Με αυτές τις έξι κόμμα πέντε λέξεις συνοψίζεται γενικά η Ελλάδα των τελευταίων δύο μηνών (ίσως και γενικότερα η Ελλάδα μετά το 2008, αλλά έχε χάρη που δεν είχαμε μπλόγκ το 2008). Ω ναι. Τόσος χωρισμός, τόση διχόνοια δεν έχει υπάρξει σε αυτή την χώρα....εμ....όχι και ποτέ ξανά .... τουλάχιστον για μια δεκαετία! Και να που μέσα σε δύο μήνες όλα κυλάνε τόσο ραγδαία που πρέπει όλοι να αλυσοδενόμαστε με τις τηλεοράσεις όπου και να πηγαίνουμε για να μην χάνουμε τις εξελίξεις! Μόνο ένα πράγμα δεν προχωράει (ούτε καν σέρνεται) αυτό το διάστημα, ούτο δε εστί....
[χτυπάνε τα τύμπανα της κρίσεως]
....η εκπαίδευση!! Αυτή εξάλλου μου παρέδωσε έμμεσα την αφορμή για την ανάρτηση αυτή. Γιατί μέσω της εκπαίδευσης έζησα τον προηγούμενο καιρό την απόλυτη τρέλα, για να μην την χαρακτηρίσω αυτοκαταστροφική τάση, της ελληνικής κοινωνίας, έστω και σε μικρογραφία τύπου Νέα-Υόρκη-σε-γυάλα-με-ψεύτικο-χιόνι.
Και ναι, χρησιμοποίησα την λέξη αυτοκαταστροφή. Λέξη που σίγουρα προκαλεί και θα προκαλέσει αντιδράσεις (όπως προμηνύει ο τίτλος), αλλά τι να κάνουμε; Η αλήθεια λέγεται και πρέπει να λέγεται, αλλά και να αιτιολογείται. Παρόμοια θα πράξω και εγώ.
Η ιστορία άρχισε τον προπροηγούμενο μήνα με τις απεργίες των καθηγητών. Εντάξει. Λογικό μας φάνηκε. Οι καθηγητές αντιμετώπιζαν προβλήματα και έπρεπε να τα γνωστοποιήσουν. Δεν θα ήταν εξάλλου λογικό να υπομένει ο οποιοσδήποτε τέτοιες πιέσεις. Άσχετα αν μετά παραλάβαμε ένα μήνυμα της ΟΛΜΕ που το οποίο με εξέπληξε αρνητικά, καθώς αντί να συγκεκριμενοποιεί τα αιτήματα και να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης των μέτρων, δραματοποιούσε τα γεγονότα ,όχι ότι δεν έχουν ήδη πάρει δραματικές διαστάσεις, όμως η ΟΛΜΕ δεν έμενε στην πραγματικότητα, αλλά κήρυττε ότι το κράτος προσπαθεί να μας μετατρέψει, την μελλοντική γενιά, σε απλούς "υπαλληλάκους"
(ενώ το κράτος συνεχίζει να απολύει εργαζομένους...). From a parallel universe, as we say.........
Αλλά ενώ στο "μανιφέστο" ιδιοφυΐας της ΟΛΜΕ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία (εξάλλου δεν με έσπρωξε κανείς να το αποδεχτώ, ούτε να το διαβάσω καν), μετά της λήξεως της απεργίας των καθηγητών, Τετάρτη πρωί, το ενθυμούμαι ως τώρα, με μια υποψία νυχτερινής υγρασίας ακόμα να πλανάται στον αέρα, φτάνω στο σχολείο μου....
Αντικρίζω αυτό το θέαμα και ένα πανό έναντι της χούντας του Φράνκο (τρόπος του λέγειν). Ωχ.
Ήδη κάποιοι με πλησιάζουν. Κατάληψη, λένε. Προσπαθούν να με πείσουν να συμμετάσχω με ένα ισχυρό ΝΑΙ στον αγώνα κατά της καταπίεσης, κατά της "δικτατορίας" της κυβέρνησης, κατά της "βίας", του φασισμού, των απολύσεων των καθηγητών και του Νέου Λυκείου. "Πρέπει να παλέψουμε", λένε " να κάνουμε αλληλεγγύη". Κατά βάση πολλά λόγια λένε.
Εγώ όπως θα καταλάβατε ήμουν από την αρχή εναντιωματικός σε μια κατάληψη, προσωπικά επειδή συνήθως το αίτημα είναι η στρογγυλή τυρόπιτα που δεν ξέρεις από ποια γωνία να αρχίσεις. Αλλά με αυτά τα βαρύγδουπα αιτήματα κάπως λύγισα. Μήπως θα είχε αντίκτυπο η φωνή μας; Μήπως έτσι είναι μια σωστή επανάσταση;
Επανάσταση. Ο λόγος που άρχισα αυτή την ανάρτηση εξ αρχής. Είχα, μέχρι την ημέρα αυτή της κατάληψης την φιλοσοφική απορία, πώς επαναστατείς πιο σωστά, πιο ηθικά, πιο πραγματικά τέλος πάντων. Γιατί ο καιρός μας είναι καιρός επανάστασης. Όχι ντε και σώνει τύπου Γαλλικής Επανάστασης. Δεν είναι τέτοιου τύπου η περίπτωση μας και ούτε χρειάζεται τέτοια βίαια αντιμετώπιση. Αλλά μιας κοινωνικής επανάστασης έναντι σε όσα επιμένουν να προσπαθούν να ρίξουν το ηθικό των Ελλήνων.
Και οι διαδηλώσεις και οι πορείες και οι καταλήψεις κακές δεν είναι, προς Θεού. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν έχουν καταφέρει να γίνουν μέσο κοινωνικών μεταβολών; Μάλιστα, πολλές. Όμως κοινωνικών μεταβολών. Όχι οικονομικών, γιατί η μηχανή που βγάζει λεφτά δεν έχει ακόμα εφευρεθεί (εκτός από έναν φίλο μου που είχε μια τέτοια αλλά τον έπιασε η αστυνομία και είναι τώρα στην φυλακή).
Οπότε το θέμα μένει: τι μας απομένει να κάνουμε τώρα; Μήπως να πάμε και να τα σπάσουμε όλα; Μήπως να κάνουμε λαϊκό πραξικόπημα; Μήπως να αρχίσουμε να ρίχνουμε ευθύνες σε όσους πιστεύουμε πως ενέργησαν λάθος (οι εαυτοί μας εξαιρετέοι) και να τους καταδικάζουμε σε κρεμάλα; Ή μήπως να χρησιμοποιήσουμε ως όπλο την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ;
Μα φυσικά η σωστή απάντηση είναι η... κρεμάλα. Αστειεύομαι φυσικά. Όπλο μας τώρα μπορεί να είναι μόνο η αλληλεγγύη. Το είπαν και στην κατάληψη!!!!!!
Ναι, αυτό άκουσαν και οι περίφημοι καταληψίες και το τίμησαν με τον όρο "ατάκα της ημέρας". Πόσες φορές άκουσα αυτή την λέξη την ημέρα εκείνη, πόσες. Φθαρμένη όμως. Δεν ήταν παρά ένα βαρύγδουπο άκουσμα, κάτι σαν μια μπουλντόζα που πέφτει από τον 190ο όροφο ουρανοξύστη, πράγμα ιδιαιτέρως παράλογο. Γιατί τόσες αλληλεγγύες; Αλληλεγγύη στους καθηγητές, αλληλεγγύη στους μαθητές της Α Λυκείου, αλληλεγγύη στα θύματα του φασισμού, αλληλεγγύη στους άνεργους, αλληλεγγύη στην αλληλεγγύη. ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ. Σαν να γράψω ότι "εδώ στέκεται ένας ελέφαντας". Μα πού ο ελέφαντας.
Και όμως, την ίδια ημέρα η λέξη αλληλεγγύη απέκτησε νόημα πνευματικό. Πιάσαμε συζήτηση με δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα (το ένα ίσως να είναι η μητέρα μου) πάνω στο θέμα, ξεκινώντας από την ενόχληση μας από τα αιτήματα της κατάληψης, που γρήγορα κατέληξε σε κοινωνική ανάλυση. Με λίγα λόγια, το πόρισμα: το μόνο που χρειαζόμαστε αυτήν την στιγμή μεταξύ μας, μεταξύ των Ελλήνων είναι ενότητα και αλληλεγγύη, όμως με την πραγματική έννοια των όρων. "Να μην είναι τόσοι άνθρωποι σε μια πολυκατοικία και να είναι σαν άγνωστοι". "Να μην υποκρινόμαστε πως είμαστε αλληλέγγυοι ενώ δεν δίνουμε ούτε δεκάρα για τον πεινασμένο άνεργο γείτονα". Λόγια (ελαφρώς παραλλαγμένα από την μνήμη μου) των ανθρώπων αυτών. Και το πιο βασικό: "Να σταματήσουμε να χωριζόμαστε σε όλο και πιο μικρά κομμάτια, να ενωθούμε ανεξάρτητα από ποιο κόμμα υποστηρίζουμε, τι κοινωνική τάξη έχουμε, τι εισόδημα βγάζουμε". Αυτό είναι επανάσταση. Πνευματική παρακαλώ, και που μάλιστα θα κρατήσει, γιατί το ανθρώπινο πνεύμα, μόλις επιτέλους προσαρμοστεί σε μια κατάσταση, δεν παύει ουσιαστικά να την κουβαλάει ποτέ, ενώ δεν μπορεί κανείς να το ελέγξει.
Η ανάρτηση αυτή άρχισε να γράφεται πάνω από δύο μήνες πριν, παρόλα αυτά απ' ότι φαίνεται γίνεται συνεχώς πιο επίκαιρη. Κακό σημάδι. Ας αρχίσουμε λοιπόν, πριν είναι αργά. Ας γίνουμε σπίθες αλληλεγγύης και όλοι μαζί θα ανάψουμε την φωτιά. Και ας σταματήσουμε την πολλή θεωρία και τις ομιλίες. Αρκετά ακούσαμε, ζαλιστήκαμε. Καμία πράξη δεν βλάπτει.
Και εγώ σταματάω τώρα να μιλάω. Πάω να κλειστώ στην κατάληψη αλληλεγγύης του σχολείου μου και να παίξω μπιρίμπα με τον Τάκη πίνοντας μπίρες και ενώ θα φωνάζουμε "αλληλεγγύη στους αλληλέγγυους!!". Τέλεια. Τελεία.
[χτυπάνε τα τύμπανα της κρίσεως]
....η εκπαίδευση!! Αυτή εξάλλου μου παρέδωσε έμμεσα την αφορμή για την ανάρτηση αυτή. Γιατί μέσω της εκπαίδευσης έζησα τον προηγούμενο καιρό την απόλυτη τρέλα, για να μην την χαρακτηρίσω αυτοκαταστροφική τάση, της ελληνικής κοινωνίας, έστω και σε μικρογραφία τύπου Νέα-Υόρκη-σε-γυάλα-με-ψεύτικο-χιόνι.
Και ναι, χρησιμοποίησα την λέξη αυτοκαταστροφή. Λέξη που σίγουρα προκαλεί και θα προκαλέσει αντιδράσεις (όπως προμηνύει ο τίτλος), αλλά τι να κάνουμε; Η αλήθεια λέγεται και πρέπει να λέγεται, αλλά και να αιτιολογείται. Παρόμοια θα πράξω και εγώ.
Η ιστορία άρχισε τον προπροηγούμενο μήνα με τις απεργίες των καθηγητών. Εντάξει. Λογικό μας φάνηκε. Οι καθηγητές αντιμετώπιζαν προβλήματα και έπρεπε να τα γνωστοποιήσουν. Δεν θα ήταν εξάλλου λογικό να υπομένει ο οποιοσδήποτε τέτοιες πιέσεις. Άσχετα αν μετά παραλάβαμε ένα μήνυμα της ΟΛΜΕ που το οποίο με εξέπληξε αρνητικά, καθώς αντί να συγκεκριμενοποιεί τα αιτήματα και να προτείνει τρόπους αντιμετώπισης των μέτρων, δραματοποιούσε τα γεγονότα ,όχι ότι δεν έχουν ήδη πάρει δραματικές διαστάσεις, όμως η ΟΛΜΕ δεν έμενε στην πραγματικότητα, αλλά κήρυττε ότι το κράτος προσπαθεί να μας μετατρέψει, την μελλοντική γενιά, σε απλούς "υπαλληλάκους"
(ενώ το κράτος συνεχίζει να απολύει εργαζομένους...). From a parallel universe, as we say.........
Αλλά ενώ στο "μανιφέστο" ιδιοφυΐας της ΟΛΜΕ δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία (εξάλλου δεν με έσπρωξε κανείς να το αποδεχτώ, ούτε να το διαβάσω καν), μετά της λήξεως της απεργίας των καθηγητών, Τετάρτη πρωί, το ενθυμούμαι ως τώρα, με μια υποψία νυχτερινής υγρασίας ακόμα να πλανάται στον αέρα, φτάνω στο σχολείο μου....
Αντικρίζω αυτό το θέαμα και ένα πανό έναντι της χούντας του Φράνκο (τρόπος του λέγειν). Ωχ.
Ήδη κάποιοι με πλησιάζουν. Κατάληψη, λένε. Προσπαθούν να με πείσουν να συμμετάσχω με ένα ισχυρό ΝΑΙ στον αγώνα κατά της καταπίεσης, κατά της "δικτατορίας" της κυβέρνησης, κατά της "βίας", του φασισμού, των απολύσεων των καθηγητών και του Νέου Λυκείου. "Πρέπει να παλέψουμε", λένε " να κάνουμε αλληλεγγύη". Κατά βάση πολλά λόγια λένε.
Εγώ όπως θα καταλάβατε ήμουν από την αρχή εναντιωματικός σε μια κατάληψη, προσωπικά επειδή συνήθως το αίτημα είναι η στρογγυλή τυρόπιτα που δεν ξέρεις από ποια γωνία να αρχίσεις. Αλλά με αυτά τα βαρύγδουπα αιτήματα κάπως λύγισα. Μήπως θα είχε αντίκτυπο η φωνή μας; Μήπως έτσι είναι μια σωστή επανάσταση;
Επανάσταση. Ο λόγος που άρχισα αυτή την ανάρτηση εξ αρχής. Είχα, μέχρι την ημέρα αυτή της κατάληψης την φιλοσοφική απορία, πώς επαναστατείς πιο σωστά, πιο ηθικά, πιο πραγματικά τέλος πάντων. Γιατί ο καιρός μας είναι καιρός επανάστασης. Όχι ντε και σώνει τύπου Γαλλικής Επανάστασης. Δεν είναι τέτοιου τύπου η περίπτωση μας και ούτε χρειάζεται τέτοια βίαια αντιμετώπιση. Αλλά μιας κοινωνικής επανάστασης έναντι σε όσα επιμένουν να προσπαθούν να ρίξουν το ηθικό των Ελλήνων.
Και οι διαδηλώσεις και οι πορείες και οι καταλήψεις κακές δεν είναι, προς Θεού. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν έχουν καταφέρει να γίνουν μέσο κοινωνικών μεταβολών; Μάλιστα, πολλές. Όμως κοινωνικών μεταβολών. Όχι οικονομικών, γιατί η μηχανή που βγάζει λεφτά δεν έχει ακόμα εφευρεθεί (εκτός από έναν φίλο μου που είχε μια τέτοια αλλά τον έπιασε η αστυνομία και είναι τώρα στην φυλακή).
Οπότε το θέμα μένει: τι μας απομένει να κάνουμε τώρα; Μήπως να πάμε και να τα σπάσουμε όλα; Μήπως να κάνουμε λαϊκό πραξικόπημα; Μήπως να αρχίσουμε να ρίχνουμε ευθύνες σε όσους πιστεύουμε πως ενέργησαν λάθος (οι εαυτοί μας εξαιρετέοι) και να τους καταδικάζουμε σε κρεμάλα; Ή μήπως να χρησιμοποιήσουμε ως όπλο την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ;
Μα φυσικά η σωστή απάντηση είναι η... κρεμάλα. Αστειεύομαι φυσικά. Όπλο μας τώρα μπορεί να είναι μόνο η αλληλεγγύη. Το είπαν και στην κατάληψη!!!!!!
Ναι, αυτό άκουσαν και οι περίφημοι καταληψίες και το τίμησαν με τον όρο "ατάκα της ημέρας". Πόσες φορές άκουσα αυτή την λέξη την ημέρα εκείνη, πόσες. Φθαρμένη όμως. Δεν ήταν παρά ένα βαρύγδουπο άκουσμα, κάτι σαν μια μπουλντόζα που πέφτει από τον 190ο όροφο ουρανοξύστη, πράγμα ιδιαιτέρως παράλογο. Γιατί τόσες αλληλεγγύες; Αλληλεγγύη στους καθηγητές, αλληλεγγύη στους μαθητές της Α Λυκείου, αλληλεγγύη στα θύματα του φασισμού, αλληλεγγύη στους άνεργους, αλληλεγγύη στην αλληλεγγύη. ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ. Σαν να γράψω ότι "εδώ στέκεται ένας ελέφαντας". Μα πού ο ελέφαντας.
Και όμως, την ίδια ημέρα η λέξη αλληλεγγύη απέκτησε νόημα πνευματικό. Πιάσαμε συζήτηση με δύο πολύ αγαπητά μου πρόσωπα (το ένα ίσως να είναι η μητέρα μου) πάνω στο θέμα, ξεκινώντας από την ενόχληση μας από τα αιτήματα της κατάληψης, που γρήγορα κατέληξε σε κοινωνική ανάλυση. Με λίγα λόγια, το πόρισμα: το μόνο που χρειαζόμαστε αυτήν την στιγμή μεταξύ μας, μεταξύ των Ελλήνων είναι ενότητα και αλληλεγγύη, όμως με την πραγματική έννοια των όρων. "Να μην είναι τόσοι άνθρωποι σε μια πολυκατοικία και να είναι σαν άγνωστοι". "Να μην υποκρινόμαστε πως είμαστε αλληλέγγυοι ενώ δεν δίνουμε ούτε δεκάρα για τον πεινασμένο άνεργο γείτονα". Λόγια (ελαφρώς παραλλαγμένα από την μνήμη μου) των ανθρώπων αυτών. Και το πιο βασικό: "Να σταματήσουμε να χωριζόμαστε σε όλο και πιο μικρά κομμάτια, να ενωθούμε ανεξάρτητα από ποιο κόμμα υποστηρίζουμε, τι κοινωνική τάξη έχουμε, τι εισόδημα βγάζουμε". Αυτό είναι επανάσταση. Πνευματική παρακαλώ, και που μάλιστα θα κρατήσει, γιατί το ανθρώπινο πνεύμα, μόλις επιτέλους προσαρμοστεί σε μια κατάσταση, δεν παύει ουσιαστικά να την κουβαλάει ποτέ, ενώ δεν μπορεί κανείς να το ελέγξει.
Η ανάρτηση αυτή άρχισε να γράφεται πάνω από δύο μήνες πριν, παρόλα αυτά απ' ότι φαίνεται γίνεται συνεχώς πιο επίκαιρη. Κακό σημάδι. Ας αρχίσουμε λοιπόν, πριν είναι αργά. Ας γίνουμε σπίθες αλληλεγγύης και όλοι μαζί θα ανάψουμε την φωτιά. Και ας σταματήσουμε την πολλή θεωρία και τις ομιλίες. Αρκετά ακούσαμε, ζαλιστήκαμε. Καμία πράξη δεν βλάπτει.
Και εγώ σταματάω τώρα να μιλάω. Πάω να κλειστώ στην κατάληψη αλληλεγγύης του σχολείου μου και να παίξω μπιρίμπα με τον Τάκη πίνοντας μπίρες και ενώ θα φωνάζουμε "αλληλεγγύη στους αλληλέγγυους!!". Τέλεια. Τελεία.
