Βιβλιοπαρουσίαση: "RED"

Σπάνια ξεκινάω ανάρτηση με εικόνες. Όμως, όπως θα υποστήριζε ο πρωταγωνιστής του έργου, οι εικόνες είναι σαν ένα χώρο που πάλλεται, που είναι ζωντανός. Δηλαδή οι δικές του εικόνες, οι ζωγραφιές του. Να τος. Τις κοιτάζει, τις επεξεργάζεται ώρες ολόκληρες, έως ότου μπορεί να προσθέσει την παραμικρή πινελιά. Γιατί οι δημιουργίες του είναι μεν ζωντανές, αλλά εύθραυστες. Δεν μπορεί να τις μεταχειρίζεται άψυχα, σαν αντικείμενα προς πώληση, προς διακόσμηση-πάνω-από-το-τζάκι.

"Μας κοροϊδεύεις, έτσι;" Αυτό δεν είπατε; Gotcha.

Ο κύριος της φωτογραφίας ονομάζεται Mark Rothko. Είναι βέβαια ένας ηθοποιός που τον υποδύεται, αλλά και στο έργο Mark Rothko ονομάζεται. Αναφέρομαι βέβαια στο περίφημο θεατρικό έργο - αριστούργημα κατ' εμέ - "Red" του John Logan. Πολυβραβευμένο και δικαίως. Στο έργο αυτό πρωταγωνιστής ο - πραγματικός - ζωγράφος Mark Rothko. Ένας πρωτοπόρος του μεταπολεμικού αμερικάνικου αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Λιανά: Ένας εκπρόσωπος του ρεύματος, σύμφωνα με το οποίο η έκφραση του εσωτερικού κόσμου μπορεί να γίνει με οποιονδήποτε τρόπο. Με απλό χρώμα σε καμβά. Με τυχαίες πινελιές. Με οργισμένες μολυβιές. Με οτιδήποτε πάνω σε καμβά, αλλά να είναι έκφραση, συναίσθημα, αναπαράσταση της ψυχοσύνθεσης του ζωγράφου.
 Ο κύριος Rothko λοιπόν ζωγραφίζει με χρώμα, με συνδυασμούς χρωμάτων, ότι νιώθει. Και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Εδώ ξεκινάει το σενάριο του έργου μας. Του ζητάνε από ένα εστιατόριο να ζωγραφίσει πίνακες, με αμοιβή βέβαια. Και αυτός αποφασίζει να προσλάβει έναν βοηθό ονόματι Ken (φανταστικό πρόσωπο). Ο Ken είναι ζωγράφος νεαρής ηλικίας. Όταν μπαίνει για πρώτη φορά στο στούντιο του Rothko, αυτός του δείχνει έναν καμβά, έναν φανταστικό καμβά προς την μεριά του κοινού, και τον ρωτάει τι βλέπει. Απάντηση : Κόκκινο. Σαν αυτόν της εικόνας. "Σου αρέσει;" ξαναρωτάει ο Rothko. "Ναι" απαντάει. Και ο Rothko τα παίρνει. "Όλα αρέσουν σε όλους σήμερα!!". Η πρώτη επαφή, που λένε.
  Και όμως, ο Rothko αποτελεί έναν πραγματικό δάσκαλο για τον Ken. Δάσκαλο τέχνης πέραν της παραδοσιακής έννοιας, οι ιδιορρυθμίες του σίγουρα τον κάνουν έναν δάσκαλο ζωής, γιατί η τέχνη είναι για αυτόν συνώνυμη με την ζωή: πρέπει και τα δύο να τα ζεις. Την τέχνη του συγκεκριμένα, την θεωρεί ιερή. Αιώνια. Αθάνατη. Μια αναλαμπή της ανθρώπινης υπόστασης σε καμβά. Οι γραμμές του, η λογική, τοποθετούν το συναίσθημα, το χρώμα, σε τάξη. Και μόνο η θέα ενός πίνακα του προκαλεί δέος. Το είναι σου ανατριχιάζει.

 Παρόλα αυτά, ο Rothko είναι γέρος. Θυμάται τα παλιά, πώς οι αφηρημένοι εξπρεσιονιστές κατατρόπωσαν τους κυβιστές. Σιχαίνεται τους "πουλημένους" καλλιτέχνες, και την υψηλή τάξη που θεωρεί την τέχνη αντικείμενο πώλησης και επίδειξης. Σιχαίνεται την σύγχρονη ζωή, που όλα είναι "ωραία". Πού πήγαν όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα;;; Επίσης, δεν αποδέχεται ότι καινούργια κινήματα , όπως η Ποπ Άρτ, απειλούν αυτόν, θεωρεί ότι υπολείπονται σοβαρότητας και νιώθει να τον πνίγουν. Όμως, το κυριότερο, φοβάται το "μαύρο", τον θάνατο. Φοβάται κυρίως ότι θα καταπνίξει την τέχνη του, την ζωή του, την ελπίδα του, το "κόκκινο" όπως λέει. 
 Ο Ken, από την άλλη, στην αρχή είναι λίγο μαλθακός, κλασσικός τελειόφοιτος ζωγράφος. Έχει βιώσει τραγικά συμβάντα στην ζωή του, αλλά συνεχίζει να ζει φυσιολογικά. Ο Rothko όμως σύντομα τον μυεί στην ουσία της τέχνης, τον μαθαίνει να ζει για να εκτιμά την τέχνη. Όσο μαθαίνει, τόσο αρχίζει να αντιπαρατίθεται στον δάσκαλο του, ωριμάζει, με αποτέλεσμα κάποιες από τις πιο συγκλονιστικές πνευματικές συγκρούσεις που έχω ποτέ διαβάσει. Και στο τέλος.....
  Όλα ανατρέπονται. ΔΕΝ ΛΕΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!! Δεν θα σας χαλάσω την μαγεία, να το διαβάσετε μόνοι σας!

Εμένα πάντως με συνεπήρε. Είναι ένα έργο τρομερό, που σε κρατάει καθηλωμένο στην καρέκλα σου. Είναι ένα μάθημα στην ζωή, όντως, αλλά όχι ένα στατικό μάθημα, σαν κήρυγμα μπλα μπλα μπλα. Σφύζει από ενέργεια, μια ενέργεια που μπαίνει στα σωθικά σου και τα μετακινεί διαρκώς. Είναι μεστό από πρωτοτυπίες, θεατρικές, λογοτεχνικές, φιλοσοφικές. Και φυσικά συνθέτει μοναδικά την ψυχοσύνθεση των ηρώων του. Ειδικά για τον Rothko, μας αφήνει να έχουμε μια ματιά στην ψυχοσύνθεση - τρέλα μιας πραγματικής καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας. Διότι χρειάζεται μια δόση τρέλας για να μπορείς πραγματικά να ζεις σε έναν κόσμο που έχει συνηθίσει το καθημερινό, το φυσιολογικό, το χαλαρά-βρε-αδερφέ, και δεν λέει να κουνηθεί από την θέση του. Μόνο έτσι μπορείς να τον ταρακουνήσεις, για να ξυπνήσει!!

Αυτά για την ώρα. Ενθουσιάστηκα, ε; Άμα ενθουσιαστήκατε και εσείς, μπορείτε να το βρείτε το έργο σε pdf στο γοογλε. Απλά ψάξτε "red john logan script pdf". Και.... καλό διάβασμα!!!

Αφιέρωμα: "EUSO 2014", Συγχαρητήρια σε όλους!!!

 Συγχαρητήρια!!!! Ίσως να μπήκα λίγο απότομα στο ζουμί του θέματος (ίσως να μην γνωρίζετε καν τι είναι ο διαγωνισμός EUSO), αλλά δεν συγκρατήθηκα. Γιατί σήμερα, ως μέλος μιας από τις 79 ομάδες που  πήραν  μέρος στον διαγωνισμό, ένιωσα απερίγραπτο εύρος συναισθημάτων, θετικών πάντα, τα οποία δεν μπορούσα να βαστίξω πια μέσα μου. 
  Εχεμ, τέλος πάντων (ανάσα, ανάσα). Ας αρχίσουμε από τα βασικά.
  Ο EUSO είναι λοιπόν ένας διαγωνισμός φυσικών επιστημών. So what, θα μου πείτε. Έχουμε τους διαγωνισμούς Φυσικής, Χημείας, Μαθηματικών (τον τελευταίο φυσικά πολλοί μαθητές τον βλέπουν με δέος πια, αφού πήγαν για μια φορά στην πρώτη φάση και... αφήστε καλύτερα). ΛΑΘΟΣ!!!! Έχει τεράααααστια διαφορά. Θα σας εξηγήσω αμέσως.
 Λοιπόν, πόσοι από εσάς ονειρευόσασταν και ονειρεύεστε ως παιδιά και έφηβοι την (ακόμα και ελάχιστη) επαφή με το εργαστήριο; Λέω ελάχιστη, διότι δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι μηδενική. Και πόσοι υποστηρίζετε, δικαίως, ότι οι φυσικές επιστήμες χωρίς το πείραμα είναι λειψές (άσχετα αν αυτό οφείλεται στην υπερ-ύλη που πρέπει να διδαχθεί); Ε, για τους λόγους αυτούς λοιπόν τα τελευταία χρόνια οργανώνεται τα τελευταία χρόνια από τα ΕΚΦΕ (εργαστηριακά κέντρα φυσικών επιστημών) ένας διαγωνισμός αποκλειστικά εργαστηριακός!!! Το όνομα αυτού, EUSO. Γίνεται στα πλαίσια της πανευρωπαϊκής ολυμπιάδας πειραμάτων με την ίδια ονομασία. Σε αυτόν εξετάζονται οι μαθητές εργαστηριακές δεξιότητες Βιολογίας, Χημείας και Φυσικής, σε ομάδες των τριών παρακαλώ. Όμως, ενώ στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης που συμμετέχουν οι ομάδες αποτελούνται από τους τρεις Ολυμπιονίκες διαγωνισμών Φυσικής, Βιολογίας, Χημείας, τα ΕΚΦΕ της χώρας μας με πολύ κόπο και μεράκι οργανώνουν κάθε χρόνο τον ελληνικό διαγωνισμό σε 2 φάσεις: τους τοπικούς, που γίνονται στα κατά τόπους ΕΚΦΕ και διαγωνίζονται τριάδες μαθητών από κάθε τοπικό σχολείο, και τον πανελλήνιο, στον οποίο οι 2 υψηλότερες βαθμολογικά ομάδες από κάθε ΕΚΦΕ συναγωνίζονται με τους υπόλοιπους νικητές των τοπικών από όλη την Ελλάδα. Υπέροχη η ιδέα, και πολύ καλά οργανωμένη, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να αυξάνεται η επιτυχία τους. Τα νούμερα μιλάνε μόνα τους: φέτος συμμετείχαν 386(!) σχολεία στον διαγωνισμό, με μία ή περισσότερες τριμελείς ομάδες μαθητών!!!
   Που λέτε λοιπόν η ομάδα μας προκρίθηκε στον πανελλήνιο, ο οποίος είναι πάντα μια απόλαυση και για τους συμμετέχοντες και για τους επιβλέποντες. Και αυτό γιατί οι πρώτοι μεν έχουν να αντιμετωπίσουν πρωτότυπα πειράματα που ξεφεύγουν από την παπαγαλία του Λυκείου και επικεντρώνονται στο να γίνουν εγκεφαλικά και, κατ' επέκταση, δημιουργικά, οι δεύτεροι δε απολαμβάνουν  την συναναστροφή με τα παιδιά, ειδικά οι διοργανωτές είναι παρόντες πάντα στα πειράματα έτοιμοι να βοηθήσουν, να συμβουλέψουν και να υποστηρίξουν. Φυσικά στα διαλείμματα (διαλύματα μιλώντας πειραματικά) υπάρχει το σύνηθες τσατ με παιδιά άλλων σχολείων, γνωριμίες, χαβαλές κλπ κλπ. Όλες οι ομάδες βάζουν τα δυνατά τους λοιπόν, ακόμα και αν υπάρχει μόνο μια θέση για τον πανευρωπαϊκό, γιατί πάνω από όλα έχει σημασία η συμμετοχή, η ομαδικότητα, η πνευματική ανέλιξη και το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας.  Σαν τους (αρχαίους) Ολυμπιακούς Αγώνες σε εργαστήριο.
    Το παραπάνω μήνυμα παρουσιάστηκε την επόμενη ημέρα στην βράβευση , όπου έγινε πια το "σήμα κατατεθέν" της Πανευρωπαϊκής Ολυμπιάδας EUSO που φέτος θα γίνει στην Αθήνα. Αφού ο κος Διονύσιος Σιμόπουλος μας ταξίδεψε στο σύμπαν με την εισήγηση του "Ο Άνθρωπος και το Σύμπαν", και μας έκανε να νιώσουμε πόσο μικροί είμαστε μπροστά στην ολότητα του με τρόπο κυριολεκτικά καθηλωτικό, ακολούθησαν εικόνες από τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό και έπειτα οι έπαινοι. Προφανώς και όλα τα σχολεία άξιζαν το χειροκρότημα και τα συγχαρητήρια μας, γιατί τόλμησαν, και με άψογη εντιμότητα και ολόψυχη προσπάθεια απέδειξαν ότι η ελληνική νεολαία είναι ελπιδοφόρα, ότι έχουμε την δύναμη να παλεύουμε για το "ένα βήμα παραπέρα", αν και οι περισσότεροι από εμάς με ελάχιστη πείρα πάνω στο εργαστήριο!! Πραγματικά συγκινητικό!!
 Όπως συγκινητική ήταν η αφή της Φλόγας του Πανευρωπαϊκού Διαγωνισμού, που ήταν ένα πείραμα θερμοδυναμικής!! Η φωτιά άναψε πάνω σε ένα στρεφόμενο πλαίσιο, και οι διοργανωτές, συγκρίνοντας την φωτιά με την "φωτιά", την "σπίθα" που έβλεπαν στα μάτια των παιδιών και στο πνεύμα τους,  συμπέραναν ότι αυτοί έχουν αναλάβει την ανέλιξη του πνεύματος αυτού. Και με μια γρήγορη περιστροφή του πλαισίου, η φωτιά ανυψώθηκε ένα μέτρο! Εντυπωσιακός παραλληλισμός, και εντυπωσιακό πείραμα, όπως βλέπετε από κάτω!!!!

  Έπειτα από μια γρήγορη επιστολή προς τον πρόεδρο της πανευρωπαϊκής επιτροπής, μας επιφύλασσαν και μια δεύτερη συγκινητική έκπληξη: στα πλαίσια του διαγωνισμού είχαν συνθέσει έναν ύμνο, ονόματι "Together We Are One", που, όπως μαρτυρά ο τίτλος, ήταν ύμνος ομόνοιας, ειρήνης, αδελφοσύνης, και φυσικά επιστήμης!! Οι στίχοι του ήταν ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας για όλους μας, και κυρίως για εμάς τους νέους! Άψογη δουλειά, οφείλω να ομολογήσω!!

  Για το τέλος άφησα το μεγάλο βραβείο... που φέτος ήταν γεμάτα ανατροπές!!! Αρχικά: στην πρώτη θέση ισοβάθμισαν το Σχολείο Μωραΐτη και το ΓΕΛ Μολαών Λακωνίας, πράγμα σπάνιο από μόνο του για αυτόν τον διαγωνισμό. Όμως, μόνο ένας μπορούσε να πάει στον πανευρωπαϊκό, οπότε αυτό θα το έκρινε η θεία Τύχη, με την μορφή δύο άγνωστων διαλυμάτων! Η κάθε ομάδα διάλεξε ένα εκ των δύο άγνωστων διαλυμάτων και έριξε μέσα έναν δείκτη, και όποιου άλλαζε χρώμα θα ήταν ο τυχερός!!! Και αυτοί
ήταν τα παιδιά της Σχολής Μωραΐτη, στα οποία εύχομαι ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στον Πανευρωπαϊκό!!!

  Αυτά για την ώρα. Τώρα ίσως καταλαβαίνετε γιατί ξεκίνησα με τόσο συναίσθημα!! Για να πάρετε μια γεύση της εμπειρίας μας, να τα λίνκς με φωτοζ,
από Αθήνα και Θεσσαλονίκη (που, αν και δεν γνωρίζω τίποτα για τον εκεί διαγωνισμό, εύχομαι ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ και στους εκεί επιτυχόντες!).
http://www.ekfe.gr/portal/index.php/fotografies-2/euso-2014-panellinios-diagonismos-1

(γιατί 1 εικόνα = 1000 λέξεις!)

Και πάνω από όλα ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στον ίδιο το διαγωνισμό!!! Τα λέμε τον Μάρτιο στην Αθήνα!

                                                    

Τι είναι το 2014 για μένα : Ευκαιρία για προβολή στο μέλλον και ζωή στο παρόν.

Καταρχάς.... Χρόνια Πολλά !!! Τι κάνετε; Είστε καλά προφανώς, ίσως λίγο μπουχτισμένοι από τα μπαγιάτικα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες (και εγώ το ίδιο). Και τώρα που έτρωγα ένα ακόμα μελομακάρονο, καθισμένος στο καναπέ, κοιτάζοντας επίμονα το ταβάνι, όχι, δεν θυμήθηκα το μπλόγκ, απλώς βαρέθηκα και κουράστηκαν τα μάτια μου να παρακολουθούν το ταβάνι, εξάλλου δεν έχει κουνηθεί από την θέση του τις τελευταίες 10 ώρες που το παρακολουθώ. Οπότε αποφάσισα να διαβάσω κάποιο περιοδικό για να μορφωθώ. Εορταστικό ως αναμενόμενο το τεύχος που έτυχε να πιάσω στα χέρια μου, και φυσικά ξεχασμένο από τα Χριστούγεννα, φιλοξενώντας την κλασσική πια για τις ημέρες αυτές λίστα "Τα Καλύτερα Του 2013". Στις σελίδες του φιγούραραν όλοι οι "άνθρωποι της χρονιάς", ο Θεός-'χωρές-τον Νέλσον Μαντέλα, ο Θεός-'χωρές-τον-2 Παύλος Φύσσας, η αραβική και η τούρκικη "άνοιξη", ο κυπριακός "χειμώνας",  και πολλά άλλα που δεν απομνημόνευσα και που ίσως να πέρασαν στην ιστορία, ίσως και όχι. 
Έπειτα γύρισα να διαβάσω ένα δεύτερο περιοδικό, καθώς είναι υποχρεωτικός στην εποχή μας ο πλουραρισμός, και έτσι πρέπει να εκπαιδευόμαστε από πολλές επιστημονικές πηγές, με κυρίαρχα τα περιοδικά. Δεύτερο άρθρο: "Αναμένεται πρόοδος το 2014. Η Ελλάδα θα ανακάμψει, η ύφεση έφτασε στο τέλος της", ή κάτι τέτοιο. Το άρθρο έλεγε πάνω κάτω ό,τι και ο τίτλος. Και εγώ χαρούμενος έπεσα για ύπνο στον καναπέ, αφού είχα με συγκίνηση θυμηθεί το 2013 και αναμένοντας το ευτυχισμένο 2014!!! 
  Στον ύπνο μου σκεφτόμουν: Γεγονός πάντως είναι πως, ενώ επιμένουμε τόσο πολύ να κοιτάμε το παρελθόν, και τόσο πολύ να προπαρασκευάζουμε το μέλλον μας, ξεχνάμε να τα συνδέουμε με το παρόν. Έτσι, ενώ έχει αρχίσει το 2014, δεν κάνουμε τίποτα για να αρχίσουμε να το ζούμε πραγματικά. Εκτός από το να γράφουμε λίστες με πράγματα που έχουμε αποφασίσει να αλλάξουμε το 2014, που τα είχαμε αφήσει από το 2013, που το 2012 τα είχαμε ξεχάσει, που το 2011 τα είχαμε  κατά λάθος γράψει ως "λίστα για ψώνια", και που τα είχαμε πρωτοαποφασίσει το 2010. Και να μπουχτίζουμε μπαγιάτικα μελομακάρονα.
  Έτσι λοιπόν, κοιτάμε το παρελθόν, χαρίζοντας του ένα δάκρυ, και σκεφτόμενοι, "τι ωραία που ήταν" ή "κοίτα να δεις πώς πέρασε ο χρόνος". Άσχετα αν δεν ήταν τόσο ωραία. Μετά, κοιτάμε το μέλλον, χαρίζοντας του ένα χαμόγελο, σκεφτόμενοι "τι ωραία που θα 'ναι", ίσως λιγάκι επιπόλαια. Και για το παρόν συνεχώς στοιβάζουμε παράπονα. Ίσως όχι τόσο άδικα, δεν φταίμε εμείς για όλα. Αλλά δεν κάνουμε και τίποτα για να τα διορθώσουμε. Όπως για παράδειγμα, δεν κάνουμε  οράματα ,δεν βάζουμε στόχους, παρά παραμένουμε σε φρούδες ελπίδες τρίτων. Δεν βλέπουμε το μέλλον ως μια προβολή του παρόντος, ούτε το παρόν σαν την συνέχεια του παρελθόντος. Όλες τις στιγμές της ζωής μας τις θεωρούμε ανεξάρτητες, μονοδιάστατες, παροδικές, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ουσιαστικά δεν ζούμε παρά μόνο μια χρονική περίοδο, μικρή όσο ένα απειροστό μπρος στην αιωνιότητα των πάντων.
   Και ενώ κείτονται από πάνω μας τέτοια βαθιά ερωτήματα, εγώ διάλεξα να ασχοληθώ με ευτελή πράγματα στην αρχή της χρονιάς, και το χειρότερο, να σπαταλήσω το παρόν μου σε άσκοπα ζητήματα . Διάβασα τα περσινά νέα, ευχαριστήθηκα με τον εαυτό μου που η Ελλάδα θα πάει καλύτερα φέτος, και πήρα τον ύπνο του Μορφέα. 
  Αποτελεί γεγονός: μόλις μετατράπηκα σε αλληγορία για το κοινωνικό σύνολο.Από την μια όλοι αγαπάμε να αφήνουμε το παρόν έξω από τα σχέδια μας για το μέλλον και μακριά από το παρελθόν μας. Από την άλλη όλοι μας λίγο πολλοί λατρεύουμε να σπαταλάμε το παρόν. Να  απολαμβάνουμε την απραγία μας στο μεγαλείο της. Να λέμε, τώρα είμαι εδώ, και είμαι καλά. Τίποτα άλλο δεν μετράει. Προμελετάμε το μέλλον, αλλά με την ψευδαίσθηση ότι ένας από μηχανής θεός θα μας οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, και όχι εμείς οι ίδιοι, οπότε ας απολαύσουμε λίγο την μαλθακότητα. Εσφαλμένα βεβαίως. Γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο κάτι θα μας τύχει, δεν θα είμαστε καλά και ο κόσμος μας θα πάει στράφι.Όπως συνέβη το 2008 ένα πράγμα. Όμως ακόμα το 2007, στις 30 Δεκεμβρίου, διαβάζαμε τις καλύτερες στιγμές του 2007, και ένα άρθρο τύπου "Λαμπρό το 2008 για την Ελλάδα". 
  Όχι μόνο όμως η κοινωνία πάσχει από αυτή την χρονική ασυνειδησία, που την κάνει ευάλωτη σε κάθε θρόισμα φύλλου. Αλλά και εμείς οι ίδιοι σίγουρα κάποια στιγμή στην ζωή μας θα βρεθούμε σε αυτή την θέση αν υιοθετήσουμε μια τέτοια νοοτροπία. Γιατί όταν ο άνθρωπος παίρνει αψήφιστα το παρόν του, προδιαγράφεται αρνητικό το μέλλον του, ή τουλάχιστον  προδιαγράφεται απροσδιόριστο, απρόβλεπτο.
   Και τι λοιπόν; Να μην απολαμβάνουμε και λίγο χαλαράτο παρόν; Να είμαστε πάντα προσηλωμένοι στο μέλλον μας; Προφανώς όχι, αλλιώς δεν εκτιμάμε την ζωή και τα δώρα της, που έχουν την μορφή απίστευτων καθημερινών λεπτομερειών, που μπορεί όμως να εμφανιστούν μπροστά μας μόνο μια φορά σε όλη μας την ζωή. Αλλά εγώ είμαι εναντίον της άσκοπης ανάλωσης του παρόντος ως χρόνου διαφόρου από το μέλλον μας, που έχει ως συνέπεια την υποτίμηση του ρόλου του παρελθόντος, του παρελθοντικού παρόντος. Μόνο με την αυτογνωσία των πράξεων μας μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά την ζωή μας και να μην είμαστε υπόλογοι σε τρίτους που "προβλέπουν" το μέλλον μας. Και επίσης μόνο έτσι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά το παρελθόν για να αποτελέσει ένα εργαλείο, με το οποίο θα αποφύγουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη που κάνουμε συνέχεια.
 Έτσι, για το 2014, κρατάμε από το παρελθόν τις ευτυχισμένες στιγμές μεν, για να μας δίνουν δύναμη να προχωράμε, θυμόμαστε τις κακές, για να μην τις επαναλάβουμε ή για να βρούμε την ρίζα των κακών και να τις εξαλείψουμε, και φυσικά ζούμε εις βάθος το παρόν, δεν το αναλώνουμε. Βεβαίως, έτσι προκαθορίζουμε το μέλλον μας, και δεν το παρατάμε στα χέρια άλλων. 

  Ουφ, κουράστηκα. Πάω να διαβάσω κανένα περιοδικό να μορφωθώ και για να περάσει κάπως η πληκτική ώρα......;);) <-------(παράδειγμα προς αποφυγή)

Εντάξει, τα είπα και ξαλάφρωσα. Τα λέμε σύντομα!!