Τι έχουμε σε 3, καλύτερα, σε 2 και 3/4 ημέρες;;;
Όποιος απάντησε Χριστούγεννα, ας μην κάνει τον κόπο να κοιτάξει παρακάτω. Όποιος δεν ξέρει, ζει σε άλλο πλανήτη. Όποιος ξέρει, δεν είναι σίγουρο ότι βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση να το αντιμετωπίσει από τους παραπάνω. Μιλάω φυσικά για τις Ευρωεκλογές. Χωρίς να υποβιβάζω τις δημοτικές εκλογές, για τις οποίες άλλωστε ισχύουν όσα παρακάτω γράψω, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, θεώρησα πως ήταν καιρός να εκθέσω τις απόψεις μου πάνω στο θέμα αυτό, για το οποίο καθημερινά πια βομβαρδιζόμαστε, αλλά και να μιλήσω γενικά για της εκλογές στην Ελλάδα.
"Μα τόσοι και τόσοι έχουν αναφερθεί σε αυτό."
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ(;) έχουμε, φίλε με τα εισαγωγικά!! Δεν θα επαναπαυτώ αν δεν είμαι σίγουρος ότι η δικιά μου άποψη υπάρχει διαθέσιμη στο διαδίκτυο, με την προοπτική ίσως - επαναλαμβάνω, ίσως (με τόσους αναγνώστες που έχουμε, μη σπρώχνεστε παρακαλώ!) - να επηρεάσει κάποιον, να τον κάνει να αναρωτηθεί.
Ως γνωστόν λοιπόν μέσω των Ευρωεκλογών θα αναδειχθούν οι 21 αντιπρόσωποι της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι, αν όχι ο μοναδικός, ένας από τους ελάχιστους, δυστυχώς, σχεδόν δημοκρατικούς θεσμούς της ΕΕ, και συνεπώς ένας από τους λίγους τρόπους να ακουστεί, άμεσα ή έμμεσα, η άποψη του πολίτη στο πολιτικό προσκήνιο (ένας άλλος είναι το διαδίκτυο, δηλαδή και το μπλόγκ στο οποίο γράφω, το οποίο αμφιβάλλω αν καλά καλά έχει αναγνώστες, πόσο μάλλον να ακουστεί στους πολιτικούς κύκλους). Οπότε, φαίνεται αμέσως η κατά ποσόν και ποιόν μεγαλύτερη σημασία τους από τις δημοτικές εκλογές. Ειδικά στην περίοδο της κρίσης που διανύουμε, οι ευρωβουλευτές πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτουν, πέρα από συναίσθηση για την κατάσταση του μέσου Έλληνα, και ένα σύνολο δυσεύρετων πια αξιών, όπως θα αναφέρω παρακάτω. Να μπορούν δηλαδή επαξίως να αντιπροσωπήσουν την χώρα μας στην ΕΕ και να καταστούν και οι ίδιοι καταλύτες στην εύρεση λύσεων για τα προβλήματα της χώρας μας και της ΕΕ.
Αλλά, αντί να βλέπουμε, όπως θα έπρεπε, μια αντίληψη της κρισιμότητας της κατάστασης από το πολιτικό σκηνικό, αυτό που τελικά αντικρίζουμε συνεχώς τον τελευταίο καιρό είναι μια φαρσοκωμωδία, ένας τυπικός κομματικός "πετροπόλεμος". Οι παρατάξεις ανταγωνίζονται στο ποια θα κατορθώσει, με κάθε μέσο, να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή, και αυτό με κάθε μέσο: κατηγορίες έναντι των άλλων, διαφημίσεις τηλεοπτικές, έντυπες, ραδιοφωνικές, προεκλογικές εκστρατείες (που στοιχίζουν εκατομμύρια στον ελληνικό λαό), επίκληση ιδεολογιών, πατριωτική προπαγάνδα, ανακάλυψη σκανδάλων. Μέσα τα οποία ανέκαθεν αποτελούσαν την πολιτική ελληνική πραγματικότητα.
Γιατί στην ελληνική πραγματικότητα δεν έλειψαν ποτέ οι μεγάλες "υποσχέσεις", οι μεγάλοι "στόχοι", οι ηγέτες με "όραμα" και "ιδεολογία". Θεωρητικά δηλαδή, διότι πρακτικά τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά ένα πρόσχημα, ένα προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβεται η ανάγκη του μεγαλύτερου ποσοστού των πολιτικών για ΕΞΟΥΣΙΑ. Εξουσία στην Ελλάδα πάντα συνεπαγόταν συμφέρον, όφελος. Οι μισθοί παχυλοί, ο λόγος τους νόμος, οι ανέσεις προοικονομημένες. Συχνά αστειεύομαι λέγοντας πως, αν καταργούνταν ο μισθός των πολιτικών, κανείς δεν θα ήθελε να αναμιχθεί στην πολιτική (αν και μάλλον αυτό ακούγεται σαν καλή ιδέα).
Και ας μην ξεχνάμε και την υποδούλωση εκ μέρους των αγράμματων πολιτικά Ελλήνων πολιτών προς τους έχοντας την εξουσία "Τα σέβη μου κύριε υπουργέ!" "Ό,τι πείτε κύριε βουλευτά!" (σαν να ήταν τίποτα παραπάνω από υψηλόβαθμους δημοσίους υπαλλήλους). Μια υποδούλωση που πάλι στο συμφέρον παραπέμπει, εκ μέρους των πολιτών αυτή την φορά, με την μορφή της "εξυπηρέτησης". Κάτι που ενισχύει ακόμα πιο πολύ το αίσθημα της εξουσίας στα μάτια του πολιτικού.
Και δικαίως θα ρωτήσετε : "Μα δεν υπήρξε κανείς που να μην έπεσε θύμα του κέρδους στην πολιτική σκηνή;"
Ελάχιστοι, που δεν τους γνωρίζω, και δυστυχώς όχι αρκετά ικανοί να αλλάξουν την κατάσταση, αλλιώς θα ήταν γνωστοί.
"Και δεν υπάρχει κανείς φιλότιμος για να ανέλθει στην εξουσία;;"
Πια οι φιλότιμοι αποφεύγουν την πολιτική, διότι φοβούνται την διαφθορά. Αλλά, και όταν υπάρχουν κάποιοι φιλότιμοι υποψήφιοι, αυτοί γρήγορα πέφτουν θύμα των ανήθικων μέσων των υπολοίπων και παραγκωνίζονται. Δεν διαθέτουν την έλλειψη ανθρωπισμού που είναι αναγκαία για να πατήσουν επί πτωμάτων και να ανέλθουν.
Ιδού λοιπόν το πρόβλημα. Ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε, να βγάλουμε τις παρωπίδες οποιασδήποτε φύσεως και να γίνουμε ρεαλιστές.
ΠΟΤΕ δεν θα ανακάμψει το πολιτικό σκηνικό της χώρας αν συνεχίσει να υφίσταται η έλλειψη ανθρωπισμού που διαφαίνεται στα πολιτικά πρόσωπα της χώρας. Ανεξάρτητα αν την ηγεσία αναλάβει μια δεξιά, αριστερή, κεντροαριστερή, κεντροδεξιά, πάνω, κάτω, πέρα, δώθε παράταξη. Όσο ο ανθρωπισμός, και συνεπώς η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια, η λογική, το συναίσθημα, η φιλοπατρία εκλείπουν, όσο το κέρδος αποτελεί το προπύργιο πάνω στο οποίο χτίζεται η πολιτική καριέρα, δεν υπάρχει ελπίδα.
Έχουμε την ευκαιρία να το ανατρέψουμε αυτό;
Ναι. Είτε οργανώνοντας μια επανάσταση που θα καταφέρει να ανατρέψει το καθεστώς είτε με εκλογές. Η πρώτη λύση την παρούσα φάση είναι άκρως αφελής. Ο ελληνικός λαός είναι ανώριμος πολιτικά, όπως αποδεικνύει η ανικανότητα του να αναδείξει πραγματικά άξιους βουλευτές. Επιπλέον, είναι διχασμένος ιδεολογικά, κάτι που είναι απόρροια των κομματικών διαμαχών. Αλλά και μια μεταρρύθμιση του καθεστώτος σε μια ήδη εξαιρετικά ασταθή περίοδο δεν φαντάζει σαν την ιδανική ιδέα.
Στις εκλογές όμως μας δίνετε η δυνατότητα να αποφασίσουμε για τους αντιπροσώπους μας, ή ακόμα και να θέσουμε οι ίδιοι υποψηφιότητα ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Έχουμε την ευκαιρία να αναζητήσουμε ποιος από αυτούς διαθέτει τα ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω, ποιος είναι αδιάφθορος, ποιος δεν θα υποβληθεί εύκολα στην "φθορά της εξουσίας". Δυστυχώς, πιο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε ποιοι ΔΕΝ ανήκουν στους παραπάνω. Αυτοί συνήθως αποζητούν μανιωδώς την προβολή. Θα πρωτοστατήσουν στις κατηγορίες, θα ξεστομίσουν τα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια ή τα πιο επαναστατικά λόγια, διανθισμένα με κάθε είδους επίθετο που μπορεί να συγκινήσει την κοινή γνώμη. Οι αξίες που ανέφερα παραπάνω βρίσκονται πάντα στο στόμα τους, και τις προσφέρουν σαν καραμέλα στο κοινό, χωρίς καν να τις διαθέτουν.
Τίθεται λοιπόν μόνο ένα ζήτημα: Πώς ο κάθε ψηφοφόρος πρέπει να δράσει ώστε όχι μόνο να εκτελέσει το καθήκον του της ψήφου, αλλά να το εκτελέσει σωστά. Να δράσει δηλαδή αντικειμενικά και χωρίς να επηρεάζεται από τα ψέματα. Η πρόταση μου για την ενεργοποίηση του ψηφοφόρου είναι η παρακάτω:
1) Συνειδητοποίηση: Βασικό πρόβλημα που ωθεί τους πολίτες στην λάθος επιλογή ή στην τυχαία επιλογή είναι η αδιαφορία. Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημασία θα έχει για το μέλλον η ενεργοποίηση μας; Τα αποτελέσματα της αδιαφορίας, εκούσιας ή ακούσιας και ο νοών νοείτω, είναι ήδη γνωστά εδώ και πολλά χρόνια.
Και αρκεί αυτό; Να ξυπνήσω ένα πρωί και να αναφωνήσω: "Ώπα, κάτσε, τι ρόλο βαράω εγώ τελικά στην κοινωνία;" (που είναι εκ φύσεως δύσκολο ούτως ή άλλως, εξ' ού πχ και η χρησιμότητα ενός τέτοιου άρθρου ); Εγώ το προσπάθησα ένα πρωί και δεν έγινε τίποτα. Το προσπάθησα και το επόμενο,το ίδιο αποτέλεσμα. Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο γιατί. Ξεκίνησε το δεύτερο στάδιο, η
2) Ενημέρωση. Και ενώ η παραπάνω ιστοριούλα είχε σκοπό μόνο την ψυχαγωγία, η ενημέρωση έχει πια πράγματι καταστεί απαραίτητη την σημερινή εποχή, ώστε να μπορούμε να αναμιχθούμε έστω και ελάχιστα στην πολιτική. Ενημέρωση ως προς τι;; Ως προς τα πάντα. Τον ρόλο του βουλευτή, στην συγκεκριμένη περίπτωση του ευρωβουλευτή. Τις προτάσεις των κομμάτων. Τα σχέδια των υποψηφίων, το παρελθόν τους. Τα σκάνδαλα διαφθοράς. Τα έσοδα και τα έξοδα των κομμάτων. Τους τρόπους υλοποίησης των διάφορων υποσχέσεων. Τις ιδεολογίες, όλων των παρατάξεων, ακόμα αυτών που θεωρούμε ακραίες.
Και όλα αυτά προφανώς με μια κριτική - ρεαλιστική και ανθρωπιστική ματιά, που δεν θα λαμβάνει το μέρος κανενός πριν βρεθεί μέσα στο εκλογικό κέντρο, δηλαδή μέχρι την τελευταία στιγμή, όταν θα έχει ζυγίσει κάθε παράμετρο. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος του οπαδισμού, για να μην πω φανατισμού, ο οποίος τοποθετεί παρωπίδες και μας προδιαθέτει αρνητικά προς κάθε διαφορετική άποψη.
Με την έννοια της κριτικής - ρεαλιστικής ματιάς εννοώ αφενός την αφαιρετική λογική, η οποία θα διακρίνει, μέσα από βαρύγδουπους ενίοτε λόγους και λόγια, το βαθύτερο νόημα και στόχο των λόγων αυτών, και αφετέρου τον λογικό ρεαλισμό, που θα κρίνει αν οι υποσχέσεις και οι στόχοι που προτείνει ο κάθε υποψήφιος ή κάθε κόμμα είναι υλοποιήσιμοι, χωρίς να απειλούν σε ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια το κοινωνικό σύνολο. Με την έννοια ανθρωπιστική ματιά από την άλλη εννοώ το σύνολο της σκέψης και οι στόχοι των κομμάτων ή υποψηφίων αυτών να έχουν στο κέντρο τους τον άνθρωπο, και όχι το κέρδος, και να διαπνέονται επομένως από τις αξίες που παραπάνω ανέφερα.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι πρέπει οι βλέψεις των υποψηφίων να είναι άρτιες τόσο θεωρητικά (ανθρωπιστική λογική), όσο και πρακτικά (ρεαλιστική λογική). Το παραπάνω δίπολο γενικά οδηγεί οποιοδήποτε σχέδιο στην επιτυχία.
Ενημερωμένοι λοιπόν για το οτιδήποτε μπορεί να αναδείξει στα μάτια μας έναν άξιο υποψήφιο, θα οδηγηθούμε στις κάλπες. Ή μήπως όχι;
3) Να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή. Όσο σίγουροι και να είμαστε ότι γνωρίζουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα διαψευσθούμε αν δεν έρθουμε σε επαφή με τα πρόσωπα που έχουμε επιλέξει. Αν και αυτό ακούγεται δύσκολο, και μάλλον ελάχιστοι το κάνουν πραγματικά. Και ιδού το αποτέλεσμα: έχουμε υποστεί πολιτική αλλοτρίωση από τους βουλευτές, και ειδικά από τους ευρωβουλευτές απέχουμε έτη φωτός. Πράγμα παράδοξο, διότι αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό έχουν ελάχιστη επαφή με αυτόν, και επομένως ελάχιστα γνωρίζουν για τις ανάγκες και την κατάσταση του, ώστε να πράξουν κατάλληλα.
Τέλος πάντων, με την έννοια επαφή δεν εννοώ αναγκαστικά δια προσώπου. Το διαδίκτυο πια προσφέρει την δυνατότητα επικοινωνίας ακόμα και από τα πιο απομακρυσμένα μέρη. Έτσι, μπορεί ο καθένας μας, με τις κατάλληλες ερωτήσεις, να αντιληφθεί αν όντως έχει μια σωστή εικόνα για τον υποψήφιο ή ένα κόμμα, διότι ως γνωστόν τα ΜΜΕ δεν είναι εντελώς (καλύτερα, σχεδόν καθόλου) αξιόπιστα. Ούτε την ανάρτηση αυτή μην εμπιστεύεστε, αν δεν την αξιολογήσετε λογικά.
Αφού γίνουν όλα αυτά είμαστε πια έτοιμοι να προβούμε στο τελικό στάδιο (που για πολλούς ασυνείδητους είναι το πρώτο και τελευταίο), την
4) ΨΗΦΟ! Λαμβάνουμε τα ψηφοδέλτια, και βουρρ στον εκλογικό θαλαμίσκο. Και κάνουμε ό,τι πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε.
Ίσως να σας κούρασα με αυτή την μακροσκελή ανάρτηση. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος με πνίγει όσο βλέπω τον παραλογισμό και την διχόνοια που μαστίζει τον ελληνικό λαό. Κάτι που με θλίβει αφάνταστα, αφού αντί να προσπαθούμε ενωμένοι να βρούμε λύσεις, οδηγούμαστε σε όλο και μεγαλύτερη διάσπαση υπό την ηγεσία "σωτήρων", με πρόσχημα ιδεολογίες, απειλές και ψεύτικες υποσχέσεις. Και ίσως για ένα τόσο σοβαρό θέμα το ύφος μου να σας φάνηκε λίγο απλοϊκό. Αλλά το νόημα έχει πιστεύω σημασία. Και το νόημα αυτό πρέπει να είναι βατό για ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων.
Για να κλείσω το θέμα (ναι, το άκουσα αυτό το "επιτέλους"!), πιστεύω ότι, σε έναν καιρό αστάθειας όπως η κρίση, είναι αναγκαία η στροφή στο αμετάκλητο της ανθρώπινης λογικής και των ανθρωπιστικών αξιών, με γνώμονα την αντικειμενικότητα και το θάρρος. Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία, μέσω εφαρμογής των παραπάνω, για μια αλλαγή, έστω και ανεπαίσθητης αρχικά, της εξουσίας, η οποία τελικά μπορεί να οδηγήσει σε εξυγίανση του πολιτικού τομέα. Εξυγίανση με την έννοια της μεταστροφής στην γνήσια αξιοκρατία, και όχι στην "επηρροοκρατία", δηλαδή στην ανάδειξη κάποιων απλά επειδή έχουν δύναμη, οποιασδήποτε μορφής, και προσελκύουν τους ψηφοφόρους - ζόμπι με κούφιες υποσχέσεις και ανήθικα μέσα. Βασική προϋπόθεση είναι να συνειδητοποιηθούμε όλοι μας, κάτι που χρειάζεται είτε πολιτική παιδεία, ή ένα τυχαίο έναυσμα για σκέψη. Ευελπιστώ η ανάρτηση αυτή να είναι ένα τέτοιο.
Επίσης, παραπάνω από δεκτά, μάλλον απαραίτητα, τα σχόλια, οι αντιλογίες και κάθε είδους παρατήρηση, γιατί και εγώ βρίσκομαι στο στάδιο της αναζήτησης. Εξάλλου, η ανάρτηση μου πήρε τόσο πολύ να την γράψω, που ίσως να ξέχασα διάφορες σκέψεις στον δρόμο.....
Όποιος απάντησε Χριστούγεννα, ας μην κάνει τον κόπο να κοιτάξει παρακάτω. Όποιος δεν ξέρει, ζει σε άλλο πλανήτη. Όποιος ξέρει, δεν είναι σίγουρο ότι βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση να το αντιμετωπίσει από τους παραπάνω. Μιλάω φυσικά για τις Ευρωεκλογές. Χωρίς να υποβιβάζω τις δημοτικές εκλογές, για τις οποίες άλλωστε ισχύουν όσα παρακάτω γράψω, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, θεώρησα πως ήταν καιρός να εκθέσω τις απόψεις μου πάνω στο θέμα αυτό, για το οποίο καθημερινά πια βομβαρδιζόμαστε, αλλά και να μιλήσω γενικά για της εκλογές στην Ελλάδα.
"Μα τόσοι και τόσοι έχουν αναφερθεί σε αυτό."
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ(;) έχουμε, φίλε με τα εισαγωγικά!! Δεν θα επαναπαυτώ αν δεν είμαι σίγουρος ότι η δικιά μου άποψη υπάρχει διαθέσιμη στο διαδίκτυο, με την προοπτική ίσως - επαναλαμβάνω, ίσως (με τόσους αναγνώστες που έχουμε, μη σπρώχνεστε παρακαλώ!) - να επηρεάσει κάποιον, να τον κάνει να αναρωτηθεί.
Ως γνωστόν λοιπόν μέσω των Ευρωεκλογών θα αναδειχθούν οι 21 αντιπρόσωποι της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι, αν όχι ο μοναδικός, ένας από τους ελάχιστους, δυστυχώς, σχεδόν δημοκρατικούς θεσμούς της ΕΕ, και συνεπώς ένας από τους λίγους τρόπους να ακουστεί, άμεσα ή έμμεσα, η άποψη του πολίτη στο πολιτικό προσκήνιο (ένας άλλος είναι το διαδίκτυο, δηλαδή και το μπλόγκ στο οποίο γράφω, το οποίο αμφιβάλλω αν καλά καλά έχει αναγνώστες, πόσο μάλλον να ακουστεί στους πολιτικούς κύκλους). Οπότε, φαίνεται αμέσως η κατά ποσόν και ποιόν μεγαλύτερη σημασία τους από τις δημοτικές εκλογές. Ειδικά στην περίοδο της κρίσης που διανύουμε, οι ευρωβουλευτές πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτουν, πέρα από συναίσθηση για την κατάσταση του μέσου Έλληνα, και ένα σύνολο δυσεύρετων πια αξιών, όπως θα αναφέρω παρακάτω. Να μπορούν δηλαδή επαξίως να αντιπροσωπήσουν την χώρα μας στην ΕΕ και να καταστούν και οι ίδιοι καταλύτες στην εύρεση λύσεων για τα προβλήματα της χώρας μας και της ΕΕ.
Αλλά, αντί να βλέπουμε, όπως θα έπρεπε, μια αντίληψη της κρισιμότητας της κατάστασης από το πολιτικό σκηνικό, αυτό που τελικά αντικρίζουμε συνεχώς τον τελευταίο καιρό είναι μια φαρσοκωμωδία, ένας τυπικός κομματικός "πετροπόλεμος". Οι παρατάξεις ανταγωνίζονται στο ποια θα κατορθώσει, με κάθε μέσο, να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή, και αυτό με κάθε μέσο: κατηγορίες έναντι των άλλων, διαφημίσεις τηλεοπτικές, έντυπες, ραδιοφωνικές, προεκλογικές εκστρατείες (που στοιχίζουν εκατομμύρια στον ελληνικό λαό), επίκληση ιδεολογιών, πατριωτική προπαγάνδα, ανακάλυψη σκανδάλων. Μέσα τα οποία ανέκαθεν αποτελούσαν την πολιτική ελληνική πραγματικότητα.
Γιατί στην ελληνική πραγματικότητα δεν έλειψαν ποτέ οι μεγάλες "υποσχέσεις", οι μεγάλοι "στόχοι", οι ηγέτες με "όραμα" και "ιδεολογία". Θεωρητικά δηλαδή, διότι πρακτικά τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά ένα πρόσχημα, ένα προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβεται η ανάγκη του μεγαλύτερου ποσοστού των πολιτικών για ΕΞΟΥΣΙΑ. Εξουσία στην Ελλάδα πάντα συνεπαγόταν συμφέρον, όφελος. Οι μισθοί παχυλοί, ο λόγος τους νόμος, οι ανέσεις προοικονομημένες. Συχνά αστειεύομαι λέγοντας πως, αν καταργούνταν ο μισθός των πολιτικών, κανείς δεν θα ήθελε να αναμιχθεί στην πολιτική (αν και μάλλον αυτό ακούγεται σαν καλή ιδέα).
Και ας μην ξεχνάμε και την υποδούλωση εκ μέρους των αγράμματων πολιτικά Ελλήνων πολιτών προς τους έχοντας την εξουσία "Τα σέβη μου κύριε υπουργέ!" "Ό,τι πείτε κύριε βουλευτά!" (σαν να ήταν τίποτα παραπάνω από υψηλόβαθμους δημοσίους υπαλλήλους). Μια υποδούλωση που πάλι στο συμφέρον παραπέμπει, εκ μέρους των πολιτών αυτή την φορά, με την μορφή της "εξυπηρέτησης". Κάτι που ενισχύει ακόμα πιο πολύ το αίσθημα της εξουσίας στα μάτια του πολιτικού.
Και δικαίως θα ρωτήσετε : "Μα δεν υπήρξε κανείς που να μην έπεσε θύμα του κέρδους στην πολιτική σκηνή;"
Ελάχιστοι, που δεν τους γνωρίζω, και δυστυχώς όχι αρκετά ικανοί να αλλάξουν την κατάσταση, αλλιώς θα ήταν γνωστοί.
"Και δεν υπάρχει κανείς φιλότιμος για να ανέλθει στην εξουσία;;"
Πια οι φιλότιμοι αποφεύγουν την πολιτική, διότι φοβούνται την διαφθορά. Αλλά, και όταν υπάρχουν κάποιοι φιλότιμοι υποψήφιοι, αυτοί γρήγορα πέφτουν θύμα των ανήθικων μέσων των υπολοίπων και παραγκωνίζονται. Δεν διαθέτουν την έλλειψη ανθρωπισμού που είναι αναγκαία για να πατήσουν επί πτωμάτων και να ανέλθουν.
Ιδού λοιπόν το πρόβλημα. Ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσουμε, να βγάλουμε τις παρωπίδες οποιασδήποτε φύσεως και να γίνουμε ρεαλιστές.
ΠΟΤΕ δεν θα ανακάμψει το πολιτικό σκηνικό της χώρας αν συνεχίσει να υφίσταται η έλλειψη ανθρωπισμού που διαφαίνεται στα πολιτικά πρόσωπα της χώρας. Ανεξάρτητα αν την ηγεσία αναλάβει μια δεξιά, αριστερή, κεντροαριστερή, κεντροδεξιά, πάνω, κάτω, πέρα, δώθε παράταξη. Όσο ο ανθρωπισμός, και συνεπώς η αλληλεγγύη, η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια, η λογική, το συναίσθημα, η φιλοπατρία εκλείπουν, όσο το κέρδος αποτελεί το προπύργιο πάνω στο οποίο χτίζεται η πολιτική καριέρα, δεν υπάρχει ελπίδα.
Έχουμε την ευκαιρία να το ανατρέψουμε αυτό;
Ναι. Είτε οργανώνοντας μια επανάσταση που θα καταφέρει να ανατρέψει το καθεστώς είτε με εκλογές. Η πρώτη λύση την παρούσα φάση είναι άκρως αφελής. Ο ελληνικός λαός είναι ανώριμος πολιτικά, όπως αποδεικνύει η ανικανότητα του να αναδείξει πραγματικά άξιους βουλευτές. Επιπλέον, είναι διχασμένος ιδεολογικά, κάτι που είναι απόρροια των κομματικών διαμαχών. Αλλά και μια μεταρρύθμιση του καθεστώτος σε μια ήδη εξαιρετικά ασταθή περίοδο δεν φαντάζει σαν την ιδανική ιδέα.
Στις εκλογές όμως μας δίνετε η δυνατότητα να αποφασίσουμε για τους αντιπροσώπους μας, ή ακόμα και να θέσουμε οι ίδιοι υποψηφιότητα ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Έχουμε την ευκαιρία να αναζητήσουμε ποιος από αυτούς διαθέτει τα ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά που ανέφερα παραπάνω, ποιος είναι αδιάφθορος, ποιος δεν θα υποβληθεί εύκολα στην "φθορά της εξουσίας". Δυστυχώς, πιο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε ποιοι ΔΕΝ ανήκουν στους παραπάνω. Αυτοί συνήθως αποζητούν μανιωδώς την προβολή. Θα πρωτοστατήσουν στις κατηγορίες, θα ξεστομίσουν τα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια ή τα πιο επαναστατικά λόγια, διανθισμένα με κάθε είδους επίθετο που μπορεί να συγκινήσει την κοινή γνώμη. Οι αξίες που ανέφερα παραπάνω βρίσκονται πάντα στο στόμα τους, και τις προσφέρουν σαν καραμέλα στο κοινό, χωρίς καν να τις διαθέτουν.
Τίθεται λοιπόν μόνο ένα ζήτημα: Πώς ο κάθε ψηφοφόρος πρέπει να δράσει ώστε όχι μόνο να εκτελέσει το καθήκον του της ψήφου, αλλά να το εκτελέσει σωστά. Να δράσει δηλαδή αντικειμενικά και χωρίς να επηρεάζεται από τα ψέματα. Η πρόταση μου για την ενεργοποίηση του ψηφοφόρου είναι η παρακάτω:
1) Συνειδητοποίηση: Βασικό πρόβλημα που ωθεί τους πολίτες στην λάθος επιλογή ή στην τυχαία επιλογή είναι η αδιαφορία. Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημασία θα έχει για το μέλλον η ενεργοποίηση μας; Τα αποτελέσματα της αδιαφορίας, εκούσιας ή ακούσιας και ο νοών νοείτω, είναι ήδη γνωστά εδώ και πολλά χρόνια.
Και αρκεί αυτό; Να ξυπνήσω ένα πρωί και να αναφωνήσω: "Ώπα, κάτσε, τι ρόλο βαράω εγώ τελικά στην κοινωνία;" (που είναι εκ φύσεως δύσκολο ούτως ή άλλως, εξ' ού πχ και η χρησιμότητα ενός τέτοιου άρθρου ); Εγώ το προσπάθησα ένα πρωί και δεν έγινε τίποτα. Το προσπάθησα και το επόμενο,το ίδιο αποτέλεσμα. Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο γιατί. Ξεκίνησε το δεύτερο στάδιο, η
2) Ενημέρωση. Και ενώ η παραπάνω ιστοριούλα είχε σκοπό μόνο την ψυχαγωγία, η ενημέρωση έχει πια πράγματι καταστεί απαραίτητη την σημερινή εποχή, ώστε να μπορούμε να αναμιχθούμε έστω και ελάχιστα στην πολιτική. Ενημέρωση ως προς τι;; Ως προς τα πάντα. Τον ρόλο του βουλευτή, στην συγκεκριμένη περίπτωση του ευρωβουλευτή. Τις προτάσεις των κομμάτων. Τα σχέδια των υποψηφίων, το παρελθόν τους. Τα σκάνδαλα διαφθοράς. Τα έσοδα και τα έξοδα των κομμάτων. Τους τρόπους υλοποίησης των διάφορων υποσχέσεων. Τις ιδεολογίες, όλων των παρατάξεων, ακόμα αυτών που θεωρούμε ακραίες.
Και όλα αυτά προφανώς με μια κριτική - ρεαλιστική και ανθρωπιστική ματιά, που δεν θα λαμβάνει το μέρος κανενός πριν βρεθεί μέσα στο εκλογικό κέντρο, δηλαδή μέχρι την τελευταία στιγμή, όταν θα έχει ζυγίσει κάθε παράμετρο. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος του οπαδισμού, για να μην πω φανατισμού, ο οποίος τοποθετεί παρωπίδες και μας προδιαθέτει αρνητικά προς κάθε διαφορετική άποψη.
Με την έννοια της κριτικής - ρεαλιστικής ματιάς εννοώ αφενός την αφαιρετική λογική, η οποία θα διακρίνει, μέσα από βαρύγδουπους ενίοτε λόγους και λόγια, το βαθύτερο νόημα και στόχο των λόγων αυτών, και αφετέρου τον λογικό ρεαλισμό, που θα κρίνει αν οι υποσχέσεις και οι στόχοι που προτείνει ο κάθε υποψήφιος ή κάθε κόμμα είναι υλοποιήσιμοι, χωρίς να απειλούν σε ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια το κοινωνικό σύνολο. Με την έννοια ανθρωπιστική ματιά από την άλλη εννοώ το σύνολο της σκέψης και οι στόχοι των κομμάτων ή υποψηφίων αυτών να έχουν στο κέντρο τους τον άνθρωπο, και όχι το κέρδος, και να διαπνέονται επομένως από τις αξίες που παραπάνω ανέφερα.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι πρέπει οι βλέψεις των υποψηφίων να είναι άρτιες τόσο θεωρητικά (ανθρωπιστική λογική), όσο και πρακτικά (ρεαλιστική λογική). Το παραπάνω δίπολο γενικά οδηγεί οποιοδήποτε σχέδιο στην επιτυχία.
Ενημερωμένοι λοιπόν για το οτιδήποτε μπορεί να αναδείξει στα μάτια μας έναν άξιο υποψήφιο, θα οδηγηθούμε στις κάλπες. Ή μήπως όχι;
3) Να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή. Όσο σίγουροι και να είμαστε ότι γνωρίζουμε την αλήθεια, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα διαψευσθούμε αν δεν έρθουμε σε επαφή με τα πρόσωπα που έχουμε επιλέξει. Αν και αυτό ακούγεται δύσκολο, και μάλλον ελάχιστοι το κάνουν πραγματικά. Και ιδού το αποτέλεσμα: έχουμε υποστεί πολιτική αλλοτρίωση από τους βουλευτές, και ειδικά από τους ευρωβουλευτές απέχουμε έτη φωτός. Πράγμα παράδοξο, διότι αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό έχουν ελάχιστη επαφή με αυτόν, και επομένως ελάχιστα γνωρίζουν για τις ανάγκες και την κατάσταση του, ώστε να πράξουν κατάλληλα.
Τέλος πάντων, με την έννοια επαφή δεν εννοώ αναγκαστικά δια προσώπου. Το διαδίκτυο πια προσφέρει την δυνατότητα επικοινωνίας ακόμα και από τα πιο απομακρυσμένα μέρη. Έτσι, μπορεί ο καθένας μας, με τις κατάλληλες ερωτήσεις, να αντιληφθεί αν όντως έχει μια σωστή εικόνα για τον υποψήφιο ή ένα κόμμα, διότι ως γνωστόν τα ΜΜΕ δεν είναι εντελώς (καλύτερα, σχεδόν καθόλου) αξιόπιστα. Ούτε την ανάρτηση αυτή μην εμπιστεύεστε, αν δεν την αξιολογήσετε λογικά.
Αφού γίνουν όλα αυτά είμαστε πια έτοιμοι να προβούμε στο τελικό στάδιο (που για πολλούς ασυνείδητους είναι το πρώτο και τελευταίο), την
4) ΨΗΦΟ! Λαμβάνουμε τα ψηφοδέλτια, και βουρρ στον εκλογικό θαλαμίσκο. Και κάνουμε ό,τι πιστεύουμε ότι πρέπει να κάνουμε.
Ίσως να σας κούρασα με αυτή την μακροσκελή ανάρτηση. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος με πνίγει όσο βλέπω τον παραλογισμό και την διχόνοια που μαστίζει τον ελληνικό λαό. Κάτι που με θλίβει αφάνταστα, αφού αντί να προσπαθούμε ενωμένοι να βρούμε λύσεις, οδηγούμαστε σε όλο και μεγαλύτερη διάσπαση υπό την ηγεσία "σωτήρων", με πρόσχημα ιδεολογίες, απειλές και ψεύτικες υποσχέσεις. Και ίσως για ένα τόσο σοβαρό θέμα το ύφος μου να σας φάνηκε λίγο απλοϊκό. Αλλά το νόημα έχει πιστεύω σημασία. Και το νόημα αυτό πρέπει να είναι βατό για ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων.
Για να κλείσω το θέμα (ναι, το άκουσα αυτό το "επιτέλους"!), πιστεύω ότι, σε έναν καιρό αστάθειας όπως η κρίση, είναι αναγκαία η στροφή στο αμετάκλητο της ανθρώπινης λογικής και των ανθρωπιστικών αξιών, με γνώμονα την αντικειμενικότητα και το θάρρος. Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία, μέσω εφαρμογής των παραπάνω, για μια αλλαγή, έστω και ανεπαίσθητης αρχικά, της εξουσίας, η οποία τελικά μπορεί να οδηγήσει σε εξυγίανση του πολιτικού τομέα. Εξυγίανση με την έννοια της μεταστροφής στην γνήσια αξιοκρατία, και όχι στην "επηρροοκρατία", δηλαδή στην ανάδειξη κάποιων απλά επειδή έχουν δύναμη, οποιασδήποτε μορφής, και προσελκύουν τους ψηφοφόρους - ζόμπι με κούφιες υποσχέσεις και ανήθικα μέσα. Βασική προϋπόθεση είναι να συνειδητοποιηθούμε όλοι μας, κάτι που χρειάζεται είτε πολιτική παιδεία, ή ένα τυχαίο έναυσμα για σκέψη. Ευελπιστώ η ανάρτηση αυτή να είναι ένα τέτοιο.
Επίσης, παραπάνω από δεκτά, μάλλον απαραίτητα, τα σχόλια, οι αντιλογίες και κάθε είδους παρατήρηση, γιατί και εγώ βρίσκομαι στο στάδιο της αναζήτησης. Εξάλλου, η ανάρτηση μου πήρε τόσο πολύ να την γράψω, που ίσως να ξέχασα διάφορες σκέψεις στον δρόμο.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου