Καταρχάς.... Χρόνια Πολλά !!! Τι κάνετε; Είστε καλά προφανώς, ίσως λίγο μπουχτισμένοι από τα μπαγιάτικα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες (και εγώ το ίδιο). Και τώρα που έτρωγα ένα ακόμα μελομακάρονο, καθισμένος στο καναπέ, κοιτάζοντας επίμονα το ταβάνι, όχι, δεν θυμήθηκα το μπλόγκ, απλώς βαρέθηκα και κουράστηκαν τα μάτια μου να παρακολουθούν το ταβάνι, εξάλλου δεν έχει κουνηθεί από την θέση του τις τελευταίες 10 ώρες που το παρακολουθώ. Οπότε αποφάσισα να διαβάσω κάποιο περιοδικό για να μορφωθώ. Εορταστικό ως αναμενόμενο το τεύχος που έτυχε να πιάσω στα χέρια μου, και φυσικά ξεχασμένο από τα Χριστούγεννα, φιλοξενώντας την κλασσική πια για τις ημέρες αυτές λίστα "Τα Καλύτερα Του 2013". Στις σελίδες του φιγούραραν όλοι οι "άνθρωποι της χρονιάς", ο Θεός-'χωρές-τον Νέλσον Μαντέλα, ο Θεός-'χωρές-τον-2 Παύλος Φύσσας, η αραβική και η τούρκικη "άνοιξη", ο κυπριακός "χειμώνας", και πολλά άλλα που δεν απομνημόνευσα και που ίσως να πέρασαν στην ιστορία, ίσως και όχι.
Έπειτα γύρισα να διαβάσω ένα δεύτερο περιοδικό, καθώς είναι υποχρεωτικός στην εποχή μας ο πλουραρισμός, και έτσι πρέπει να εκπαιδευόμαστε από πολλές επιστημονικές πηγές, με κυρίαρχα τα περιοδικά. Δεύτερο άρθρο: "Αναμένεται πρόοδος το 2014. Η Ελλάδα θα ανακάμψει, η ύφεση έφτασε στο τέλος της", ή κάτι τέτοιο. Το άρθρο έλεγε πάνω κάτω ό,τι και ο τίτλος. Και εγώ χαρούμενος έπεσα για ύπνο στον καναπέ, αφού είχα με συγκίνηση θυμηθεί το 2013 και αναμένοντας το ευτυχισμένο 2014!!!
Στον ύπνο μου σκεφτόμουν: Γεγονός πάντως είναι πως, ενώ επιμένουμε τόσο πολύ να κοιτάμε το παρελθόν, και τόσο πολύ να προπαρασκευάζουμε το μέλλον μας, ξεχνάμε να τα συνδέουμε με το παρόν. Έτσι, ενώ έχει αρχίσει το 2014, δεν κάνουμε τίποτα για να αρχίσουμε να το ζούμε πραγματικά. Εκτός από το να γράφουμε λίστες με πράγματα που έχουμε αποφασίσει να αλλάξουμε το 2014, που τα είχαμε αφήσει από το 2013, που το 2012 τα είχαμε ξεχάσει, που το 2011 τα είχαμε κατά λάθος γράψει ως "λίστα για ψώνια", και που τα είχαμε πρωτοαποφασίσει το 2010. Και να μπουχτίζουμε μπαγιάτικα μελομακάρονα.
Έτσι λοιπόν, κοιτάμε το παρελθόν, χαρίζοντας του ένα δάκρυ, και σκεφτόμενοι, "τι ωραία που ήταν" ή "κοίτα να δεις πώς πέρασε ο χρόνος". Άσχετα αν δεν ήταν τόσο ωραία. Μετά, κοιτάμε το μέλλον, χαρίζοντας του ένα χαμόγελο, σκεφτόμενοι "τι ωραία που θα 'ναι", ίσως λιγάκι επιπόλαια. Και για το παρόν συνεχώς στοιβάζουμε παράπονα. Ίσως όχι τόσο άδικα, δεν φταίμε εμείς για όλα. Αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να τα διορθώσουμε. Όπως για παράδειγμα, δεν κάνουμε οράματα ,δεν βάζουμε στόχους, παρά παραμένουμε σε φρούδες ελπίδες τρίτων. Δεν βλέπουμε το μέλλον ως μια προβολή του παρόντος, ούτε το παρόν σαν την συνέχεια του παρελθόντος. Όλες τις στιγμές της ζωής μας τις θεωρούμε ανεξάρτητες, μονοδιάστατες, παροδικές, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά δεν ζούμε παρά μόνο μια χρονική περίοδο, μικρή όσο ένα απειροστό μπρος στην αιωνιότητα των πάντων.
Και ενώ κείτονται από πάνω μας τέτοια βαθιά ερωτήματα, εγώ διάλεξα να ασχοληθώ με ευτελή πράγματα στην αρχή της χρονιάς, και το χειρότερο, να σπαταλήσω το παρόν μου σε άσκοπα ζητήματα . Διάβασα τα περσινά νέα, ευχαριστήθηκα με τον εαυτό μου που η Ελλάδα θα πάει καλύτερα φέτος, και πήρα τον ύπνο του Μορφέα.
Αποτελεί γεγονός: μόλις μετατράπηκα σε αλληγορία για το κοινωνικό σύνολο.Από την μια όλοι αγαπάμε να αφήνουμε το παρόν έξω από τα σχέδια μας για το μέλλον και μακριά από το παρελθόν μας. Από την άλλη όλοι μας λίγο πολλοί λατρεύουμε να σπαταλάμε το παρόν. Να απολαμβάνουμε την απραγία μας στο μεγαλείο της. Να λέμε, τώρα είμαι εδώ, και είμαι καλά. Τίποτα άλλο δεν μετράει. Προμελετάμε το μέλλον, αλλά με την ψευδαίσθηση ότι ένας από μηχανής θεός θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, και όχι εμείς οι ίδιοι, οπότε ας απολαύσουμε λίγο την μαλθακότητα. Εσφαλμένα βεβαίως. Γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο κάτι θα μας τύχει, δεν θα είμαστε καλά και ο κόσμος μας θα πάει στράφι.Όπως συνέβη το 2008 ένα πράγμα. Όμως ακόμα το 2007, στις 30 Δεκεμβρίου, διαβάζαμε τις καλύτερες στιγμές του 2007, και ένα άρθρο τύπου "Λαμπρό το 2008 για την Ελλάδα".
Όχι μόνο όμως η κοινωνία πάσχει από αυτή την χρονική ασυνειδησία, που την κάνει ευάλωτη σε κάθε θρόισμα φύλλου. Αλλά και εμείς οι ίδιοι σίγουρα κάποια στιγμή στην ζωή μας θα βρεθούμε σε αυτή την θέση αν υιοθετήσουμε μια τέτοια νοοτροπία. Γιατί όταν ο άνθρωπος παίρνει αψήφιστα το παρόν του, προδιαγράφεται αρνητικό το μέλλον του, ή τουλάχιστον προδιαγράφεται απροσδιόριστο, απρόβλεπτο.
Και τι λοιπόν; Να μην απολαμβάνουμε και λίγο χαλαράτο παρόν; Να είμαστε πάντα προσηλωμένοι στο μέλλον μας; Προφανώς όχι, αλλιώς δεν εκτιμάμε την ζωή και τα δώρα της, που έχουν την μορφή απίστευτων καθημερινών λεπτομερειών, που μπορεί όμως να εμφανιστούν μπροστά μας μόνο μια φορά σε όλη μας την ζωή. Αλλά εγώ είμαι εναντίον της άσκοπης ανάλωσης του παρόντος ως χρόνου διαφόρου από το μέλλον μας, που έχει ως συνέπεια την υποτίμηση του ρόλου του παρελθόντος, του παρελθοντικού παρόντος. Μόνο με την αυτογνωσία των πράξεων μας μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά την ζωή μας και να μην είμαστε υπόλογοι σε τρίτους που "προβλέπουν" το μέλλον μας. Και επίσης μόνο έτσι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά το παρελθόν για να αποτελέσει ένα εργαλείο, με το οποίο θα αποφύγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη που κάνουμε συνέχεια.
Έτσι, για το 2014, κρατάμε από το παρελθόν τις ευτυχισμένες στιγμές μεν, για να μας δίνουν δύναμη να προχωράμε, θυμόμαστε τις κακές, για να μην τις επαναλάβουμε ή για να βρούμε την ρίζα των κακών και να τις εξαλείψουμε, και φυσικά ζούμε εις βάθος το παρόν, δεν το αναλώνουμε. Βεβαίως, έτσι προκαθορίζουμε το μέλλον μας, και δεν το παρατάμε στα χέρια άλλων.
Ουφ, κουράστηκα. Πάω να διαβάσω κανένα περιοδικό να μορφωθώ και για να περάσει κάπως η πληκτική ώρα......;);) <-------(παράδειγμα προς αποφυγή)
Εντάξει, τα είπα και ξαλάφρωσα. Τα λέμε σύντομα!!
Έπειτα γύρισα να διαβάσω ένα δεύτερο περιοδικό, καθώς είναι υποχρεωτικός στην εποχή μας ο πλουραρισμός, και έτσι πρέπει να εκπαιδευόμαστε από πολλές επιστημονικές πηγές, με κυρίαρχα τα περιοδικά. Δεύτερο άρθρο: "Αναμένεται πρόοδος το 2014. Η Ελλάδα θα ανακάμψει, η ύφεση έφτασε στο τέλος της", ή κάτι τέτοιο. Το άρθρο έλεγε πάνω κάτω ό,τι και ο τίτλος. Και εγώ χαρούμενος έπεσα για ύπνο στον καναπέ, αφού είχα με συγκίνηση θυμηθεί το 2013 και αναμένοντας το ευτυχισμένο 2014!!!
Στον ύπνο μου σκεφτόμουν: Γεγονός πάντως είναι πως, ενώ επιμένουμε τόσο πολύ να κοιτάμε το παρελθόν, και τόσο πολύ να προπαρασκευάζουμε το μέλλον μας, ξεχνάμε να τα συνδέουμε με το παρόν. Έτσι, ενώ έχει αρχίσει το 2014, δεν κάνουμε τίποτα για να αρχίσουμε να το ζούμε πραγματικά. Εκτός από το να γράφουμε λίστες με πράγματα που έχουμε αποφασίσει να αλλάξουμε το 2014, που τα είχαμε αφήσει από το 2013, που το 2012 τα είχαμε ξεχάσει, που το 2011 τα είχαμε κατά λάθος γράψει ως "λίστα για ψώνια", και που τα είχαμε πρωτοαποφασίσει το 2010. Και να μπουχτίζουμε μπαγιάτικα μελομακάρονα.
Έτσι λοιπόν, κοιτάμε το παρελθόν, χαρίζοντας του ένα δάκρυ, και σκεφτόμενοι, "τι ωραία που ήταν" ή "κοίτα να δεις πώς πέρασε ο χρόνος". Άσχετα αν δεν ήταν τόσο ωραία. Μετά, κοιτάμε το μέλλον, χαρίζοντας του ένα χαμόγελο, σκεφτόμενοι "τι ωραία που θα 'ναι", ίσως λιγάκι επιπόλαια. Και για το παρόν συνεχώς στοιβάζουμε παράπονα. Ίσως όχι τόσο άδικα, δεν φταίμε εμείς για όλα. Αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να τα διορθώσουμε. Όπως για παράδειγμα, δεν κάνουμε οράματα ,δεν βάζουμε στόχους, παρά παραμένουμε σε φρούδες ελπίδες τρίτων. Δεν βλέπουμε το μέλλον ως μια προβολή του παρόντος, ούτε το παρόν σαν την συνέχεια του παρελθόντος. Όλες τις στιγμές της ζωής μας τις θεωρούμε ανεξάρτητες, μονοδιάστατες, παροδικές, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά δεν ζούμε παρά μόνο μια χρονική περίοδο, μικρή όσο ένα απειροστό μπρος στην αιωνιότητα των πάντων.
Και ενώ κείτονται από πάνω μας τέτοια βαθιά ερωτήματα, εγώ διάλεξα να ασχοληθώ με ευτελή πράγματα στην αρχή της χρονιάς, και το χειρότερο, να σπαταλήσω το παρόν μου σε άσκοπα ζητήματα . Διάβασα τα περσινά νέα, ευχαριστήθηκα με τον εαυτό μου που η Ελλάδα θα πάει καλύτερα φέτος, και πήρα τον ύπνο του Μορφέα.
Αποτελεί γεγονός: μόλις μετατράπηκα σε αλληγορία για το κοινωνικό σύνολο.Από την μια όλοι αγαπάμε να αφήνουμε το παρόν έξω από τα σχέδια μας για το μέλλον και μακριά από το παρελθόν μας. Από την άλλη όλοι μας λίγο πολλοί λατρεύουμε να σπαταλάμε το παρόν. Να απολαμβάνουμε την απραγία μας στο μεγαλείο της. Να λέμε, τώρα είμαι εδώ, και είμαι καλά. Τίποτα άλλο δεν μετράει. Προμελετάμε το μέλλον, αλλά με την ψευδαίσθηση ότι ένας από μηχανής θεός θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, και όχι εμείς οι ίδιοι, οπότε ας απολαύσουμε λίγο την μαλθακότητα. Εσφαλμένα βεβαίως. Γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο κάτι θα μας τύχει, δεν θα είμαστε καλά και ο κόσμος μας θα πάει στράφι.Όπως συνέβη το 2008 ένα πράγμα. Όμως ακόμα το 2007, στις 30 Δεκεμβρίου, διαβάζαμε τις καλύτερες στιγμές του 2007, και ένα άρθρο τύπου "Λαμπρό το 2008 για την Ελλάδα".
Όχι μόνο όμως η κοινωνία πάσχει από αυτή την χρονική ασυνειδησία, που την κάνει ευάλωτη σε κάθε θρόισμα φύλλου. Αλλά και εμείς οι ίδιοι σίγουρα κάποια στιγμή στην ζωή μας θα βρεθούμε σε αυτή την θέση αν υιοθετήσουμε μια τέτοια νοοτροπία. Γιατί όταν ο άνθρωπος παίρνει αψήφιστα το παρόν του, προδιαγράφεται αρνητικό το μέλλον του, ή τουλάχιστον προδιαγράφεται απροσδιόριστο, απρόβλεπτο.
Και τι λοιπόν; Να μην απολαμβάνουμε και λίγο χαλαράτο παρόν; Να είμαστε πάντα προσηλωμένοι στο μέλλον μας; Προφανώς όχι, αλλιώς δεν εκτιμάμε την ζωή και τα δώρα της, που έχουν την μορφή απίστευτων καθημερινών λεπτομερειών, που μπορεί όμως να εμφανιστούν μπροστά μας μόνο μια φορά σε όλη μας την ζωή. Αλλά εγώ είμαι εναντίον της άσκοπης ανάλωσης του παρόντος ως χρόνου διαφόρου από το μέλλον μας, που έχει ως συνέπεια την υποτίμηση του ρόλου του παρελθόντος, του παρελθοντικού παρόντος. Μόνο με την αυτογνωσία των πράξεων μας μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά την ζωή μας και να μην είμαστε υπόλογοι σε τρίτους που "προβλέπουν" το μέλλον μας. Και επίσης μόνο έτσι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά το παρελθόν για να αποτελέσει ένα εργαλείο, με το οποίο θα αποφύγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη που κάνουμε συνέχεια.
Έτσι, για το 2014, κρατάμε από το παρελθόν τις ευτυχισμένες στιγμές μεν, για να μας δίνουν δύναμη να προχωράμε, θυμόμαστε τις κακές, για να μην τις επαναλάβουμε ή για να βρούμε την ρίζα των κακών και να τις εξαλείψουμε, και φυσικά ζούμε εις βάθος το παρόν, δεν το αναλώνουμε. Βεβαίως, έτσι προκαθορίζουμε το μέλλον μας, και δεν το παρατάμε στα χέρια άλλων.
Ουφ, κουράστηκα. Πάω να διαβάσω κανένα περιοδικό να μορφωθώ και για να περάσει κάπως η πληκτική ώρα......;);) <-------(παράδειγμα προς αποφυγή)
Εντάξει, τα είπα και ξαλάφρωσα. Τα λέμε σύντομα!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου