Πρώτη μέρα στα σχολεία, και όπως συνηθίζεται η καθηγήτρια, εννοώ, δασκάλα, μας έβαλε να γράψουμε μια έκθεση για το πώς περάσαμε το καλοκαίρι μας. Εγώ, ο μικρός ######, κάθισα και, αφού έφαγα δυο μπούφλες από τη μαμά μου επειδή δε ήθελα να την γράψω ("Μα ούτε ο Κωστάκης θα την κάνει!!!!"), έγραψα τα παρακάτω:
Το Καλοκαίρι μου
του ##### ####$% (ουπς, αυτό ξέφυγε)
Το καλοκαίρι μου φέτος ξεκίνησε πιο αργά, γιατί "έτσι έπρεπε" είπε ο υπουργός της παιδείας. Αμέσως μόλις έκλεισε το σχολείο πήγα στην θάλασσα με τους φίλους μου και περάσαμε τέλεια. Παίξαμε μπάλα και πετύχαμε μια γιαγιά στο κεφάλι και αυτή έπεσε κάτω και γελάσαμε πολύ. Κολυμπούσαμε και παλεύαμε κάτω από το νερό και κρατούσαμε τον άλλο μέχρι να αλλάξει το χρώμα του. Μετά έβγαζε και αυτός το κεφάλι και όταν ξαναέπαιρνε το χρώμα του βάζαμε όλοι τα γέλια. Και μετά μόλις γυρίσαμε σπίτια είμασταν όλοι κόκκινοι και κανονίζαμε την επόμενη μέρα να παίξουμε τους Ινδιάνους.
Όμως την επόμενη μέρα δεν έπαιξα τους Ινδιάνους με τους φίλους μου. Άλλωστε δε θα μπορούσαμε γιατί ξεφλουδίσαμε όλοι και θα ήμασταν μια φυλή με ξεφλουδισμένους Ινδιάνους, και οι κανονικοί κόκκινοι Ινδιάνοι θα μας σνόμπαραν. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος, αλλά ότι οι γονείς μου με έστειλαν σε ένα μέρος που λέγεται φροντιστήριο "για να μάθω πράγματα". Εγώ τους είπα ξέρω πολλάαααα πράγματα από το σχολείο, δεν χρειάζομαι και άλλα. Αυτοί μου είπαν ότι έπρεπε να τα μάθω πιο νωρίς από το σχολείο για να προλάβω δεν ξέρω και εγώ τι, το τρένο;; Και πήγα εκεί ένα μήνα και έμαθα ένα σκασμό πράγματα, αλλά αυτά δε θα σας τα πω γιατί εσείς οι δάσκαλοι τα ξέρετε και θα βαρεθείτε να τα ακούτε ξανά και ξανά. Πάντως εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα γιατί μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα.
Τέλος πάντων τελείωσα στο τέλος του Ιουλίου, και το επόμενο πρωινό ρώτησα τους γονείς μου που θα πάμε φέτος και ήταν και η αδερφή μου εκεί που ξέχασα να σας την αναφέρω ήταν μαζί μου και στο "φρονηστίριο". Οι γονείς μου μου είπαν πουθενά, αλλά εγώ δεν τους πίστεψα και το επόμενο πρωί είχα ετοιμάσει με την αδερφή μου την μεγάλη τη βαλίτσα την μωβ γιατί λέγαμε ότι θα πάμε κάπου και μας το κρατάνε έκπληξη. Αλλά αυτοί μας έβαλαν τις φωνές, γιατί είπαν ότι κάναμε φασαρία και είχαμε ξυπνήσει όλη την γειτονιά (υπερβολές, μόνο 3 κατσαρόλες ρίξαμε κάτω και ένα βάζο, που έσπασε μόνο τόσο δα). Εμείς τότε βάλαμε τα κλάματα και φωνάζαμε ότι όλοι οι φίλοι μας θα πάνε κάπου και θα μείνουμε μόνοι και θα πρέπει να πάμε πάλι στο "φριντοστίριο" για να μη χάσουμε το τρένο.Αλλά οι γονείς μας μας ηρέμησαν και μας είπαν ότι δε θα μας ξαναπάνε εκεί, και ότι δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να πάμε πολλές ημέρες διακοπές, όπως κάναμε κάθε χρόνο παλιά.
Αφού σταματήσαμε τα κλάματα, πήγαμε έξω με τους φίλους μας, αλλά ήταν και αυτοί κλαμμένοι. Τους ρωτήσαμε "γιατί;" και λένε "γιατί δε θα πάμε διακοπές και θα μείνουμε μόνοι επειδή δεν έχουν λεφτά οι γονείς μας." Και τότε καταλάβαμε ότι και άλλοι, πολλοί γονείς δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάνε διακοπές, άρα δεν θα ήμασταν μόνοι! Γιούπι!
Έτσι τον Αύγουστο κάναμε άλλα πράγματα. Πήγαμε εκδρομές στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές, πήγαμε και στην Ακρόπολη και κάναμε τους τουρίστες και λέγαμε στους Κινέζους "τσιν τσον τσιν!". Πήγαμε και άλλες δύο τρεις φορές θάλασσα. Διαβάσαμε πολλά βιβλία, γιατί ξέρουμε ότι το βιβλίο είναι το πιο όμορφο ταξίδι. Και βέβαια συναντιόμασταν σχεδόν κάθε μέρα με τους φίλους μας και παίζαμε!! Έτσι, ακόμα και που δεν πήγαμε διακοπές (εκτός από δύο μέρες στο χωριό που πηγαίναμε μόνο σε μεγάλους συγγενείς, βαρετάα) περάσαμε τέλεια!
Δεν θα με πείραζε να ξαναπεράσω έτσι το καλοκαίρι μου, πέρασα πολύ ωραία και έμαθα ότι, πιο σημαντικοί από τα ταξίδια είναι οι άλλοι άνθρωποι και οι φίλοι μου. Το μόνο κακό ήταν ότι το τέλος του Αυγούστου μας ξαναπήγαν οι γονείς μας εμένα και την αδερφή μου στο "φραντριστέριο" για να μάθουμε και άλλα. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΑΛΛΑΑΑΑΑ!!!
ΤΕΛΟΣ
(κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εν μέρει συμπτωματική και εν μέρει σκόπιμη)
Και προχθές παρέδωσα την έκθεση στην δασκάλα, γεμάτος περηφάνια για το τρομερό μου κατόρθωμα και σίγουρος για το "Α με Τόνο!!"
Σήμερα πήραμε πίσω τις εκθέσεις. Εγώ ανυπομονούσα για τα διθυραμβικά σχόλια της δασκάλας που ήμουν σίγουρος ότι θα αντίκριζα στο κάτω μέρος της σελίδας. Αντί αυτού, με απογοήτευση συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σημειώσει τίποτα. Κρίμα.
Το απόγευμα οι γονείς μου έλαβαν ένα τηλεφώνημα από την δασκάλα. Ήταν πολύ ανήσυχη για την κατάσταση μου, και πρότεινε στους γονείς μου δύο τρεις ψυχολόγους, γιατί "ποτέ ξανά δεν είχε δει τέτοιο πράγμα από μαθητή τρίτης λυκείου".
.............................................................................
ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΦΤΑΙΝΕ!!!!!!
Το Καλοκαίρι μου
του ##### ####$% (ουπς, αυτό ξέφυγε)
Το καλοκαίρι μου φέτος ξεκίνησε πιο αργά, γιατί "έτσι έπρεπε" είπε ο υπουργός της παιδείας. Αμέσως μόλις έκλεισε το σχολείο πήγα στην θάλασσα με τους φίλους μου και περάσαμε τέλεια. Παίξαμε μπάλα και πετύχαμε μια γιαγιά στο κεφάλι και αυτή έπεσε κάτω και γελάσαμε πολύ. Κολυμπούσαμε και παλεύαμε κάτω από το νερό και κρατούσαμε τον άλλο μέχρι να αλλάξει το χρώμα του. Μετά έβγαζε και αυτός το κεφάλι και όταν ξαναέπαιρνε το χρώμα του βάζαμε όλοι τα γέλια. Και μετά μόλις γυρίσαμε σπίτια είμασταν όλοι κόκκινοι και κανονίζαμε την επόμενη μέρα να παίξουμε τους Ινδιάνους.
Όμως την επόμενη μέρα δεν έπαιξα τους Ινδιάνους με τους φίλους μου. Άλλωστε δε θα μπορούσαμε γιατί ξεφλουδίσαμε όλοι και θα ήμασταν μια φυλή με ξεφλουδισμένους Ινδιάνους, και οι κανονικοί κόκκινοι Ινδιάνοι θα μας σνόμπαραν. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος, αλλά ότι οι γονείς μου με έστειλαν σε ένα μέρος που λέγεται φροντιστήριο "για να μάθω πράγματα". Εγώ τους είπα ξέρω πολλάαααα πράγματα από το σχολείο, δεν χρειάζομαι και άλλα. Αυτοί μου είπαν ότι έπρεπε να τα μάθω πιο νωρίς από το σχολείο για να προλάβω δεν ξέρω και εγώ τι, το τρένο;; Και πήγα εκεί ένα μήνα και έμαθα ένα σκασμό πράγματα, αλλά αυτά δε θα σας τα πω γιατί εσείς οι δάσκαλοι τα ξέρετε και θα βαρεθείτε να τα ακούτε ξανά και ξανά. Πάντως εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα γιατί μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα.
Τέλος πάντων τελείωσα στο τέλος του Ιουλίου, και το επόμενο πρωινό ρώτησα τους γονείς μου που θα πάμε φέτος και ήταν και η αδερφή μου εκεί που ξέχασα να σας την αναφέρω ήταν μαζί μου και στο "φρονηστίριο". Οι γονείς μου μου είπαν πουθενά, αλλά εγώ δεν τους πίστεψα και το επόμενο πρωί είχα ετοιμάσει με την αδερφή μου την μεγάλη τη βαλίτσα την μωβ γιατί λέγαμε ότι θα πάμε κάπου και μας το κρατάνε έκπληξη. Αλλά αυτοί μας έβαλαν τις φωνές, γιατί είπαν ότι κάναμε φασαρία και είχαμε ξυπνήσει όλη την γειτονιά (υπερβολές, μόνο 3 κατσαρόλες ρίξαμε κάτω και ένα βάζο, που έσπασε μόνο τόσο δα). Εμείς τότε βάλαμε τα κλάματα και φωνάζαμε ότι όλοι οι φίλοι μας θα πάνε κάπου και θα μείνουμε μόνοι και θα πρέπει να πάμε πάλι στο "φριντοστίριο" για να μη χάσουμε το τρένο.Αλλά οι γονείς μας μας ηρέμησαν και μας είπαν ότι δε θα μας ξαναπάνε εκεί, και ότι δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να πάμε πολλές ημέρες διακοπές, όπως κάναμε κάθε χρόνο παλιά.
Αφού σταματήσαμε τα κλάματα, πήγαμε έξω με τους φίλους μας, αλλά ήταν και αυτοί κλαμμένοι. Τους ρωτήσαμε "γιατί;" και λένε "γιατί δε θα πάμε διακοπές και θα μείνουμε μόνοι επειδή δεν έχουν λεφτά οι γονείς μας." Και τότε καταλάβαμε ότι και άλλοι, πολλοί γονείς δεν είχαν αρκετά λεφτά για να πάνε διακοπές, άρα δεν θα ήμασταν μόνοι! Γιούπι!
Έτσι τον Αύγουστο κάναμε άλλα πράγματα. Πήγαμε εκδρομές στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές, πήγαμε και στην Ακρόπολη και κάναμε τους τουρίστες και λέγαμε στους Κινέζους "τσιν τσον τσιν!". Πήγαμε και άλλες δύο τρεις φορές θάλασσα. Διαβάσαμε πολλά βιβλία, γιατί ξέρουμε ότι το βιβλίο είναι το πιο όμορφο ταξίδι. Και βέβαια συναντιόμασταν σχεδόν κάθε μέρα με τους φίλους μας και παίζαμε!! Έτσι, ακόμα και που δεν πήγαμε διακοπές (εκτός από δύο μέρες στο χωριό που πηγαίναμε μόνο σε μεγάλους συγγενείς, βαρετάα) περάσαμε τέλεια!
Δεν θα με πείραζε να ξαναπεράσω έτσι το καλοκαίρι μου, πέρασα πολύ ωραία και έμαθα ότι, πιο σημαντικοί από τα ταξίδια είναι οι άλλοι άνθρωποι και οι φίλοι μου. Το μόνο κακό ήταν ότι το τέλος του Αυγούστου μας ξαναπήγαν οι γονείς μας εμένα και την αδερφή μου στο "φραντριστέριο" για να μάθουμε και άλλα. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΑΛΛΑΑΑΑΑ!!!
ΤΕΛΟΣ
(κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εν μέρει συμπτωματική και εν μέρει σκόπιμη)
Και προχθές παρέδωσα την έκθεση στην δασκάλα, γεμάτος περηφάνια για το τρομερό μου κατόρθωμα και σίγουρος για το "Α με Τόνο!!"
Σήμερα πήραμε πίσω τις εκθέσεις. Εγώ ανυπομονούσα για τα διθυραμβικά σχόλια της δασκάλας που ήμουν σίγουρος ότι θα αντίκριζα στο κάτω μέρος της σελίδας. Αντί αυτού, με απογοήτευση συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σημειώσει τίποτα. Κρίμα.
Το απόγευμα οι γονείς μου έλαβαν ένα τηλεφώνημα από την δασκάλα. Ήταν πολύ ανήσυχη για την κατάσταση μου, και πρότεινε στους γονείς μου δύο τρεις ψυχολόγους, γιατί "ποτέ ξανά δεν είχε δει τέτοιο πράγμα από μαθητή τρίτης λυκείου".
.............................................................................
ΤΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΦΤΑΙΝΕ!!!!!!
