίσης, δεν αποδέχεται ότι καινούργια κινήματα , όπως η Ποπ Άρτ, απειλούν αυτόν, θεωρεί ότι υπολείπονται σοβαρότητας και νιώθει να τον πνίγουν. Όμως, το κυριότερο, φοβάται το "μαύρο", τον θάνατο. Φοβάται κυρίως ότι θα καταπνίξει την τέχνη του, την ζωή του, την ελπίδα του, το "κόκκινο" όπως λέει. 
 Ο Ken, από την άλλη, στην αρχή είναι λίγο μαλθακός, κλασσικός τελειόφοιτος ζωγράφος. Έχει βιώσει τραγικά συμβάντα στην ζωή του, αλλά συνεχίζει να ζει φυσιολογικά. Ο Rothko όμως σύντομα τον μυεί στην ουσία της τέχνης, τον μαθαίνει να ζει για να εκτιμά την τέχνη. Όσο μαθαίνει, τόσο αρχίζει να αντιπαρατίθεται στον δάσκαλο του, ωριμάζει, με αποτέλεσμα κάποιες από τις πιο συγκλονιστικές πνευματικές συγκρούσεις που έχω ποτέ διαβάσει. Και στο τέλος.....
  Όλα ανατρέπονται. ΔΕΝ ΛΕΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!! Δεν θα σας χαλάσω την μαγεία, να το διαβάσετε μόνοι σας!

Εμένα πάντως με συνεπήρε. Είναι ένα έργο τρομερό, που σε κρατάει καθηλωμένο στην καρέκλα σου. Είναι ένα μάθημα στην ζωή, όντως, αλλά όχι ένα στατικό μάθημα, σαν κήρυγμα μπλα μπλα μπλα. Σφύζει από ενέργεια, μια ενέργεια που μπαίνει στα σωθικά σου και τα μετακινεί διαρκώς. Είναι μεστό από πρωτοτυπίες, θεατρικές, λογοτεχνικές, φιλοσοφικές. Και φυσικά συνθέτει μοναδικά την ψυχοσύνθεση των ηρώων του. Ειδικά για τον Rothko, μας αφήνει να έχουμε μια ματιά στην ψυχοσύνθεση - τρέλα μιας πραγματικής καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας. Διότι χρειάζεται μια δόση τρέλας για να μπορείς πραγματικά να ζεις σε έναν κόσμο που έχει συνηθίσει το καθημερινό, το φυσιολογικό, το χαλαρά-βρε-αδερφέ, και δεν λέει να κουνηθεί από την θέση του. Μόνο έτσι μπορείς να τον ταρακουνήσεις, για να ξυπνήσει!!

Αυτά για την ώρα. Ενθουσιάστηκα, ε; Άμα ενθουσιαστήκατε και εσείς, μπορείτε να το βρείτε το έργο σε pdf στο γοογλε. Απλά ψάξτε "red john logan script pdf". Και.... καλό διάβασμα!!!

Αφιέρωμα: "EUSO 2014", Συγχαρητήρια σε όλους!!!

 Συγχαρητήρια!!!! Ίσως να μπήκα λίγο απότομα στο ζουμί του θέματος (ίσως να μην γνωρίζετε καν τι είναι ο διαγωνισμός EUSO), αλλά δεν συγκρατήθηκα. Γιατί σήμερα, ως μέλος μιας από τις 79 ομάδες που  πήραν  μέρος στον διαγωνισμό, ένιωσα απερίγραπτο εύρος συναισθημάτων, θετικών πάντα, τα οποία δεν μπορούσα να βαστίξω πια μέσα μου. 
  Εχεμ, τέλος πάντων (ανάσα, ανάσα). Ας αρχίσουμε από τα βασικά.
  Ο EUSO είναι λοιπόν ένας διαγωνισμός φυσικών επιστημών. So what, θα μου πείτε. Έχουμε τους διαγωνισμούς Φυσικής, Χημείας, Μαθηματικών (τον τελευταίο φυσικά πολλοί μαθητές τον βλέπουν με δέος πια, αφού πήγαν για μια φορά στην πρώτη φάση και... αφήστε καλύτερα). ΛΑΘΟΣ!!!! Έχει τεράααααστια διαφορά. Θα σας εξηγήσω αμέσως.
 Λοιπόν, πόσοι από εσάς ονειρευόσασταν και ονειρεύεστε ως παιδιά και έφηβοι την (ακόμα και ελάχιστη) επαφή με το εργαστήριο; Λέω ελάχιστη, διότι δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μηδενική. Και πόσοι υποστηρίζετε, δικαίως, ότι οι φυσικές επιστήμες χωρίς το πείραμα είναι λειψές (άσχετα αν αυτό οφείλεται στην υπερ-ύλη που πρέπει να διδαχθεί); Ε, για τους λόγους αυτούς λοιπόν τα τελευταία χρόνια οργανώνεται τα τελευταία χρόνια από τα ΕΚΦΕ (εργαστηριακά κέντρα φυσικών επιστημών) ένας διαγωνισμός αποκλειστικά εργαστηριακός!!! Το όνομα αυτού, EUSO. Γίνεται στα πλαίσια της πανευρωπαϊκής ολυμπιάδας πειραμάτων με την ίδια ονομασία. Σε αυτόν εξετάζονται οι μαθητές εργαστηριακές δεξιότητες Βιολογίας, Χημείας και Φυσικής, σε ομάδες των τριών παρακαλώ. Όμως, ενώ στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης που συμμετέχουν οι ομάδες αποτελούνται από τους τρεις Ολυμπιονίκες διαγωνισμών Φυσικής, Βιολογίας, Χημείας, τα ΕΚΦΕ της χώρας μας με πολύ κόπο και μεράκι οργανώνουν κάθε χρόνο τον ελληνικό διαγωνισμό σε 2 φάσεις: τους τοπικούς, που γίνονται στα κατά τόπους ΕΚΦΕ και διαγωνίζονται τριάδες μαθητών από κάθε τοπικό σχολείο, και τον πανελλήνιο, στον οποίο οι 2 υψηλότερες βαθμολογικά ομάδες από κάθε ΕΚΦΕ συναγωνίζονται με τους υπόλοιπους νικητές των τοπικών από όλη την Ελλάδα. Υπέροχη η ιδέα, και πολύ καλά οργανωμένη, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνεται η επιτυχία τους. Τα νούμερα μιλάνε μόνα τους: φέτος συμμετείχαν 386(!) σχολεία στον διαγωνισμό, με μία ή περισσότερες τριμελείς ομάδες μαθητών!!!
   Που λέτε λοιπόν η ομάδα μας προκρίθηκε στον πανελλήνιο, ο οποίος είναι πάντα μια απόλαυση και για τους συμμετέχοντες και για τους επιβλέποντες. Και αυτό γιατί οι πρώτοι μεν έχουν να αντιμετωπίσουν πρωτότυπα πειράματα που ξεφεύγουν από την παπαγαλία του Λυκείου και επικεντρώνονται στο να γίνουν εγκεφαλικά και, κατ' επέκταση, δημιουργικά, οι δεύτεροι δε απολαμβάνουν  την συναναστροφή με τα παιδιά, ειδικά οι διοργανωτές είναι παρόντες πάντα στα πειράματα έτοιμοι να βοηθήσουν, να συμβουλέψουν και να υποστηρίξουν. Φυσικά στα διαλείμματα (διαλύματα μιλώντας πειραματικά) υπάρχει το σύνηθες τσατ με παιδιά άλλων σχολείων, γνωριμίες, χαβαλές κλπ κλπ. Όλες οι ομάδες βάζουν τα δυνατά τους λοιπόν, ακόμα και αν υπάρχει μόνο μια θέση για τον πανευρωπαϊκό, γιατί πάνω από όλα έχει σημασία η συμμετοχή, η ομαδικότητα, η πνευματική ανέλιξη και το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας.  Σαν τους (αρχαίους) Ολυμπιακούς Αγώνες σε εργαστήριο.
    Το παραπάνω μήνυμα παρουσιάστηκε την επόμενη ημέρα στην βράβευση , όπου έγινε πια το "σήμα κατατεθέν" της Πανευρωπαϊκής Ολυμπιάδας EUSO που φέτος θα γίνει στην Αθήνα. Αφού ο κος Διονύσιος Σιμόπουλος μας ταξίδεψε στο σύμπαν με την εισήγηση του "Ο Άνθρωπος και το Σύμπαν", και μας έκανε να νιώσουμε πόσο μικροί είμαστε μπροστά στην ολότητα του με τρόπο κυριολεκτικά καθηλωτικό, ακολούθησαν εικόνες από τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό και έπειτα οι έπαινοι. Προφανώς και όλα τα σχολεία άξιζαν το χειροκρότημα και τα συγχαρητήρια μας, γιατί τόλμησαν, και με άψογη εντιμότητα και ολόψυχη προσπάθεια απέδειξαν ότι η ελληνική νεολαία είναι ελπιδοφόρα, ότι έχουμε την δύναμη να παλεύουμε για το "ένα βήμα παραπέρα", αν και οι περισσότεροι από εμάς με ελάχιστη πείρα πάνω στο εργαστήριο!! Πραγματικά συγκινητικό!!
 Όπως συγκινητική ήταν η αφή της Φλόγας του Πανευρωπαϊκού Διαγωνισμού, που ήταν ένα πείραμα θερμοδυναμικής!! Η φωτιά άναψε πάνω σε ένα στρεφόμενο πλαίσιο, και οι διοργανωτές, συγκρίνοντας την φωτιά με την "φωτιά", την "σπίθα" που έβλεπαν στα μάτια των παιδιών και στο πνεύμα τους,  συμπέραναν ότι αυτοί έχουν αναλάβει την ανέλιξη του πνεύματος αυτού. Και με μια γρήγορη περιστροφή του πλαισίου, η φωτιά ανυψώθηκε ένα μέτρο! Εντυπωσιακός παραλληλισμός, και εντυπωσιακό πείραμα, όπως βλέπετε από κάτω!!!!

  Έπειτα από μια γρήγορη επιστολή προς τον πρόεδρο της πανευρωπαϊκής επιτροπής, μας επιφύλασσαν και μια δεύτερη συγκινητική έκπληξη: στα πλαίσια του διαγωνισμού είχαν συνθέσει έναν ύμνο, ονόματι "Together We Are One", που, όπως μαρτυρά ο τίτλος, ήταν ύμνος ομόνοιας, ειρήνης, αδελφοσύνης, και φυσικά επιστήμης!! Οι στίχοι του ήταν ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας για όλους μας, και κυρίως για εμάς τους νέους! Άψογη δουλειά, οφείλω να ομολογήσω!!

  Για το τέλος άφησα το μεγάλο βραβείο... που φέτος ήταν γεμάτα ανατροπές!!! Αρχικά: στην πρώτη θέση ισοβάθμισαν το Σχολείο Μωραΐτη και το ΓΕΛ Μολαών Λακωνίας, πράγμα σπάνιο από μόνο του για αυτόν τον διαγωνισμό. Όμως, μόνο ένας μπορούσε να πάει στον πανευρωπαϊκό, οπότε αυτό θα το έκρινε η θεία Τύχη, με την μορφή δύο άγνωστων διαλυμάτων! Η κάθε ομάδα διάλεξε ένα εκ των δύο άγνωστων διαλυμάτων και έριξε μέσα έναν δείκτη, και όποιου άλλαζε χρώμα θα ήταν ο τυχερός!!! Και αυτοί
ήταν τα παιδιά της Σχολής Μωραΐτη, στα οποία εύχομαι ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στον Πανευρωπαϊκό!!!

  Αυτά για την ώρα. Τώρα ίσως καταλαβαίνετε γιατί ξεκίνησα με τόσο συναίσθημα!! Για να πάρετε μια γεύση της εμπειρίας μας, να τα λίνκς με φωτοζ,
από Αθήνα και Θεσσαλονίκη (που, αν και δεν γνωρίζω τίποτα για τον εκεί διαγωνισμό, εύχομαι ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ και στους εκεί επιτυχόντες!).
http://www.ekfe.gr/portal/index.php/fotografies-2/euso-2014-panellinios-diagonismos-1

(γιατί 1 εικόνα = 1000 λέξεις!)

Και πάνω από όλα ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στον ίδιο το διαγωνισμό!!! Τα λέμε τον Μάρτιο στην Αθήνα!

                                                    

Τι είναι το 2014 για μένα : Ευκαιρία για προβολή στο μέλλον και ζωή στο παρόν.

Καταρχάς.... Χρόνια Πολλά !!! Τι κάνετε; Είστε καλά προφανώς, ίσως λίγο μπουχτισμένοι από τα μπαγιάτικα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες (και εγώ το ίδιο). Και τώρα που έτρωγα ένα ακόμα μελομακάρονο, καθισμένος στο καναπέ, κοιτάζοντας επίμονα το ταβάνι, όχι, δεν θυμήθηκα το μπλόγκ, απλώς βαρέθηκα και κουράστηκαν τα μάτια μου να παρακολουθούν το ταβάνι, εξάλλου δεν έχει κουνηθεί από την θέση του τις τελευταίες 10 ώρες που το παρακολουθώ. Οπότε αποφάσισα να διαβάσω κάποιο περιοδικό για να μορφωθώ. Εορταστικό ως αναμενόμενο το τεύχος που έτυχε να πιάσω στα χέρια μου, και φυσικά ξεχασμένο από τα Χριστούγεννα, φιλοξενώντας την κλασσική πια για τις ημέρες αυτές λίστα "Τα Καλύτερα Του 2013". Στις σελίδες του φιγούραραν όλοι οι "άνθρωποι της χρονιάς", ο Θεός-'χωρές-τον Νέλσον Μαντέλα, ο Θεός-'χωρές-τον-2 Παύλος Φύσσας, η αραβική και η τούρκικη "άνοιξη", ο κυπριακός "χειμώνας",  και πολλά άλλα που δεν απομνημόνευσα και που ίσως να πέρασαν στην ιστορία, ίσως και όχι. 
Έπειτα γύρισα να διαβάσω ένα δεύτερο περιοδικό, καθώς είναι υποχρεωτικός στην εποχή μας ο πλουραρισμός, και έτσι πρέπει να εκπαιδευόμαστε από πολλές επιστημονικές πηγές, με κυρίαρχα τα περιοδικά. Δεύτερο άρθρο: "Αναμένεται πρόοδος το 2014. Η Ελλάδα θα ανακάμψει, η ύφεση έφτασε στο τέλος της", ή κάτι τέτοιο. Το άρθρο έλεγε πάνω κάτω ό,τι και ο τίτλος. Και εγώ χαρούμενος έπεσα για ύπνο στον καναπέ, αφού είχα με συγκίνηση θυμηθεί το 2013 και αναμένοντας το ευτυχισμένο 2014!!! 
  Στον ύπνο μου σκεφτόμουν: Γεγονός πάντως είναι πως, ενώ επιμένουμε τόσο πολύ να κοιτάμε το παρελθόν, και τόσο πολύ να προπαρασκευάζουμε το μέλλον μας, ξεχνάμε να τα συνδέουμε με το παρόν. Έτσι, ενώ έχει αρχίσει το 2014, δεν κάνουμε τίποτα για να αρχίσουμε να το ζούμε πραγματικά. Εκτός από το να γράφουμε λίστες με πράγματα που έχουμε αποφασίσει να αλλάξουμε το 2014, που τα είχαμε αφήσει από το 2013, που το 2012 τα είχαμε ξεχάσει, που το 2011 τα είχαμε  κατά λάθος γράψει ως "λίστα για ψώνια", και που τα είχαμε πρωτοαποφασίσει το 2010. Και να μπουχτίζουμε μπαγιάτικα μελομακάρονα.
  Έτσι λοιπόν, κοιτάμε το παρελθόν, χαρίζοντας του ένα δάκρυ, και σκεφτόμενοι, "τι ωραία που ήταν" ή "κοίτα να δεις πώς πέρασε ο χρόνος". Άσχετα αν δεν ήταν τόσο ωραία. Μετά, κοιτάμε το μέλλον, χαρίζοντας του ένα χαμόγελο, σκεφτόμενοι "τι ωραία που θα 'ναι", ίσως λιγάκι επιπόλαια. Και για το παρόν συνεχώς στοιβάζουμε παράπονα. Ίσως όχι τόσο άδικα, δεν φταίμε εμείς για όλα. Αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να τα διορθώσουμε. Όπως για παράδειγμα, δεν κάνουμε  οράματα ,δεν βάζουμε στόχους, παρά παραμένουμε σε φρούδες ελπίδες τρίτων. Δεν βλέπουμε το μέλλον ως μια προβολή του παρόντος, ούτε το παρόν σαν την συνέχεια του παρελθόντος. Όλες τις στιγμές της ζωής μας τις θεωρούμε ανεξάρτητες, μονοδιάστατες, παροδικές, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά δεν ζούμε παρά μόνο μια χρονική περίοδο, μικρή όσο ένα απειροστό μπρος στην αιωνιότητα των πάντων.
   Και ενώ κείτονται από πάνω μας τέτοια βαθιά ερωτήματα, εγώ διάλεξα να ασχοληθώ με ευτελή πράγματα στην αρχή της χρονιάς, και το χειρότερο, να σπαταλήσω το παρόν μου σε άσκοπα ζητήματα . Διάβασα τα περσινά νέα, ευχαριστήθηκα με τον εαυτό μου που η Ελλάδα θα πάει καλύτερα φέτος, και πήρα τον ύπνο του Μορφέα. 
  Αποτελεί γεγονός: μόλις μετατράπηκα σε αλληγορία για το κοινωνικό σύνολο.Από την μια όλοι αγαπάμε να αφήνουμε το παρόν έξω από τα σχέδια μας για το μέλλον και μακριά από το παρελθόν μας. Από την άλλη όλοι μας λίγο πολλοί λατρεύουμε να σπαταλάμε το παρόν. Να  απολαμβάνουμε την απραγία μας στο μεγαλείο της. Να λέμε, τώρα είμαι εδώ, και είμαι καλά. Τίποτα άλλο δεν μετράει. Προμελετάμε το μέλλον, αλλά με την ψευδαίσθηση ότι ένας από μηχανής θεός θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, και όχι εμείς οι ίδιοι, οπότε ας απολαύσουμε λίγο την μαλθακότητα. Εσφαλμένα βεβαίως. Γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο κάτι θα μας τύχει, δεν θα είμαστε καλά και ο κόσμος μας θα πάει στράφι.Όπως συνέβη το 2008 ένα πράγμα. Όμως ακόμα το 2007, στις 30 Δεκεμβρίου, διαβάζαμε τις καλύτερες στιγμές του 2007, και ένα άρθρο τύπου "Λαμπρό το 2008 για την Ελλάδα". 
  Όχι μόνο όμως η κοινωνία πάσχει από αυτή την χρονική ασυνειδησία, που την κάνει ευάλωτη σε κάθε θρόισμα φύλλου. Αλλά και εμείς οι ίδιοι σίγουρα κάποια στιγμή στην ζωή μας θα βρεθούμε σε αυτή την θέση αν υιοθετήσουμε μια τέτοια νοοτροπία. Γιατί όταν ο άνθρωπος παίρνει αψήφιστα το παρόν του, προδιαγράφεται αρνητικό το μέλλον του, ή τουλάχιστον  προδιαγράφεται απροσδιόριστο, απρόβλεπτο.
   Και τι λοιπόν; Να μην απολαμβάνουμε και λίγο χαλαράτο παρόν; Να είμαστε πάντα προσηλωμένοι στο μέλλον μας; Προφανώς όχι, αλλιώς δεν εκτιμάμε την ζωή και τα δώρα της, που έχουν την μορφή απίστευτων καθημερινών λεπτομερειών, που μπορεί όμως να εμφανιστούν μπροστά μας μόνο μια φορά σε όλη μας την ζωή. Αλλά εγώ είμαι εναντίον της άσκοπης ανάλωσης του παρόντος ως χρόνου διαφόρου από το μέλλον μας, που έχει ως συνέπεια την υποτίμηση του ρόλου του παρελθόντος, του παρελθοντικού παρόντος. Μόνο με την αυτογνωσία των πράξεων μας μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά την ζωή μας και να μην είμαστε υπόλογοι σε τρίτους που "προβλέπουν" το μέλλον μας. Και επίσης μόνο έτσι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά το παρελθόν για να αποτελέσει ένα εργαλείο, με το οποίο θα αποφύγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη που κάνουμε συνέχεια.
 Έτσι, για το 2014, κρατάμε από το παρελθόν τις ευτυχισμένες στιγμές μεν, για να μας δίνουν δύναμη να προχωράμε, θυμόμαστε τις κακές, για να μην τις επαναλάβουμε ή για να βρούμε την ρίζα των κακών και να τις εξαλείψουμε, και φυσικά ζούμε εις βάθος το παρόν, δεν το αναλώνουμε. Βεβαίως, έτσι προκαθορίζουμε το μέλλον μας, και δεν το παρατάμε στα χέρια άλλων. 

  Ουφ, κουράστηκα. Πάω να διαβάσω κανένα περιοδικό να μορφωθώ και για να περάσει κάπως η πληκτική ώρα......;);) <-------(παράδειγμα προς αποφυγή)

Εντάξει, τα είπα και ξαλάφρωσα. Τα λέμε σύντομα!!

Ευτυχισμένο 2014!!!!

Αγαπητοί αναγνώστες, 
Το Pallini Students σας εύχεται ένα
Χαρούμενο, ελπιδοφόρο 2014, που θα φέρει ειρήνη στις καρδιές μας και ευτυχία στις ψυχές μας! Επίσης, ευχόμαστε στο μπλόγκ μας περισσότερη δράση, περισσότερες αναρτήσεις, και λιγότερη τεμπελιά στους συντελεστές του!!!


Αναρτήσεις αναμένονται εντός των ημερών!!!

Θέσεις, αντιθέσεις, δράσεις, αντιδράσεις...... (ή Σηκωθείτε, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!)

 Με αυτές τις έξι κόμμα πέντε λέξεις συνοψίζεται γενικά η Ελλάδα των τελευταίων δύο μηνών (ίσως και γενικότερα η Ελλάδα μετά το 2008, αλλά έχε χάρη που δεν είχαμε μπλόγκ το 2008). Ω ναι. Τόσος χωρισμός, τόση διχόνοια δεν έχει υπάρξει σε αυτή την χώρα....εμ....όχι και ποτέ ξανά .... τουλάχιστον για μια δεκαετία! Και να που μέσα σε δύο μήνες όλα κυλάνε τόσο ραγδαία που πρέπει όλοι να αλυσοδενόμαστε με τις τηλεοράσεις όπου και να πηγαίνουμε για να μην χάνουμε τις εξελίξεις! Μόνο ένα πράγμα δεν προχωράει (ούτε καν σέρνεται) αυτό το διάστημα, ούτο δε εστί.... 

[χτυπάνε τα τύμπανα της κρίσεως]

....η εκπαίδευση!! Αυτή εξάλλου μου παρέδωσε έμμεσα την αφορμή για την ανάρτηση αυτή. Γιατί μέσω της εκπαίδευσης έζησα τον προηγούμενο καιρό την απόλυτη τρέλα, για να μην την χαρακτηρίσω αυτοκαταστροφική τάση, της ελληνικής κοινωνίας, έστω και σε μικρογραφία τύπου Νέα-Υόρκη-σε-γυάλα-με-ψεύτικο-χιόνι. 
  Και ναι, χρησιμοποίησα την λέξη αυτοκαταστροφή. Λέξη που σίγουρα προκαλεί και θα προκαλέσει αντιδράσεις (όπως προμηνύει ο τίτλος), αλλά τι να κάνουμε; Η αλήθεια λέγεται και πρέπει να λέγεται, αλλά και να αιτιολογείται. Παρόμοια θα πράξω και εγώ.

Η ιστορία άρχισε τον προπροηγούμενο μήνα με τις απεργίες των καθηγητών. Εντάξει. Λογικό μας φάνηκε. Οι καθηγητές αντιμετώπιζαν προβλήματα και έπρεπε να τα γνωστοποιήσουν. Δεν θα ήταν εξάλλου λογικό να υπομένει ο οποιοσδήποτε τέτοιες πιέσεις. Άσχετα αν μετά παραλάβαμε ένα μήνυμα της ΟΛΜΕ που το οποίο με εξέπληξε αρνητικά, καθώς αντί να συγκεκριμενοποιεί τα αιτήματα και να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης των μέτρων, δραματοποιούσε τα γεγονότα ,όχι ότι δεν έχουν ήδη πάρει δραματικές διαστάσεις, όμως η ΟΛΜΕ δεν έμενε στην πραγματικότητα, αλλά κήρυττε ότι το κράτος προσπαθεί να μας μετατρέψει, την μελλοντική γενιά, σε απλούς "υπαλληλάκους"
 (ενώ το κράτος συνεχίζει να απολύει εργαζομένους...). From a parallel universe, as we say......... 

Αλλά ενώ στο "μανιφέστο" ιδιοφυΐας της ΟΛΜΕ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία (εξάλλου δεν με έσπρωξε κανείς να το αποδεχτώ, ούτε να το διαβάσω καν), μετά της λήξεως της απεργίας των καθηγητών, Τετάρτη πρωί, το ενθυμούμαι ως τώρα, με μια υποψία νυχτερινής υγρασίας ακόμα να πλανάται στον αέρα, φτάνω στο σχολείο μου....
               

Αντικρίζω αυτό το θέαμα και ένα πανό έναντι της χούντας του Φράνκο (τρόπος του λέγειν). Ωχ.
 Ήδη κάποιοι με πλησιάζουν. Κατάληψη, λένε. Προσπαθούν να με πείσουν να συμμετάσχω με ένα ισχυρό ΝΑΙ στον αγώνα κατά της καταπίεσης, κατά της "δικτατορίας" της κυβέρνησης, κατά της "βίας", του φασισμού, των απολύσεων των καθηγητών και του Νέου Λυκείου. "Πρέπει να παλέψουμε", λένε " να κάνουμε αλληλεγγύη". Κατά βάση πολλά λόγια λένε.

Εγώ όπως θα καταλάβατε ήμουν από την αρχή εναντιωματικός σε μια κατάληψη, προσωπικά επειδή συνήθως το αίτημα είναι η στρογγυλή τυρόπιτα που δεν ξέρεις από ποια γωνία να αρχίσεις. Αλλά με αυτά τα βαρύγδουπα αιτήματα κάπως λύγισα. Μήπως θα είχε αντίκτυπο η φωνή μας; Μήπως έτσι είναι μια σωστή επανάσταση;

Επανάσταση. Ο λόγος που άρχισα αυτή την ανάρτηση εξ αρχής. Είχα, μέχρι την ημέρα αυτή της κατάληψης την φιλοσοφική απορία, πώς επαναστατείς πιο σωστά, πιο ηθικά, πιο πραγματικά τέλος πάντων. Γιατί ο καιρός μας είναι καιρός επανάστασης. Όχι ντε και σώνει τύπου Γαλλικής Επανάστασης. Δεν είναι τέτοιου τύπου η περίπτωση μας και ούτε χρειάζεται τέτοια βίαια αντιμετώπιση. Αλλά μιας κοινωνικής επανάστασης έναντι σε όσα επιμένουν να προσπαθούν να ρίξουν το ηθικό των Ελλήνων. 

Και οι διαδηλώσεις και οι πορείες και οι καταλήψεις κακές δεν είναι, προς Θεού. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν έχουν καταφέρει να γίνουν μέσο κοινωνικών μεταβολών; Μάλιστα, πολλές. Όμως κοινωνικών μεταβολών. Όχι οικονομικών, γιατί η μηχανή που βγάζει λεφτά δεν έχει ακόμα εφευρεθεί (εκτός από έναν φίλο μου που είχε μια τέτοια αλλά τον έπιασε η  αστυνομία και είναι τώρα στην φυλακή).

Οπότε το θέμα μένει: τι μας απομένει να κάνουμε τώρα; Μήπως να πάμε και να τα σπάσουμε όλα; Μήπως να κάνουμε λαϊκό πραξικόπημα; Μήπως να αρχίσουμε να ρίχνουμε ευθύνες σε όσους πιστεύουμε πως ενέργησαν λάθος (οι εαυτοί μας εξαιρετέοι)  και να τους καταδικάζουμε σε κρεμάλα; Ή μήπως να χρησιμοποιήσουμε ως όπλο την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ;

Μα φυσικά η σωστή απάντηση είναι η... κρεμάλα. Αστειεύομαι φυσικά. Όπλο μας τώρα μπορεί να είναι μόνο η αλληλεγγύη. Το είπαν και στην κατάληψη!!!!!!
Ναι, αυτό άκουσαν και οι περίφημοι καταληψίες και το τίμησαν με τον όρο "ατάκα της ημέρας". Πόσες φορές άκουσα αυτή την λέξη την ημέρα εκείνη, πόσες. Φθαρμένη όμως. Δεν ήταν παρά ένα βαρύγδουπο άκουσμα, κάτι σαν μια μπουλντόζα που πέφτει από τον 190ο όροφο ουρανοξύστη, πράγμα ιδιαιτέρως παράλογο. Γιατί τόσες αλληλεγγύες; Αλληλεγγύη στους καθηγητές, αλληλεγγύη στους μαθητές της Α Λυκείου, αλληλεγγύη στα θύματα του φασισμού, αλληλεγγύη στους άνεργους, αλληλεγγύη στην αλληλεγγύη. ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ. Σαν να γράψω ότι "εδώ στέκεται ένας ελέφαντας". Μα πού ο ελέφαντας.

Και όμως, την ίδια ημέρα η λέξη αλληλεγγύη απέκτησε νόημα πνευματικό. Πιάσαμε συζήτηση με δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα (το ένα ίσως να είναι η μητέρα μου) πάνω στο θέμα, ξεκινώντας από την ενόχληση μας από τα αιτήματα της κατάληψης, που γρήγορα κατέληξε σε κοινωνική ανάλυση. Με λίγα λόγια, το πόρισμα: το μόνο που χρειαζόμαστε αυτήν την στιγμή μεταξύ μας, μεταξύ των Ελλήνων είναι ενότητα και αλληλεγγύη, όμως με την πραγματική έννοια των όρων. "Να μην είναι τόσοι άνθρωποι σε μια πολυκατοικία και να είναι σαν άγνωστοι". "Να μην υποκρινόμαστε πως είμαστε αλληλέγγυοι ενώ δεν δίνουμε ούτε δεκάρα για τον πεινασμένο άνεργο γείτονα". Λόγια (ελαφρώς παραλλαγμένα από την μνήμη μου) των ανθρώπων αυτών. Και το πιο βασικό: "Να σταματήσουμε να χωριζόμαστε σε όλο και πιο μικρά κομμάτια, να ενωθούμε ανεξάρτητα από ποιο κόμμα υποστηρίζουμε, τι κοινωνική τάξη έχουμε, τι εισόδημα βγάζουμε". Αυτό είναι επανάσταση. Πνευματική παρακαλώ, και που μάλιστα θα κρατήσει, γιατί το ανθρώπινο πνεύμα, μόλις επιτέλους προσαρμοστεί σε μια κατάσταση, δεν παύει ουσιαστικά να την κουβαλάει ποτέ, ενώ δεν μπορεί κανείς να το ελέγξει.


Η ανάρτηση αυτή άρχισε να γράφεται πάνω από δύο μήνες πριν, παρόλα αυτά απ' ότι φαίνεται γίνεται συνεχώς πιο επίκαιρη. Κακό σημάδι. Ας αρχίσουμε λοιπόν, πριν είναι αργά. Ας γίνουμε σπίθες αλληλεγγύης και όλοι μαζί θα ανάψουμε την φωτιά. Και ας σταματήσουμε την πολλή θεωρία και τις ομιλίες. Αρκετά ακούσαμε, ζαλιστήκαμε. Καμία πράξη δεν βλάπτει.

Και εγώ σταματάω τώρα να μιλάω. Πάω να κλειστώ στην κατάληψη αλληλεγγύης του σχολείου μου και να παίξω μπιρίμπα με τον Τάκη πίνοντας μπίρες και ενώ θα φωνάζουμε "αλληλεγγύη στους αλληλέγγυους!!". Τέλεια. Τελεία.