Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι να πω πια. Πως να εκφραστώ. Τι να σκεφτώ. Έχω μείνει σαν άσχετος να κοιτάω την οθόνη.
Νιώθω τόσα πολλά. Μικρά θραύσματα από συναισθήματα. Μια χαρά, μια λύπη, μια κούραση, τελικά καταλήγω να περιδιαβαίνω σε μια Νιρβάνα.
Το συνειδητοποίησα όμως μόλις πριν λίγο, αφού είχα περάσει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο έτσι. Προσπερνούσα μια λίστα με τραγούδια σε ένα online περιοδικό, δεν συγκράτησα το όνομα του. Τυχαίνει να σταθώ σε ένα, 35 και λεπτά. Όχι, δεν στάθηκα 35 λεπτά να κοιτάζω το τραγούδι. Το τραγούδι ήταν 35 λεπτά. Ποιο τραγούδι ρωτάτε; Πού θέλετε να ξέρω, ήταν ένα τραγούδι τέλος πάντων. Και από κάτω σχόλιο του περιοδικού (με δικά μου λόγια): "Ένα τραγούδι που πάει αντίθετα από την εποχή του, που όλοι παραπονιούνται για την εύκολη διάσπαση προσοχής και την ερημοποίηση του μυαλού από το Διαδίκτυο. Μακρύ, έντονο, θα το εκτιμήσετε καλύτερα αν καθίσετε για δύο ώρες και εισχωρήσετε σε αυτό" ή κάτι τέτοιο (δεν είχα ανοιχτό δίπλα το tab, το υπόσχομαι με σταυρωμένα δάχτυλα).
Πόσο έντονα ένιωσα τότε ότι είχα πια ξεφύγει από τον εαυτό μου. Ακόμα, όσο γράφω αυτά, το νιώθω. Νιώθω ξεζουμισμένος από δημιουργικότητα. Ένα θύμα, ένα πλαστικό περιτύλιγμα. Είχα και εγώ υποστεί μια ερημοποίηση, και όχι μόνο από το Διαδίκτυο. Ο κακός ύπνος, η εφηβεία, το διάβασμα, ο εσωκλεισμός στο σπίτι, θυμίζουν έντονα τις απαρχές της "Λάμψης" (του θρίλερ, όχι της σειράς).
Και σκέφτηκα, "ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!! ΣΩΤΗΡΑ ΜΟΥ!". Πάντα νιώθω καλύτερα στο μπλόγκ, όταν γράφω τίποτα και ξεσκάω. Βγάζω από μέσα μου τον εσώκλειστο εαυτό μου, τον αφήνω ελεύθερο, ΕΛΕΥΘΕΡΟ!! Ανοίγω καρτέλα, πατάω, ΚΛΙΚ, και....
τζίφος. Τζάμπα. Τζατζίκι. Λέξεις από τζ-.
Δεν είχα ιδέα. Δεν είχα έμπνευση. Μου ήρθε να γράψω ένα ενημερωτικό μύνημα για τους σεισμούς. (και είμαι και ανορθόγραφος, το μήνυμα πάντα λάθος το γράφω.) Εγώ και οι ειδήσεις πια, έχουν μετατρέψει τις τελευταίες ημέρες σε σεισμό την ζωή μας. Μετά λέω, ας γράψω καμιά κριτική. Τι να κριτικάρω; Είχα δει τίποτα το Σαββατοκύριακο, είχα διαβάσει κάτι, είχα ΕΣΤΩ ακούσει ένα ολόκληρο άλμπουμ; Και εκτός αυτού, να κριτικάρω εγώ ο ανέμπνευστος; Ο εντελώς μη δημιουργικός; "Που πας βρε Καραμήτρο;".
Σκέφτηκα να κάνω καμιά καλλιτεχνική απόπειρα. Πήρα μια εφημερίδα, έκοψα κάτι λέξεις και τις ένωσα πάλι φτιάχνοντας νέες φράσεις. Πρώτο αποτέλεσμα: "Τρομοκρατική" "Κυβέρνηση" "συλλαμβάνει" "Πεντάχρονο" "στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες" "για Φοροδιαφυγή" "με εξαιρετικό καστ από" "Η Σάρα και η....: 4 γράμματα". Εντυπωσιακό.
Εντάξει, γέλασα λίγο, αλλά.......ακόμα ένιωθα το μπέρδεμα.
Μίλησα λίγο με τον Big Dami στο Skype. Εγώ μίλησα. Αυτός νόμιζε ότι είχα μεθύσει. Πάλι δεν βρήκα πουθενά τον εαυτό μου.
Τέλος, γύρισα στον τόπο του εγκλήματος, το μπλόγκ. Τελευταία παρηγοριά. Να που τώρα τελειώνει το Σαββατοκύριακο, και εγώ ακόμη ψάχνομαι. Ίσως να μην κρατήσει αυτό για πολύ ακόμα. Ίσως η ανάρτηση αυτή να είναι το θαυματουργό φάρμακο.
Όπως και να έχει, μου λείπει ο ύπνος. Πάω να κοιμηθώ, με έναν ύπνο χαρούμενο, λυπημένο, θυμωμένο, τρελό, γαλήνιο, εκνευρισμένο, μελαγχολικό, επιθετικό, ειρηνικό, κωμικό, πάνω από όλα μπερδεμένο. Αύριο πάλι.
Νιώθω τόσα πολλά. Μικρά θραύσματα από συναισθήματα. Μια χαρά, μια λύπη, μια κούραση, τελικά καταλήγω να περιδιαβαίνω σε μια Νιρβάνα.
Το συνειδητοποίησα όμως μόλις πριν λίγο, αφού είχα περάσει ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο έτσι. Προσπερνούσα μια λίστα με τραγούδια σε ένα online περιοδικό, δεν συγκράτησα το όνομα του. Τυχαίνει να σταθώ σε ένα, 35 και λεπτά. Όχι, δεν στάθηκα 35 λεπτά να κοιτάζω το τραγούδι. Το τραγούδι ήταν 35 λεπτά. Ποιο τραγούδι ρωτάτε; Πού θέλετε να ξέρω, ήταν ένα τραγούδι τέλος πάντων. Και από κάτω σχόλιο του περιοδικού (με δικά μου λόγια): "Ένα τραγούδι που πάει αντίθετα από την εποχή του, που όλοι παραπονιούνται για την εύκολη διάσπαση προσοχής και την ερημοποίηση του μυαλού από το Διαδίκτυο. Μακρύ, έντονο, θα το εκτιμήσετε καλύτερα αν καθίσετε για δύο ώρες και εισχωρήσετε σε αυτό" ή κάτι τέτοιο (δεν είχα ανοιχτό δίπλα το tab, το υπόσχομαι με σταυρωμένα δάχτυλα).
Πόσο έντονα ένιωσα τότε ότι είχα πια ξεφύγει από τον εαυτό μου. Ακόμα, όσο γράφω αυτά, το νιώθω. Νιώθω ξεζουμισμένος από δημιουργικότητα. Ένα θύμα, ένα πλαστικό περιτύλιγμα. Είχα και εγώ υποστεί μια ερημοποίηση, και όχι μόνο από το Διαδίκτυο. Ο κακός ύπνος, η εφηβεία, το διάβασμα, ο εσωκλεισμός στο σπίτι, θυμίζουν έντονα τις απαρχές της "Λάμψης" (του θρίλερ, όχι της σειράς).
Και σκέφτηκα, "ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!! ΣΩΤΗΡΑ ΜΟΥ!". Πάντα νιώθω καλύτερα στο μπλόγκ, όταν γράφω τίποτα και ξεσκάω. Βγάζω από μέσα μου τον εσώκλειστο εαυτό μου, τον αφήνω ελεύθερο, ΕΛΕΥΘΕΡΟ!! Ανοίγω καρτέλα, πατάω, ΚΛΙΚ, και....
τζίφος. Τζάμπα. Τζατζίκι. Λέξεις από τζ-.
Δεν είχα ιδέα. Δεν είχα έμπνευση. Μου ήρθε να γράψω ένα ενημερωτικό μύνημα για τους σεισμούς. (και είμαι και ανορθόγραφος, το μήνυμα πάντα λάθος το γράφω.) Εγώ και οι ειδήσεις πια, έχουν μετατρέψει τις τελευταίες ημέρες σε σεισμό την ζωή μας. Μετά λέω, ας γράψω καμιά κριτική. Τι να κριτικάρω; Είχα δει τίποτα το Σαββατοκύριακο, είχα διαβάσει κάτι, είχα ΕΣΤΩ ακούσει ένα ολόκληρο άλμπουμ; Και εκτός αυτού, να κριτικάρω εγώ ο ανέμπνευστος; Ο εντελώς μη δημιουργικός; "Που πας βρε Καραμήτρο;".
Σκέφτηκα να κάνω καμιά καλλιτεχνική απόπειρα. Πήρα μια εφημερίδα, έκοψα κάτι λέξεις και τις ένωσα πάλι φτιάχνοντας νέες φράσεις. Πρώτο αποτέλεσμα: "Τρομοκρατική" "Κυβέρνηση" "συλλαμβάνει" "Πεντάχρονο" "στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες" "για Φοροδιαφυγή" "με εξαιρετικό καστ από" "Η Σάρα και η....: 4 γράμματα". Εντυπωσιακό.
Εντάξει, γέλασα λίγο, αλλά.......ακόμα ένιωθα το μπέρδεμα.
Μίλησα λίγο με τον Big Dami στο Skype. Εγώ μίλησα. Αυτός νόμιζε ότι είχα μεθύσει. Πάλι δεν βρήκα πουθενά τον εαυτό μου.
Τέλος, γύρισα στον τόπο του εγκλήματος, το μπλόγκ. Τελευταία παρηγοριά. Να που τώρα τελειώνει το Σαββατοκύριακο, και εγώ ακόμη ψάχνομαι. Ίσως να μην κρατήσει αυτό για πολύ ακόμα. Ίσως η ανάρτηση αυτή να είναι το θαυματουργό φάρμακο.
Όπως και να έχει, μου λείπει ο ύπνος. Πάω να κοιμηθώ, με έναν ύπνο χαρούμενο, λυπημένο, θυμωμένο, τρελό, γαλήνιο, εκνευρισμένο, μελαγχολικό, επιθετικό, ειρηνικό, κωμικό, πάνω από όλα μπερδεμένο. Αύριο πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου