Η Αθήνα που ονειρεύομαι (και μάλλον δε θα δω ποτέ...)

Πριν ξεκινήσω την σημερινή μου ανάρτηση, δείτε αυτήν τη φωτογραφία:  

Πολύ περίεργη φωτογραφία. Από ότι φαίνεται καθαρά είναι μια φωτογραφία της Οδού Πανεπιστημίου στην Αθήνα,  (πρώτο παράξενο) χωρίς κανένα αμάξι να την διασχίζει εν ώρα αιχμής και (δεύτερο παράξενο) με περίπου δέκα ανθρώπους και δύο φανατικούς του ποδηλάτου να περπατάνε και να οδηγάνε στη μέση του δρόμου, χωρίς ακόμα να έχουν γίνει θύμα κάποιου αμαξιού!
Προφανώς αυτό συνέβη σε κάποια παράλληλη διάσταση, όπου η Αθήνα είναι μια πόλη - φάντασμα ή κάτι τέτοιο. Όμως, όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται, αυτή είναι η γνωστή μας Αθήνα. Και εμείς ήμασταν εκεί. (Μπορεί και εσείς.)

Η φωτογραφία αυτή λοιπόν προέρχεται από την "Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αμάξι", που ήταν στις 22 Σεπτεμβρίου. Στα πλαίσια της ημέρας αυτής είχε αποφασιστεί από τον δήμο Αθηναίων το εξής: η Πανεπιστημίου να πεζοδρομηθεί, και για μια μέρα να είναι ελεύθερη η πρόσβαση σε όλους τους κατοίκους της Αθήνας και μη. Κατά την διάρκεια εκείνης της ημέρας έλαβαν τόπο στην Πανεπιστημίου πολλές εκδηλώσεις, στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω.

Εμείς λοιπόν κατευθυνόμασταν προς την Μαθηματική Εταιρεία, όπου παραδίδονται μαθήματα ( σε αυτό θα αναφερθώ στο τέλος). Κατεβήκαμε στο σταθμό μετρό Σύνταγμα και πήραμε τον δρόμο για την Πανεπιστημίου (η Μαθηματική Εταιρεία βρίσκεται στη διεύθυνση Πανεπιστημίου 34). Όμως μας περίμενε η εξής έκπληξη: η Πανεπιστημίου ήταν άδεια από αυτοκίνητα. Κάποιοι γκραφιτάδες στην αρχή της οδού είχαν αναλάβει την διακόσμηση κάποιων μουντών αθηναϊκών λεωφορείων, με μεγάλη επιτυχία. Παρακάτω, είχε στηθεί ένα γήπεδο μπάσκετ,στην μέση του δρόμου, και μια πίστα σκέιτμπορντ , σχεδόν άδειες μέχρι στιγμής (εξάλλου ήμασταν στην Αθήνα στις δέκα το πρωί), και πιο κάτω ακουγόταν μια τζαζ συναυλία, που ταίριαζε εξαιρετικά στο κλίμα της (ήσυχης) Πανεπιστημίου. Μας παρέσυρε σε ένα ταξίδι μαγικό, σε μια Αθήνα ονειρεμένη, όπου παιδιά έπαιζαν στην μέση του δρόμου, νέα οδηγούσαν ποδήλατα χωρίς να φοβούνται τα αμάξια, και οι μεγαλύτεροι απολάμβαναν το κλίμα αυτό της χαράς, της ησυχίας και της ξεγνοιασιάς. Οι άνθρωποι ερχόντουσαν πιο κοντά ο ένας στον άλλο και οι καρδιές ζεσταίνονταν. Όλα ήταν υπέροχα, και το τζαζ σάουντρακ της πόλης απλά μαγευτικό. Είχα μείνει άναυδος.

Δυστυχώς την συναυλία δεν την προλάβαμε, γιατί κάναμε μαθηματικά (μη βιάζεστε είπα! θα σας πω μετά για αυτό!). Αλλά ακούγαμε την μουσική. Καλό και αυτό. Μετά που βγήκαμε όμως μας περίμεναν νέες εκπλήξεις: η Πανεπιστημίου ήταν γεμάτη με κόσμο, κάθε ηλικίας, με καλλιτέχνες κάθε είδους, μουσικούς, ζωγράφους, αλλά και ξυλοπόδαρους, και φυσικά η πίστα σκέιτμπορντ και το γήπεδο μπάσκετ ήταν γεμάτα. Και φυσικά ποδήλατα, πολλά ποδήλατα! Χαζέψαμε ώρα πολλή και μετά πήγαμε πίσω στα σπιτάκια μας!!


Έτσι ήταν η μέρα μας αυτή, μια μέρα σε μια ονειρεμένη Αθήνα. Σχεδόν ονειρεμένη. Γιατί όπως πάντα, η καταθλιπτική Αθήνα προσπάθησε να εισχωρήσει σε αυτό το όνειρο. Με ποιον τρόπο; Με την ανάδειξη μιας από τις σκοτεινότερες πλευρές της αθηναϊκής ζωής, τους άστεγους. Ένας άστεγος ζητιάνευε στον δρόμο κάθε 10 μέτρα. Η κατάσταση φαίνεται απελπιστική και για αυτούς και για εκατοντάδες άλλους, που ζουν μέσα στην φτώχεια και τα βάσανα, μέσα στην άσχημη πλευρά της Αθήνας. Ελπίζω του χρόνου να λείπει αυτή η εικόνα, αν και δεν το νομίζω.

Η ημέρα αυτή λοιπόν λειτούργησε θετικά σε πολλούς τομείς: ευαισθητοποίησε τους πολίτες σε θέματα περιβάλλοντος (ημέρα χωρίς αμάξια; σας λέει κάτι;;), σε θέματα κοινωνικά και σε θέματα πολιτιστικά. Και φυσικά, όσοι βρεθήκαμε εκεί θα την θυμόμαστε για ποοοοοολλά χρόνια!! Αυτοί που δεν παρεβρεθήκαν, ενώ είχαν την ευκαιρία....... απλά έχασαν!!

Και του χρόνου λοιπόν, και αυτή τη φορά ολόκληρη η Αθήνα!!!

Τα λέμε λίαν συντόμως!!

Υ.Γ. Επιτέλους, με ζαλίσατε! Θα σας πω για την Μαθηματική Εταιρεία. Κάθε Σάββατο διοργανώνει μαθήματα μαθηματικών για εξάσκηση των μαθηματικών μυαλών! Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να δει το πρόγραμμα στην ιστοσελίδα http://www.hms.gr/node/604. Καλή Διασκέδαση!!

Λύκειο : Μια καινούργια πονεμένη Ιστορία με πολλές Κατευθύνσεις!!

Γεια σας αγαπητοί αναγνώστες (όσοι πιστοί έχετε απομείνει πια!)

Δεν είναι τυχαίο που τόσο καιρό οι αναρτήσεις ρέουν με το σταγονόμετρο. Μα φυσικά, μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να είναι. Αλλά, ποιος είναι ο λόγος; Μήπως σκεφτόμασταν καινούργια θέματα να ασχοληθούμε στο μπλόγκ; Μάλλον ελάχιστα. Μήπως βρεθήκαμε κατά μια διαβολική σύμπτωση σε έναν τόπο όπου δεν υπάρχει Διαδίκτυο (αν υπάρχει τέτοια πια) ; Απίθανο. Ο λόγος είναι ένας.

Αρχίσαμε το Λύκειο.

Όντας πτωτολυκειάκια φέτος βιώσαμε πρόσωπο με πρόσωπο την ξακουστή " λυκειακή υποτονία". Και παραλίγο να μας επηρεάσει. Δεν τα κατάφερε. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη συνάντηση μας με το Λύκειο είχε το προαναφερθέν χαρακτηριστικό: ενώ εμείς ερχόμασταν γεμάτοι ενέργεια από το γυμνάσιο, συναντήσαμε τα λυκειόπαιδα - βετεράνους, τα οποία, λόγω της κούρασης από τα φροντιστήρια (πολλά παιδιά είχαν αρχίσει από το καλοκαίρι), ή λόγω της ανησυχίας για το τι θα επερχόταν (βλέπε Πανελλαδικές), δεν έχουν πια διάθεση μέσα τους. Έχουν στερηθεί της  ενέργειας που είναι αναγκαία για την δημιουργικότητα, την ενεργητικότητα και την δραστηριοποίηση. Πρωτεύον θέμα αποτελούν τα φροντιστήρια. Δυστυχώς.

Έτσι επιβεβαιώσαμε τον μύθο αυτό. Και φυσικά η επιβεβαίωση αυτή αποτελούσε για εμάς στην αρχή απόδειξη της υστέρησης του Λυκείου μπροστά στο Γυμνάσιο: καθηγητές που βαριούνται, αδιάφοροι μαθητές, λίγες εκδρομές, και καμιά κατάληψη άμα λάχει. Φυσικά τώρα, τρεις εβδομάδες μετά την έναρξη, πολλά από αυτά έχουν καταρριφθεί. Οι καθηγητές φαίνονται πρόθυμοι να μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε τα μαθήματα και την ζωή περισσότερο. Είναι επίσης πρόθυμοι να μας συνοδεύουν στις εκδρομές (χεχεχε). Και η κατάληψη, ενώ πριν ολίγες ημέρες παρολίγον να εκδηλωθεί ένα τέτοιο κίνημα - σχολικό πραξικόπημα, τελικά αποφεύχθηκε από τους ίδιους τους μαθητές (της Α' κυρίως, γιατί, όπως είπαμε, η Β' και η Γ' έχουν το σύνδρομο της οξείας τεμπελίτιδος).

Τελικά δεν είναι όλα όπως φαίνονται. 

Το Λύκειο τελικά πιστεύω πως δεν θα είναι μια εντελώς βάναυση εμπειρία, όπως νομίζαμε μέχρι τώρα. Θα μας βοηθήσει ελπίζω να αποκτήσουμε μια πιο σφαιρική άποψη όχι μόνο της επιστήμης που σκοπεύουνε να εξασκήσουμε, αλλά και εφόδια ζωής. Χρειάζεται δύναμη, θέληση και υπομονή σε αυτόν τον τομέα της εκπαίδευσης. Και προ πάντων όλων, δραστηριοποίηση. Αυτή είναι η λέξη κλειδί, η οποία όμως πολλές φορές γίνεται έρμαιο των φροντιστηρίων και της ψυχοκαταναγκαστικής εκπαίδευσης. 

Φυσικά, αυτές είναι μόνο κάποιες από τις πρώτες εντυπώσεις μου από το λύκειο. Ελπίζω ότι σύντομα θα ακολουθήσουν και άλλες, αλλά μέχρι τότε, θα τα λέμε και με άλλα πολλά θέματα (χεχεχε, τι σας ετοιμάζω πουλάκια μου....)